พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 119

หลังจากที่ซูแจ้งให้เจสันทราบแล้ว เธอก็กลับเข้ามาในห้องน้ำอีกครั้ง

"บี ตื่นสิ! ตื่น!"

ไม่ว่าซูจะพยายามปลุกหรือเขย่าเธอแค่ไหน เบียงก้าก็ยังคงไม่รู้สึกตัว ร่างกายของเธออ่อนแรงโดยไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ

ซูหวาดกลัวในทันใด

ภายนอกห้องน้ำ เจสันรีบโทรแจ้งเจ้านายของเขา

“คุณลุงเจสัน ผมเข้าไปได้ไหม?” บลองช์รู้สึกเป็นกังวล เมื่อเด็กชายตระหนักได้ว่าเขาไม่สามารถเข้าไปในห้องน้ำหญิงได้

เจสันก้มหน้าลงและพูดกับเด็กชายว่า “รอคุณพ่อของนายน้อยมาก่อน แล้วคุณค่อยเข้าไปกับเขา”

ทุกวินาทีของเด็กชายราวกับหนึ่งปีสำหรับเขา ในขณะที่เขาจดจ่ออยู่กับการจ้องมองไปที่ลิฟต์

เรนนี่ปล่อยมือเจสันและเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง

เธอเดินตามเสียงของน้าซูไป เมื่อเธอได้เห็นน้าบีที่นั่งอยู่บนพื้นภายในห้องน้ำ เด็กหญิงจึงนั่งลงและกอดคอน้าบีด้วยมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้าง จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้วและเริ่มสะอื้นไห้ “น้าบี…ฮือ ฮือ”

ในขณะที่ซูพยายามปลุกเบียงก้าให้ตื่น เธอก็ต้องปลอบใจเด็กหญิงเช่นกัน

…

ลุคขึ้นมาที่ชั้นบนและมาถึงห้องน้ำ

เจสันเดินนำทางลุคไปที่หน้าห้องน้ำ แต่เจสันไม่กล้าเข้าไปข้างใน

เมื่อได้ยินเสียงใครบางคนเดินเข้ามา ซูก็เงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นเธอก็ได้เห็นเจ้านายของเธอที่มีใบหน้าที่มืดมน เขากวาดสายตามองไปทุกห้อง จนในที่สุด เขาก็ได้พบพวกเธอ เมื่อซูได้เห็นคุณครอว์ฟอร์ดอุ้มเบียงก้าขึ้นมา เธอจึงรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที

เพราะไม่ว่าปัญหาจะใหญ่แค่ไหน แต่ตราบใดที่มีผู้ชายอย่างเจ้านายของเธออยู่ที่นั่นซึ่งออกหน้ามาแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ซูก็เชื่อว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยและบีก็จะปลอดภัยเช่นกัน

ซูจับมือเรนนี่และเดินตามเจ้านายของเธอที่อุ้มบีไป

“ตรวจสอบให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น!” ลุคสั่งเจสันจากนั้น เขาก็เดินไปที่ลิฟต์

เจสันส่งบลองช์ที่จับมือเขาอยู่ให้กับซูและถามว่า “คุณมีใบขับขี่รึเปล่า?"

ซูพยักหน้าด้วยความงุนงง

เจสันส่งกุญแจรถให้ซู "ลงไปและพาเด็ก ๆ ทั้งสองคนไปขึ้นรถ"

ซูรู้ว่าเจสันจะต้องสืบสวนสิ่งที่เกิดขึ้น

“ได้ค่ะ คุณดอยล์ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ” ซูรู้ว่าตัวเองมีศักยภาพ ดังนั้นเธอจึงรับกุญแจรถมาและพาเด็กทั้งสองคนเดินไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว "เอาละ ไปกันเถอะ"

…

เจสันมาพบผู้ที่มีหน้าที่ดูแลรับผิดชอบภายในคลับเฮาส์

หลังจากที่เจสันอธิบายแล้ว ผู้รับผิดชอบก็สั่งให้พนักงานของเขานำภาพจากกล้องวงจรปิดมาให้เจสันดู

ที่ห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่งภายในคลับเฮาส์

ฌองพาอีวอนน์เข้ามาและโยนเธอลงบนเตียง จากนั้นเขาก็หันกลับมาพูดกับเพื่อนของเขาว่า “ฉันขอโทษจริง ๆ เธอวิ่งพล่านไปทั่วเลย รอบต่อไปเหรอ? แน่นอนสิ รอบต่อไปก็มาสนุกแบบนี้อีกสิ"

