ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4945

ทันทีหลังจากนั้น หลินหว่านเอ๋อร์ตกอยู่ในความเงียบ

เธออดไม่ได้ที่จะหวนนึกถึง แหวนวงนั้นถึงกับเคยส่งเสียงดาบในมือของเย่เฉิน เสียงดาบนั่นไพเราะรื่นหู ชวนให้หลงใหล

พอคิดถึงตรงนี้ เธอแอบทำการตัดสินใจ เก็บป้ายวิญญาณ รวมทั้งเหรียญทองแดงเก้าเหรียญที่อยู่บนโต๊ะไว้ในกระเป๋าสะพายหลังทั้งหมดทันทีหลังจากนั้น สาวเท้าเดินออกมาจากในห้องหนังสือ

ที่นอกคฤหาสน์ ผู้อาวุโสคนนั้นกำลังเก็บของอยู่

เขาทยอยดึงพวกของที่ไม่มีความจำเป็นออกมาจากในรถคันหนึ่งในจำนวนนั้น สุดท้ายจัดเก็บให้เป็นระเบียบได้อยู่สองกล่องใหญ่

พอหลินหว่านเอ๋อร์ออกมา ผู้อาวุโสก็รีบเข้าไปถาม : “คุณหนูครับ เครื่องลายครามของคุณหนู น่าจะไม่ต้องเอาไปแล้วใช่ไหมครับ ?”

หลินหว่านเอ๋อร์ลังเลอยู่พักหนึ่ง เอ่ยทอดถอนใจเบา ๆ : “เอาไปเถอะ ท้ายที่สุดก็เป็นของหัวเซี่ย ทิ้งไว้ที่นี่ ไม่แน่ว่าจะถูกคนไม่เข้าใจทำลายเอา”

ว่าแล้ว เธอเอ่ยอีกว่า : “เอาเครื่องลายครามที่ห่อไว้ดีแล้วไป หลังจากกลับถึงหัวเซี่ย สามารถหาโอกาสบริจาคให้พิพิธภัณฑ์เอาได้”

“กลับหัวเซี่ย ? !” ผู้อาวุโสถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ : “คุณหนู คุณจะไปตะวันออกไกลที่รัสเซียไม่ใช่เหรอครับ ? เรามีอุตสาหกรรมที่มั่นคงและปลอดภัยอยู่ที่นั่น ที่นั่นถูกพบได้ยากกว่าการกลับไปที่หัวเซี่ยนะครับ”

หลินหว่านเอ๋อร์ส่ายหน้า เอ่ยราบเรียบ : “ไม่ไปรัสเซียแล้ว ฉันจะไปหัวเซี่ยเพื่อหาคุณเย่คนนั้นในวันนี้ เขาคนนี้ จะต้องน่าสนใจมากอย่างแน่นอน”

ผู้อาวุโสเอ่ยอย่างอดไม่ได้ : “คุณหนูครับ หัวเซี่ยใหญ่จะตาย ประชากรหนึ่งพันสี่ร้อยล้านคน เราจะไปหาคุณเย่นั่นที่คุณว่ามาจากที่ไหนครับ ? !”

หลินหว่านเอ๋อร์เอ่ย : “คุณเย่ภาษาจีนกลางดีมาก ออกเสียงถูกต้อง อีกทั้งเปล่งเสียงแม่นยำ แทบจะฟังไม่ออกเลยว่ามีร่องรอยสำเนียงอะไรเลย ฉันเลยคาดการณ์ไว้ว่า มีความเป็นไปได้สูงมากว่าเขาเป็นคนทางเหนือ อีกทั้งความเป็นไปได้สูงมากว่าเป็นเย่นจิงไม่กี่มณฑลที่อยู่รอบ ๆ เย่นจิง ถึงตอนนั้นเราบินไปเย่นจิงก่อน ตามหาเบาะแสที่เย่นจิงแล้วกัน”

“ได้ครับ !” ผู้อาวุโสพยักหน้า : “งั้นก็ไปที่เย่นจิงครับ !”