พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 108

เมื่อได้ยินคำพูดของพี่เลี้ยง เรนนี่ที่รู้สึกกลัวจึงเดินเข้าไปกอดน้าบีของเธอ “นี่เรากำลังจะทำอะไรกันเหรอคะ? คุณพ่อกลับมาแล้วนะคะ”

พี่เลี้ยงรู้สึกอับอายที่ต้องขอความช่วยเหลือจากเบียงก้า

“ถ้าเขาถาม บอกเขานะคะว่าฉันเป็นคนเอามาเอง” เบียงก้ากล่าว

“ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันนะคะ คุณเบียงก้า ฉันยังต้องส่งลูกชายทั้งสองคนให้ได้เรียนหนังสือ ฉันเสียงานนี้ไปไม่ได้จริง ๆ ค่ะ” สาวใช้มองไปยังโถงทางเดิน ก่อนจะหันกลับมาแล้วบีบมือของตัวเองด้วยความรู้สึกประหม่า

"ฉันเข้าใจค่ะ"

เบียงก้าเหลือบมองที่แม็คแอนด์ชีสที่จวนจะสุก กลิ่นของมันลอยไปทั่ว ถ้าลุคเข้ามา เขาคงได้กลิ่นแน่ เพราะอย่างนั้น แม้ว่าเธอจะทิ้งมันไป เขาก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี

เก็บมันไว้จะเป็นการดีกว่า

ลุคไม่ปล่อยให้ลูก ๆ รับประทานอาหารขยะเพราะ เขาเป็นพวกคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด แม้ว่าเขาจะเคยอาศัยอยู่ในที่อย่างมณฑลเจียงซี แต่เขาก็ยังเป็นลูกคนรวย

บ่อยครั้ง นิสัยการใช้ชีวิตของเด็กที่ร่ำรวยนั้นแตกต่างจากผู้ชายทั่ว ๆไป

เขายังไม่เลิกหมกมุ่นอยู่กับเธอ เพราะมันจะจบลงก็ต่อเมื่อเธอแต่งงานอย่างเป็นทางการแล้วเท่านั้น เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะลุคไม่ยอมแพ้และยังดื้อดึง

เบียงก้าไม่เข้าใจว่าทำไมคนอย่างเขาถึงชอบเธอ บางทีเธออาจเป็นเพราะความแปลกใหม่สำหรับเขา

ถ้าชายผู้เกลียดอาหารขยะอย่างเขาเห็นเธอป้อนอาหารขยะให้ลูก ๆ ของตัวเอง บางทีเขาอาจจะโกรธ โมโห และเกลียดเธอมากก็คราวนี้ และในท้ายที่สุดเขาอาจจะเห็นว่าจริง ๆ แล้วเธอเป็นคนต้อยต่ำและไม่ดีพอสำหรับเขา

…

บลองช์อยู่บนเตียง เขาเม้มปากเล็ก ๆ และถือเครื่องเล่นเกมไว้ในมือ เขากดและเล่นอย่างมีความสุข!

“ลูกขาหักเหรอ?”

ทันใดนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มก็ดังขึ้น

บลองช์มองไปทางประตู พอเขาเห็นชายมีอายุในชุดสูทและรองเท้าหนังเดินเข้ามา เครื่องเล่นเกมที่เขาถืออยู่ในมือ ก็เกือบตกลงจากเตียง

นี่เป็นของขวัญที่เขาได้รับจากคุณปู่ในวันเกิดครั้งล่าสุด ถ้ามันร่วงหล่นแล้วเกิดพังขึ้นมา เขาจะไม่ได้เล่นเกมอีกเลย

นั่นเพราะพ่อไม่ชอบให้เขาติดการเล่นวิดีโอเกมเท่าไหร่นัก

บลองช์เมินพ่อของเขาและรีบคว้าเครื่องเล่นเกมที่กำลังจะตกลงมา

“ฮู่ว! ขอบคุณพระเจ้า” บลองช์กอดเครื่องเล่นเกมแสนรักของตัวเอง เขากดปิดเครื่องก่อนจะเงยหน้าขึ้น ขนตาหนากะพริบปริบใส่ผู้เป็นพ่อ

ลุคยืนอยู่ข้างเตียงและมองดูขาของลูกชายที่เล็กกว่าแขนตัวเอง “ลูกโดดลงจากชั้นสามทำไม?”

