ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 21

บทที่ 21 เขาคือประธานกรรมการ

เย่เฉินหยัดตัวขึ้นอย่างเนิบนาบท่ามกลางสายตาเหลือเชื่อของทุกคน

สายตาทุกคู่ที่อยู่ในห้องจัดเลี้ยงล้วนจับจ้องอยู่ที่เขา

“เย่เฉิน แกทำอะไรน่ะ! นั่งลงเดี๋ยวนี้!” หม่าหลันตกใจจนต้องรีบเอ่ยเตือนสติ

เขาก็ไม่รู้จักดูสถานที่เลย! ผู้อาวุโสตั้งมากมายที่อยู่ในงานยังไม่มีใครกล้าลุกขึ้น ลูกเขยไร้ค่าอย่างเย่เฉินจะมาไม้ไหนกัน!

ส่วนหวังเหวินข่ายและหวังเหวินเฟยก็สบสายตากันพลางคิดในใจว่าเขาคงไม่ใช่ประธานกรรมการของตี้เหากรุ๊ปจริงๆใช่ไหม?

ทว่าชั่วอึดใจทั้งสองต่างก็ส่ายหน้า

เป็นไปไม่ได้ หากเขาคือประธานกรรมการของตี้เหาจริง ทำไมถึงถูกหม่าหลันด่าจนเสียหมาแบบนั้นล่ะ?

“สวะอย่างแกจะทำอะไร! ยังไม่รีบนั่งลงอีก!” เซียวไห่หลงที่ยืนอยู่บนเวทีตะโกนขึ้นมาด้วยสีหน้ามืดครึ้ม

เย่เฉินปรายตามองอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปหยุดอยู่ข้างหวังตงเสวี่ยนโดยไม่สนใจสายตาตกตะลึงของทุกคน ก่อนจะกระซิบเสียงเบาสองสามประโยค

หวังตงเสวี่ยนตั้งใจฟังพลางพยักหน้าเบาๆ

ภาพเหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดอย่างฉับพลัน

หวังตงเสวี่ยน! รองประธานกรรมการของตี้เหากรุ๊ป สาวสวยผู้โด่งดังของเมืองจินหลิง! ลูกเขยสวะอย่างเย่เฉินไปรู้จักกับเธอได้อย่างไร? อีกทั้งทั้งสองคนยังดูมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา

หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็ไม่สนใจสายตาของทุกคน ทว่าเดินตามเซียวชูหรันออกจากห้องจัดเลี้ยงไป

ส่วนหวังตงเสวี่ยนกลับลุกขึ้นยืนแล้วเดินขึ้นไปบนเวทีรับไมโครโฟนมา ก่อนจะเอ่ยปากท่ามกลางสายตามึนงงของทุกคน “สวัสดีค่ะ ดิฉันคือหวังตงเสวี่ยน ก่อนหน้านี้คุณเย่เฉินเจอกับท่านประธานของเรา ท่านประธานจึงฝากเขามาบอกดิฉันประโยคหนึ่ง”

เมื่อทุกคนได้ยินว่าเย่เฉินไม่ใช่ประธานกรรมการของตี้เหากรุ๊ปก็โล่งอกไปเปราะหนึ่ง

หวังเหวินข่ายโล่งอก ก่อนจะเอ่ยดูแคลนเสียงเบา “แค่บังเอิญเจอเค้าครั้งเดียวก็ไปประจบผู้ช่วยเค้าแล้ว ขยะจริงๆ”

หวังเหวินเฟยยักไหล่สองสามทีพลางเอ่ยแกมหัวเราะ “คนชั้นต่ำก็แบบนี้แหละ”

ขณะนั้นเอง หวังตงเสวี่ยนที่อยู่บนเวทีก็กวาดสายตามองไปยังนายหญิงใหญ่เซียวแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก “ท่านประธานให้ดิฉันมาแจ้งทุกคนว่า……”

“ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ตี้เหากรุ๊ปจะยุติสัญญากับตระกูลเซียว สัญญาที่ลงนามไปแล้วนั้นถือเป็นโมฆะ!”

“ห๊ะ!”

ฉับพลันกลุ่มคนก็ฮือฮา ทุกคนล้วนคิดไม่ถึงว่าหวังตงเสวี่ยนจะพูดแบบนี้ออกมา

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึงจนอ้าปากหวอ

นายหญิงใหญ่เซียวหน้าซีดอย่างฉับพลันก่อนจะเอ่ยถามอย่างร้อนรน “รองประธานหวัง เป็นเพราะอะไรกัน? ทางตระกูลเซียวของเราทำอะไรผิดอย่างนั้นหรือ?”

วันนี้เธอเชิญบุคคลมีหน้ามีตาของเมืองจินหลิงมาก็เพราะหวังว่าจะใช้โอกาสนี้ในการสร้างชื่อเสียงในเมืองจินหลิง

หากชวดสัญญาท่ามกลางสายตาของทุกคนแบบนี้ เกรงว่าตระกูลเซียวคงถูกทุกคนเหยียบอยู่ใต้เท้า

หวังตงเสวี่ยนเอ่ย “เดิมทีโครงการนี้เกิดจากการที่ท่านประธานของเรายอมรับในตัวคุณเซียวชูหรันถึงได้ร่วมมือกับพวกคุณ ทว่าพวกคุณกลับเอาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ว่ารับผิดชอบโครงการนี้โดยพลการ ขอโทษค่ะ พวกเราไม่ยอมรับ!”

เอ่ยจบ หวังตงเสวี่ยนก็วางไมโครโฟนลงแล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

นายหญิงใหญ่เซียวหน้าซีดเผือด ฉับพลันก็ทรุดตัวลงกับพื้นบนเวที

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเพราะความฉลาดชั่ววูบของตนเองจะทำให้พลาดโอกาสที่สำคัญแบบนี้!

หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ให้ตายเธอก็ไม่มีทางยอมให้เซียวไห่หลงรับตำแหน่งผู้อำนวยการแทนเซียวชูหรันแน่นอน

ตอนนี้เซียวไห่หลงก็มึนงงไม่แพ้กัน เกิดอะไรขึ้น? เหมือนว่าหวังตงเสวี่ยนจะไม่ชอบเธอ แต่ตัวเธอเองก็ไม่เคยมีเรื่องกับอีกฝ่ายนี่!

เซียวไห่หลงจึงอดที่จะเอ่ยถามนายหญิงใหญ่เซียวไม่ได้ “คุณย่า ตำแหน่งของผู้อำนวยการประกาศไปแล้ว คุณย่าคงจะไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม?”

นายหญิงใหญ่เซียวขืนตัวยืนขึ้น ยกมือขึ้นมาตบหน้าเขาทีหนึ่ง ก่อนจะด่าอย่างโมโห “เลว ตอนนี้แกยังมีแก่ใจมาสนใจตำแหน่งผู้อำนวยการนี่อีกหรือ! ยังไม่รีบไปขอร้องชูหรันอีก!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน