พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 102

ในตอนที่อลิสันได้ยินว่าลูกชายกับเบียงก้าเลิกรากันแล้ว เธอก็ดีใจเหลือเกิน

หากแต่ภายนอกนั้นอลิสันแสร้งทำเป็นใจสลายราวกับเสียใจมากมายที่ต้องสูญเสียว่าที่ลูกสะใภ้ที่ตัวเองคาดหวังเอาไว้อย่างเบียงก้า “ทำไมถึงเลิกกันแล้วล่ะ? มีปัญหาอะไรร้ายแรงจนยากเกินแก้รึยังไง?”

เบียงก้าหันหลังกลับแล้วเดินจากไป

อลิสันแสร้งรั้งเบียงก้าไว้ไม่ให้ไป “บี ฉันขอร้องเถอะนะ… อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้ให้คนเฒ่าคนแก่ทั้งสองคนเลย ร่างกายของพวกเขารับเรื่องนี้ไว้ไม่ไหวหรอก”

ลุคเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตูบานที่บัดนี้ไม่มีเบียงก้ายืนอยู่อีกแล้ว

ในขณะเดียวกันนั้นก็มีสายตาอีกคู่มองไปที่ประตู ก่อนที่สายตาของซาเวียร์หันไปทางลุค

อลิสันหันหลังให้ทั้งสามคน เธอถูนิ้วมือของตัวเองไปมา ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้อีวอนน์อย่างให้กำลังใจ

อีวอนน์ได้คำใบ้ เธอเทน้ำหนึ่งแก้วแล้ววางข้างมือซ้ายของลุค “ลุคคะ ดื่มน้ำสักหน่อย”

ลุควางมือจากงาน เขาหลับตาลงแล้วยกมือขึ้นนวดตรงระหว่างคิ้ว เขาไม่สนใจใครหน้าไหน รวมไปถึงอีวอนน์ผู้อ่อนหวานข้างกาย

ซาเวียร์ลุกขึ้นยืนตรงขอบหน้าต่าง และจุดบุหรี่ขึ้นสูบ มือข้างหนึ่งถือบุหรี่ไว้ ในขณะที่อีกข้างดันหน้าต่างให้เปิดออก สายตาของเขาเหลือบลงไปมองที่สวนด้านล่างอย่างไม่ตั้งใจ

หญิงสาวที่น้าของเขาเรียกเธอว่าบีเดินอยู่ในสวน

เขาสามารถเห็นใบหน้าของบีได้อย่างชัดแจ้ง แม้ว่าเธอจะอยู่ห่างออกไปก็ตาม

ในฐานะที่เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ซาเวียร์เข้าใจดีว่าคำพูดของลุคเมื่อครู่คงไม่ต่างอะไรกับมีดอันเย็นเยียบที่เสียดแทงไปยังหัวใจของบี

ซาเวียร์ได้ฟังน้าของตัวเองพูดคุยกับอีวอนน์เรื่องครอบครัวอย่างสนุกปาก มันชัดเจนเหลือเกินว่าน้าของเขากำลังเล่นละครอยู่เท่านั้น เพราะเพียงคนเดียวที่อลิสันชอบและยอมรับในฐานะของลูกสะใภ้นั้นมีเพียงอีวอนน์ที่มาจากครอบครัวฐานะดีเท่านั้น

ลึกลงไปแล้ว อลิสันคงไม่ชอบบีก็ได้

หลังจากสูบบุหรี่ ซาเวียร์ทิ้งก้นบุหรี่พลางเงยหน้าขึ้นแล้วกล่าว “น้าอลิสันครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีมีนัดกับเพื่อนสองสามคนที่ไวน์บาร์เย็นนี้น่ะครับ”

อีวอนคลายแขนที่คล้องกับแขนของอลิสันออก “แล้วเจอกันนะคะ คุณป้าอลิสัน”

“แล้วมาบ่อย ๆนะ ป้ายังไม่ได้ถามเรื่องวิธีบำรุงผิวจากหนูอีกเยอะเลย” อลิสันกล่าว เธอมองไปที่ลูกชาย “ลุค ซาเวียร์กับหนูวอนน์กำลังจะกลับแล้ว ลูกไปส่งพวกเขาที่ประตูหน่อยได้ไหม?”

ลุคหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก เขาดูเคร่งขรึมพร้อมคิ้วที่ขมวดขณะคุยโทรศัพท์เรื่องธุรกิจ ลุคโบกมือลาเล็กน้อยเท่านั้น

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณป้าอลิสัน อย่าลืมว่าครอบครัวของพวกเรามีนัดกันสุดสัปดาห์นี้นะคะ”

หลังจากกล่าวเสร็จ ซาเวียร์โบกมือลาน้าของเขาแล้วจากไป

...

อลิสันยืนอยู่ที่บันไดขั้นบนสุด เธอมองดูทั้งสองคนนั้นเดินออกจากห้องรับแขกที่ชั้นล่างของคฤหาสน์

เมื่อหันกลับไปที่ห้องทำงาน เธอเฝ้ารอให้ลูกชายคุยโทรศัพท์ให้เสร็จแล้ววางสายลงอย่างอดทน “ไหน ๆ ลูกก็เลิกกับบีแล้ว ถ้างั้นหนูอีวอนน์…”

“เราห่างกันสิบปี และผมก็มองเธอเป็นน้องสาวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถ้าแม่อยากได้เธอมาเป็นลูกสะใภ้ ผมคิดว่าแม่คงต้องหาลูกชายคนอื่นแทน” ลุคไม่แม้แต่จะเปิดโอกาสให้แม่จับคู่เขากับอีวอนน์ได้เลย

อลิสันมองลูกชายผู้ซึ่งกดโทรศัพท์เพื่อโทรออกอีกครั้งด้วยความโกรธสุดขีด

อลิสันได้แต่ถามตัวเองว่าเธอไปทำบาปทำกรรมอะไรไว้นักหนา ถึงได้มีลูกชายที่สุดแสนจะเย็นชาหน้าตายซึ่งไม่เคยทำตามความต้องการของแม่เลย

‘20 นาทีที่แล้ว ลูกคนนี้เพิ่งบอกว่าตัวเองเลิกกับยายเบียงก้านั่น! แต่ตอนนี้กลับทำท่าทางราวกับไม่สนใจผู้หญิงคนอื่น เจ้าลูกคนนี้เป็นบ้าอะไรขึ้นมา?!’

“ห่างกันสิบปีจะเป็นอะไรไปล่ะ? แม่ไม่คิดว่าลูกสนเรื่องที่ต้องแต่งงานกับคนอายุน้อยเลยนะ พ่อของลูกก็ไม่เห็นสนเรื่องที่จะต้องแต่งงานใหม่กับภรรยาอายุน้อยกว่าตัวเองตั้ง 18 ปี!” เมื่ออลิสันเห็นว่าลูกชายเอาแต่ทำหน้าไร้อารมณ์ เธอก็กล่าวต่อ “แม่สัญญากับหนูวอนน์ไปแล้วว่าลูกจะรับเธอเข้าฝึกงานที่บริษัท”

“ถ้าแค่เรื่องฝึกงานน่ะได้ครับ แต่เรื่องอื่นไม่เด็ดขาด” ลุคจุดบุหรี่แล้วลืมตามอง “ผมกำลังทำงานอยู่ เพราะงั้นแม่อย่าพูดเรื่องนี้อีกจะดีกว่า”

อลิสันออกจากห้องไปแล้วปิดประตูลงด้วยความโกรธ