ชายที่รออยู่ในห้องยื่นขวดเบียร์ให้กับฌอง พวกเขาชนขวดเบียร์ของพวกเขาและดื่ม

หลังจากที่ดื่มแล้ว ชายผู้นั้นก็พูดขึ้นว่า "เอาละ ไว้เจอกันคราวหน้า เธอไม่ใช่สเปกของฉัน เพราะผู้หญิงแบบเธอ ฉันสามารถหาที่ไหนก็ได้ด้วยเงินเพียงไม่กี่ร้อยเหรียญ”

ฌองตกตะลึง

“นายจัดการเธอต่อด้วยแล้วกัน” ชายผู้นั้นหัวเราะในขณะที่เขาตบไหล่ฌองเบา ๆ จากนั้นเขาก็เปิดประตูและเดินออกไป

ฌองถูกทิ้งให้อยู่ภายในห้อง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรเมื่อเขามองไปยังอีวอนน์ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง

เขาไม่ได้สนใจอีวอนน์ เพราะเขาเองก็สามารถหาผู้หญิงอย่างอีวอนน์ได้ง่ายดาย เธอเป็นผู้หญิงที่มีเงินนิดหน่อยแต่ไม่มีอะไรพิเศษเลย

ฌองเดินเข้ามาที่เตียงขณะคิดแผนการอยู่ภายในหัว เขาจะช่วยอีวอนน์ถอดรองเท้า ห่มผ้าห่มให้เธอ และปล่อยให้เธอนอนหลับอยู่ที่นี่ตามลำพัง เพราะในวันรุ่งขึ้น ถ้าหากว่าเธอถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็จะสามารถบอกได้ว่า เธอเมาจนหมดสติไป ดังนั้นเขาจึงเปิดห้องให้กับเธอเพื่อนอนพัก

อย่างไรก็ตาม เมื่อนิ้วของเขาแตะเข้าที่ข้อเท้าของอีวอนน์ขณะถอดรองเท้าส้นสูงให้เธอ เขาก็รู้สึกว่าดวงตาของเขาเริ่มร้อนผ่าว เขาอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปเหนือข้อเท้าของเธอจนไปถึงที่น่องของเธอ

จากน่องของเธอ เขาก็ค่อย ๆ จ้องมองไปที่ต้นขาของเธอ

อีวอนน์สวมกระโปรงสั้นมาก ตอนที่เธอยืนอยู่ มันจึงดูไม่สั้นมากนัก แต่เมื่อเธอถูกโยนลงบนเตียงเช่นนี้ กระโปรงของเธอก็พับขึ้นและเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายในนั่น...

ฌองปล่อยมือจากข้อเท้าของเธอและกวาดสายตาขึ้นลงเพื่อมองดูหน้าอกของเธอ จากนั้นเขาก็จับเธอนอนหงาย

เนื่องจากว่าอีวอนน์ไม่ได้สติ ดังนั้น ต่อให้ฌองจะแตะต้องตัวเธอมากแค่ไหน เธอก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาเลย ทันใดนั้น ความคิดชั่วร้ายก็เกิดขึ้นภายในหัวของเขาทันที

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็สั่น

ฌองหยิบขึ้นมาเปิดดู

ชายที่อยู่ในห้องก่อนหน้านี้ได้ส่งข้อความถึงเขาว่า ‘ฉันกินไวอากร้าเข้าไป แต่ฉันไม่ได้กับแฟนเก่าของนาย ความรู้สึกนั้นทำให้ฉันแทบบ้า แล้วในตอนนี้ นายจะได้ลิ้มรสในสิ่งที่ฉันต้องรู้สึกแล้วแหละ’

ถึงแม้ว่าจะมีผู้หญิงทั่วไปนอนอยู่บนเตียง แต่ด้วยยาที่มีฤทธิ์รุนแรงเช่นนั้น จึงไม่สามารถทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ต่อให้เขาจะมีเพศสัมพันธ์มากกว่าหนึ่งครั้งก็ตาม

เพราะการมีเพศสัมพันธ์โดยที่อีกฝ่ายหนึ่งไม่ได้สติ ถือเป็นความรู้สึกที่แย่มากสำหรับฌอง

...