“เพราะ… เพราะผมอยากเจอน้าบีครับ…”

“ลูกอยากเจอน้าบี แต่เพราะเธอไม่มา ก็เลยตัดสินใจโดดลงงั้นเหรอ?” ลุคได้รับโทรศัพท์จากหลุยส์หลังเกิดเรื่อง เขาตกใจมากเมื่อได้ยินว่าลูกชายของเขาขาหักแบบนี้

โชคดีที่หลุยส์เฉลยในทันทีว่าเรื่องที่ลานี่กระโดดลงจากตึกนั้นเป็นเพียงการแสดง

เพราะมีที่กันตกแบบเป่าลมรองรับอยู่ อย่าว่าแต่ชั้นสามเลยต่อให้เป็นชั้นที่ 30 ก็กระโดดได้อย่างปลอดภัย

บลองช์ได้ยินเสียงตำหนิของพ่อ เขาค้อมตัวลงด้วยความรู้สึกผิด “ผมผิดไปแล้วครับพ่อ”

“ถ้าลูกอยากเจอเธอ มันมีอีกหลายวิธีนี่ ครั้งหน้าอย่าทำอะไรเสี่ยง ๆ แบบนี้อีกล่ะ” ลุคก้าวไปข้างหน้าแล้วลูบศีรษะของลูกชาย เขาหันหลังเดินออกจากห้องนอนไป

เมื่อสาวใช้ที่อยู่ในครัวเห็นร่างของครอว์ฟอร์ด เธอก็เดินออกจากครัวและทักทาย "คุณครอว์ฟอร์ด”

ลุคพยักหน้าขณะมองเข้าไปในครัว

เบียงก้ากำลังถือชามกันร้อนเพื่อไม่ให้เด็ก ๆ ถือแล้วร้อนมือ เธอนำแม็คแอนชีสที่ทำเสร็จแล้วพร้อมกับช้อนส้อมเล็ก ๆ

หลังจากก้าวไปสองสามก้าว เธอก็ชนเข้ากับชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในครัว

เบียงก้ารู้สึกอึดอัดไม่น้อย เพราะเธอเพิ่งไปจากที่นี่เมื่อเช้านี้เอง แต่ตอนนี้เธอดันกลับมาอีกครั้งแถมยังอยู่ในครัวเพื่อทำแม็คแอนด์ชีสให้ลูก ๆ ของเขารับประทานอีกด้วย ช่างเป็นสถานการณ์ที่อธิบายได้ยากเหลือเกิน

“นี่อะไรกัน? คุณเป็นคนทำงั้นเหรอ?” ลุคมองลงไปในชามกันร้อนสีขาวในมือของเธอ แล้วเอ่ยถามทั้งที่รู้ดีแก่ใจ

“แม็คแอนด์ชีสเพิ่มชีสพิเศษแบบสำเร็จรูปค่ะ ฉันเป็นคนซื้อให้ลานี่และเรนนี่เอง”

เบียงก้ายอมรับทุกสิ่ง

เมื่อสาวใช้ที่ยืนอยู่ไกลออกไปได้ยิน เธอก็โล่งใจ แต่ก็ยังไม่หายกังวลว่าคุณครอว์ฟอร์ดจะดุด่าว่ากล่าวคุณเบียงก้า ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

คุณเบียงก้าอายุแค่ 24 ปี ทั้งยังดูเหมือนว่าเธอมีจิตใจที่เปราะบาง สาวใช้ได้แต่สงสัยว่า คุณเบียงก้ารักษาสงบใจของเธอไว้ได้อย่างไร ในเมื่อคุณครอว์ฟอร์ดมักจะร้อนรุ่มอยู่เสมอ

'ถ้าเป็นฉัน ฉันคงร้องไห้ไปแล้ว'

ในขณะที่สาวใช้ยังลังเลและสงสัยว่าเธอควรจะออกไปยอมรับว่าแม็คแอนด์ชีสเหล่านั้นเป็นฝีมือของเธอ และไม่ใช่ความผิดของเบียงก้าเลยแม้แต่น้อย เธอก็ได้ยินคุณครอว์ฟอร์ดถามอย่างเบา ๆ ขึ้นมา "มีอีกไหม ผมก็หิวเหมือนกัน"

สาวใช้พูดไม่ออก "..."

'อะไรกัน?

‘หูฝาดไปรึไงเรา?’

‘ผู้ปกครองที่เป็นแบบอย่างที่สมบูรณ์แบบและไม่เคยแตะอาหารขยะเลยเพราะคิดว่าพวกมันเป็นยาพิษ และไม่เคยปล่อยให้ลูก ๆ กินเลย ตอนนี้เขาเกิดอยากกินแม็คแอนด์ชีสสำเร็จรูปขึ้นมาน่ะเหรอ?'

