พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 104

“นั่งลงสิ” ลุคเอ่ยปากสั่งด้วยใบหน้าบึ้งบูด

เบียงก้าส่ายศีรษะทั้งยังขัดคำสั่งของเขา

เธอคิดว่าในเมื่อเลิกกันไปแล้ว พวกเขาก็ไม่ควรต้องยุ่งเกี่ยวต่อกันอีก ถ้าพรุ่งนี้ร่างกายของปู่ดีขึ้น ทั้งเบียงก้าและปู่ของเธอก็จะออกไปจากที่นี่ และยังเหลือเวลากว่าสิบชั่วโมงจนกว่าพรุ่งนี้จะมาถึง

การรอให้เวลาผ่านไปแค่สิบชั่วโมงนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย ทั้งคุณปู่และหลานสาวของเขาเพียงแค่นอนอยู่บนเตียงของตนก็เท่านั้น เวลาสิบชั่วโมงก็เพียงพอแล้วสำหรับการนอนเพียงตื่นเดียว

“นั่งลง!” ลุคกดเสียงต่ำแล้วดึงให้เธอนั่งลง

เขาคงหวังว่าเธอจะไม่ส่งเสียงร้องหรือขัดขืนอะไรเพราะปู่ทั้งสองยังอยู่ข้างนอกนั่น เขาดึงร่างของเธอลงและบังคับให้เธอนั่งอยู่บนฝารองชักโครก

หลังจากนั้น เธอจึงพบว่าเธอไม่สามารถที่จะลุกขึ้นได้เพราะมือใหญ่โตของลุคจับเข้าที่ข้อเท้าของเธออยู่

“เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะคะ คุณเองก็ยอมรับด้วยตัวเองแล้วนิ เพราะฉะนั้น ทำแบบนี้คงไม่เหมาะ” เบียงก้าไม่กล้าขัดขืน จึงทำเพียงแค่ใช้เหตุผลโน้มน้าวเขาเท่านั้น

ถึงอย่างนั้น ลุคก็ยังใช้นิ้วทายาที่บริเวณน่องของเธออย่างไม่ยี่หระ

เบียงก้าขัดฟันและส่งเสียงขู่ เธอได้แต่ก้มหน้าลงซุกกับหน้าขาตามสัญชาตญาณ

ยานี้มันเย็น เมื่อเทียบสัมผัสของเขาที่ขากับคอของเธอแล้ว เบียงก้ารู้สึกว่ามันต่างกันอย่างสิ้นเชิง เพราะตอนนี้มันค่อนข้างน่าอึดอัด

ลุคได้ยินเสียงที่เธอส่งออกมา เขาจึงเงยหน้าขึ้นมา

เบียงรู้ว่าปฏิกิริยาของเธอนั้นดูล่อแหลมเกินไป แต่ความรู้สึกเย็นวาบนั้นทำให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้านเพราะความอ่อนไหว เธอสะท้านไปทั้งร่าง...

เบียงก้าไม่กล้าขยับตัวไปมากกว่านี้ ในห้องน้ำมีไฟสลัว และมีเพียงไฟจากกระจกในห้องน้ำนี้เท่านั้น ใบหน้าของลุคดูงงงวยอย่างอธิบายไม่ถูก

นิ้วมือของลุคนั้นทั้งสง่าและขาวสะอาด แต่ละนิ้วนั้นดูแข็งแกร่งและสวยงาม

เบียงก้ายังจำได้ว่าคืนนั้นในห้องสวีทของโรงแรม เขาเคยใช้นิ้วเหล่านี้ช่วยเธอ...

คืนนั้น เขาทำเรื่องเช่นนั้นกับเธอ

เมื่อเธอนึกไปถึงค่ำคืนนั้น เธอได้แต่ขมวดคิ้วอย่างตำหนิตัวเอง สมองของเธอไม่ได้คิดอย่างมีเหตุผล เธอส่ายศีรษะและกัดลิ้นเพื่อบังคับให้ตัวเองคืนสติ ไม่ยอมให้ปิศาจในหัวใจมาล่อลวง

เบียงก้าสูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วพูดกับตัวเองในใจ ‘เบียงก้า เธอต้องจำไว้สิว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาน่ะเป็นอย่างไร!’

ลุคใช้นิ้วมือทายาลงบนน่องขาของเธอราว ๆ สิบครั้งเพื่อให้ตัวยาซึมเข้าผิว จากนั้นเขาก็บีบยาออกมาอีกแล้วมองหาจุดที่ต้องทายาจุดต่อไปบนร่างกายของเธอ

กระโปรงบอดี้คอนที่เธอใส่อยู่ในระดับสายตาเขา

เขามองไปที่หว่างขาของเธอ ซึ่งไม่ค่อยชัดเจนนัก

มีจุดที่ถูกยุงกัดบนผิวซีดขาวของเธอภายใต้เงานั้น

เป็นรอยที่เห็นได้อย่างชัดเจน

“กางขาออกสิ” ลุคกล่าวด้วยเสียงอันแหบแห้ง สายตายังมองไปที่ส่วนนั้น

“อะไรนะคะ?”

เบียงก้ารีบถีบตัวออกเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอจ้องมองเขาด้วยนัยน์ตาที่เบิกกว้างและหวาดกลัว เธอกำลังตื่นกลัว

ลุคเงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วถึงเห็นความกลัวและความอายในดวงตาที่ใสดุจคริสตัลของเบียงก้า

“ตรงนั้นก็โดนยุงกัดเหมือนกัน” ลุคกล่าว เขาพูดขณะถกกระโปรงของเธอขึ้น เขาถึงมันขึ้นไปถึงโคนขาของเธอ

เรียวขาขาวซีดเกือบทั้งหมดปรากฏแก่สายตาของเขา

“มันสูงเกินไปค่ะ” เบียงก้าต้องการดึงกระโปรงลงมาปิดขาเธอ

แต่มือของเขากลับไม่ยอมคลายออกจากกระโปรงของเธอเลย

ลุคอยู่ใกล้กับใบหน้าของเธอ ความร้อนผ่าวจากลมหายใจของเขาเป่ารดลงบนพวงแก้มของเบียงก้า “ถ้าไม่ยอม กระโปรงคุณขาดแน่”

เบียงก้าหายใจติดขัด

เธอมองไปที่ชายผู้เต็มไปด้วยความบูดบึ้ง