ภายในห้องรักษาความปลอดภัย

เจสันได้เห็นว่าอีวอนน์ถูกฌองประคองขึ้นมา

เจสันจำอีวอนน์ได้ แต่เขาไม่ได้คุ้นเคยกับเธอมากนัก ดังนั้นเขาจึงไม่ใส่ใจถึงเหตุการณ์นั้น เขาเพียงแค่คิดว่า เธอแค่ทำตัวสบาย ๆ กับฌองเท่านั้น

เจสันไม่สนใจสิ่งที่พวกเขายินยอมทำ

จากเทปกล้องวงจรปิด ผู้ที่เดินเข้าไปในห้องน้ำกับเบียงก้าคืออีวอนน์ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องน้ำนั้นไม่สามารถมองเห็นได้จากกล้องวงจรปิด

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังโชคดีที่มีพนักงานทำความสะอาดเดินเข้าไป

เจสันจึงได้เรียกพนักงานทำความสะอาดมาสอบถามบางอย่าง

พนักงานทำความสะอาดบอกกับเขาในสิ่งที่เธอได้ยิน เธอบอกว่า ผู้หญิงรวยคนนั้นเหยียดหยามว่าผู้หญิงอีกคนเป็นคนจนด้วยคำพูดที่หยาบคายอยู่นาน

“คุณรับประกันได้ไหมว่าสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริง?” ผู้ที่มีหน้าที่ดูแลคลับเฮาส์สอบถามเธอด้วยใบหน้าที่จริงจัง

เพราะถ้าหากว่ามีอะไรเกิดขึ้นภายในคลับเฮาส์ ผู้ที่มีหน้าที่ดูแลรับผิดชอบจะต้องยอมรับกับผลที่ตามมา และถ้าหากว่าพวกเขาทำให้ประธานบริษัทที คอร์ปอเรชั่นไม่พอใจ คลับเฮาส์ก็จะต้องถูกปิดเพื่อแก้ไขปัญหาภายในคืนนั้น

พนักงานทำความสะอาดพยักหน้า “ฉันพูดความจริง ฉันไม่ได้โกหกค่ะ”

ภาพนั้นชัดเจนขึ้นสำหรับเจสันทันที

…

ย่านใจกลางเมือง

ภายในอพาร์ตเมนต์ระดับไฮเอนด์ที่ประเมินค่าไม่ได้ ที่ตั้งอยู่ใกล้กับบริษัทของพวกเขา

ซูยืนรออยู่ภายในห้องนั่งเล่น

เบียงก้านอนหลับอยู่บนเตียงโดยมีฝาแฝดทั้งสองเฝ้าดูเธออยู่ เด็กทั้งสองต่างก็เป็นกังวลราวกับว่าน้าบีคือแม่แท้ ๆของพวกเขา ถัดจากพวกเขา เธอมองเห็นเจ้านายของเธอที่มีใบหน้าเคร่งขรึมนั่งอยู่ข้าง ๆ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของบี

ซูมองดูอยู่เงียบ ๆ

“เธอจะตื่นขึ้นในวันพรุ่งนี้ บางทีเธออาจจะได้รับยานอนหลับที่ดัดแปลงมาเป็นพิเศษโดยไม่ได้ตั้งใจ” หลังจากที่ตรวจร่างกายของเธอเสร็จ คุณหมอก็อธิบาย

เมื่อเด็กทั้งสองได้ยินสิ่งที่หมอพูด พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ซูได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่างภายในห้องนอน แต่เธอก็ไม่กล้าเข้าไปคุยกับเจ้านายของเธอ เธอจึงโทรหาเจสันและถามเขาด้วยเสียงกระซิบกระซาบว่า “แล้วฉันควรจะทำยังไงต่อไป?”

เจสันพูดว่า “อย่าเพิ่งเข้าไปรบกวนครอบครัวของเจ้านายในตอนนี้ ตอนนี้ผมไม่ว่าง คุณขับรถไปจอดที่บ้านของคุณก่อน พรุ่งนี้ผมจะไปรับรถคืน”

ซูรู้สึกประหลาดใจ "อะไรนะ? ให้ฉันขับรถเบนท์ลี่ย์อาร์วีคันใหญ่ไปจอดไว้ที่บ้านของฉันอย่างนั้นเหรอ? นั่นมันรถเบนท์ลี่ย์นะ คุณดอยล์ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาฉันไม่มีปัญญารับผิดชอบหรอกนะ!"

เจสันวางสายไปแล้ว

ซูโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาด้วยความโกรธ

...

ภายในอพาร์ตเมนต์ เหลือเพียงแค่ครอบครัวของลุคโดยมีเบียงก้านอนหลับอยู่บนเตียง ลุคปลดเนคไทออกเพื่อให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลายพลางเหลือบมองเด็กทั้งสองคนที่ยังคงยืนอยู่ข้างเตียง เขาพูดกับลูก ๆ ของเขาว่า “กลับห้องไปอาบน้ำและเข้านอนได้แล้ว ถ้าไม่อย่างนั้น พ่อจะให้คุณลุงเจสันมารับลูก ๆ กลับไปที่คฤหาสน์”

“คุณพ่อคะ คืนนี้จะนอนกับน้าบีรึเปล่า?” เรนนี่เงยหน้าขึ้น เธอดึงกางเกงพ่อของเธอและถามเขาอย่างไร้เดียงสา