"..."

เบียงก้าเงยหน้ามองเขา เธอรู้สึกแปลกใจมากจนพูดอะไรไม่ออก

นี่เธอกำลังจะป้อนอาหารขยะให้ลูก ๆ ของเขา ‘เขาควรจะโกรธไม่ใช่รึไง?’

'ยิ่งไปกว่านั้น เขากลับอยากร่วมวงด้วยเสียอย่างนั้น?'

เบียงก้ากลืนน้ำลายอย่างประหม่า เธอยืนอยู่บนพื้นที่ของตระกูลครอว์ฟอร์ด อันที่จริงแล้ว เธอกลัวว่าผู้นำตระกูลคนนี้จะอารมณ์ไม่ดีเท่าที่ควร

เธอคาดว่า ที่เขาอาจพูดว่าเขาอยากรับประทานด้วย ก็ไม่ต่างจากความสงบก่อนพายุจะมาเท่านั้น เธอกำลังรอให้เขาโกรธตอนที่เธอหันกลับมาทำแม็คแอนด์ชีสให้เขา

“พ่อคะ นี่มีอีกกล่องนะคะ”

เรนนี่ไม่อยากให้พ่อดุด่าทั้งน้าบี ลานี่และตัวเอง ถ้าพ่อชอบแม็คแอนด์ชีส มันก็เป็นเรื่องดีสำหรับเธอ “ลานี่กับหนูจะแบ่งชามกันค่ะ และเพราะพ่อโตแล้ว พ่อก็จะได้กินคนเดียวหนึ่งกล่องไปเลย”

ลุคมองไปที่ชามกันร้อนในมือของเบียงก้า “เอาให้เด็ก ๆ เถอะ แล้วค่อยกลับมาทำอีกกล่องให้ผม”

เบียงก้าตกตะลึงอยู่นาน ก่อนจะเดินไปที่ห้องของบลองช์

สาวรับใช้ยังไม่หายงง ในตอนที่เธอพยายามทำตัวให้ยุ่ง เธอเจอโต๊ะตัวเล็กตัวหนึ่ง ก่อนวางลงบนเตียงของคุณหนูเพื่อให้เขารับประทานอาหารได้ง่ายขึ้น

“กินช้า ๆ นะจ๊ะ และระวังอย่าให้ลิ้นพองล่ะ” เบียงก้าลูบที่เด็กสองคนแล้วหันหลังเดินจากไป

สาวรับใช้มองเด็กทั้งสองในห้อง

หลังจากที่เบียงก้าเดินออกไป เธอเดินกลับไปที่ครัวอย่างกังวล

“ขอชีสเยอะ ๆ นะ”

ก่อนที่เบียงก้าจะได้เข้าไปในครัว เธอมองขึ้นไปที่ต้นเสียง

ลุคยืนอยู่ในครัวอย่างเต็มความสูง แสงจากดวงอาทิตย์ทำให้ความดุดันของเขาดูนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความโกรธที่ติดมาตั้งแต่เช้า

เบียงก้าถอนหายใจ ก่อนเดินไปเปิดแม็คแอนด์ชีสกล่องสุดท้าย

'สำหรับผู้ชายอย่างลุค เขาจะหาผู้หญิงที่เขาต้องการคนไหนก็ได้'

ทำไมเขาถึงต้องเอาตัวเองมาผูกติดกับผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอ?

แต่คำตอบนั้นชัดเจนอยู่แล้ว เขาอยากได้ในสิ่งที่เขาไม่มี เมื่อเขาได้ลิ้มรสมันแล้ว ก็จะไม่ต้องการมันซ้ำอีก

เธอหยิบชามไมโครเวฟสะอาดอีกใบซึ่งมีขนาดพอเหมาะพอดีสำหรับแม็คแอนด์ชีส เบียงก้าหันไปต้มน้ำร้อนอีกครั้ง

เมื่อน้ำเดือด เธอก็เทน้ำใส่ในชามแม็คแอนชีส

เมื่อน้ำเดือดเทลงไป กลิ่นหอมของผงชีสก็ลอยขึ้นมาในอากาศ

เธอนำมันเข้าไปในเตาไมโครเวฟสองสามนาที

แต่แม้จะแค่นาทีเดียว เธอก็รู้สึกเหมือนติดอยู่ในเวลานั้นชั่วนิจนิรันดร์ ก่อนจะได้ยินชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นจากด้านหลัง “ทำไมถึงไม่ไปนัดบอดล่ะ?”