พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 120

ลุคพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร

“แต่หนูก็อยากนอนกับน้าบีเหมือนกัน” เรนนี่จ้องมองพ่อของเธอและอ้อนวอนเขาด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสา

ในสายตาของเรนนี่ พ่อของเธอมักจะเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการและเป็นผู้ใหญ่ที่เอาแต่ใจ

เมื่อบลองช์เดินไปที่ประตู เด็กชายก็ได้ยินน้องสาวบอกกับพ่อว่า เธออยากจะนอนกับน้าบีด้วย เด็กชายจึงคิดว่าน้องสาวของเขาช่างโง่เขลาและไร้เดียงสายิ่งนัก เด็กชายรู้ดีว่าพ่อของเขาจะต้องไม่อนุญาตอย่างแน่นอน เพราะทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องเป็นของเขาคนเดียว รวมไปถึงน้าบีด้วยเช่นกัน

“ลานี่ พาน้องกลับไปที่ห้อง” ลุคมักจะเข้มงวดกับลูกชายของเขาอยู่เสมอ ในขณะที่เขาปฏิบัติกับลูกสาวอ่อนโยนกว่าเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงสั่งบลองช์แทน

บลองช์เดินเข้ามาคว้าข้อมือของน้องสาวและบอกกับเธอว่า "มาเถอะ กลับห้องไปนอนกันเถอะ”

หลังจากที่ลูกชายพาลูกสาวของเขาออกจากห้องนอนไปด้วยท่าทางที่ไม่พอใจเล็กน้อย ลุคก็ถอดเสื้อสูทออก จากนั้นเขาก็หันกลับมาจ้องมองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขาอย่างตั้งใจ

ที่ห้องของเด็ก ๆ

“ไปอาบน้ำเถอะ พี่จะรออยู่ข้างนอก” เมื่อบลองช์ปรับอุณหภูมิของน้ำแล้ว เขาก็ผลักน้องสาวของเขาเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นเขาก็เดินออกไป

ไม่ว่าบลองช์และเรนนี่จะอยู่ที่คฤหาสน์หรือที่อพาร์ตเมนต์ใหม่ เด็กทั้งสองก็ยังสามารถพึ่งพาตัวเองได้ ที่ห้องของพวกเขา มีห้องน้ำสำหรับเด็กซึ่งปลอดภัยและใช้งานง่าย

ดังนั้น เด็กชายและน้องสาวของเขาจึงสามารถทำอะไรหลายอย่างได้ด้วยตัวเอง รวมไปถึงการอาบน้ำด้วยเช่นกัน

สิบนาทีต่อมา เรนนี่ก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เธอเช็ดผมด้วยผ้าขนหนูการ์ตูนสีชมพูและเดินเข้าไปหาพี่ชายและบอกให้เขาช่วยเป่าผมให้เธอ

บลองช์เป่าผมให้เรนนี่จนแห้ง

ก่อนเข้านอน เรนนี่นึกขึ้นได้ว่าเธอต้องโทรหาคุณอาหลุยส์

คุณอาหลุยส์บอกให้เธอโทรหาเขาในตอนกลางคืน

ภายในห้องของพวกเขามีโทรศัพท์อยู่ เรนนี่จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดหมายเลขสิบเอ็ดหลักอย่างเชื่องช้าด้วยนิ้วมือเล็ก ๆ ของเธอ

"สวัสดีครับ?" หลุยส์รับสาย

“คุณอาหลุยส์ เรนนี่พูดนะคะ...”

“เรนนี่เหรอ? หลานอยู่กับพ่อของหลานรึเปล่า? แล้วพ่อของหลานตามหาน้าบีเจอไหม?”

“เจอแล้ว แต่หนูไม่รู้ว่าทำไมน้าบีถึงได้หลับไป พวกเราเรียกน้าบีเท่าไหร่ น้าบีก็ไม่ยอมตื่น ตอนนี้น้าบีหลับอยู่ในห้องนอนของคุณพ่อ และเมื่อกี้คุณหมอก็ได้มาดูอาการของน้าบีแล้วค่ะ” เรนนี่บอกอาของเธออย่างละเอียด

หลุยส์ครุ่นคิดกับตัวเอง เขาเดาได้ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ

แต่เมื่อเด็ก ๆ บอกว่าหมอได้มาดูอาการของเบียงก้าและกลับไปแล้ว นั่นก็หมายความว่าบีจะต้องปลอดภัยแล้ว

“เอาละ อาเข้าใจแล้ว หลานกับพี่ชายหลานอย่านอนดึก เข้าใจไหม?” หลุยส์กำลังจะวางสาย

“แต่มือของน้าบีเย็นมาก หนูอยากไปนอนกับน้าบี หนูอยากกุมมือน้าบี น้าบีจะได้อุ่นขึ้น แต่ว่าคุณพ่อไม่ให้ไป” เรนนี่พึมพำต่อ “คุณพ่อบอกว่าคุณพ่อจะนอนกับน้าบี แต่หนูจะเชื่อได้ยังไงว่าคุณพ่อจะดูแลน้าบีเป็นอย่างดี?”

เมื่อหลุยส์ได้ฟังสิ่งที่หลานสาวพูด เขาก็หัวเราะดังลั่น “ทำไมพ่อของหลานจะดูแลน้าบีได้ไม่ดีล่ะ? ถ้ามือของน้าบีเย็น เดี๋ยวพ่อหลานก็ทำให้อุ่นเองแหละ!”

เมื่อหลุยส์รู้ว่าหลานสาวตัวน้อยของเขาต้องการอะไร เขาก็รีบพูดแทนลุคและพยายามชี้แจงให้เธอเข้าใจ "หลานไม่อยากให้พ่อของหลานแต่งงานกับน้าบีและให้เธอมาเป็นแม่หรอกเหรอ?"

"อยากค่ะ" เรนนี่พยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นหลานก็ไม่ควรจะไปนอนกับน้าบีและพ่อของหลานอีกนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปหลานจะต้องสวดมนต์ทุกคืนก่อนนอนเหมือนที่อาทำ เพื่อให้พวกเขาทั้งคู่ได้นอนด้วยกันให้เร็วที่สุด” หลุยส์ชี้แจงจนหลานสาวตัวน้อยของเขาเข้าใจหลังจากที่วางสายไป เธอก็ยิ้มหวานและผล็อยหลับไป

ภายในห้องนอนของลุค

ลุคเข้าไปในห้องน้ำและเติมน้ำร้อนลงในอ่างล้างมือ จากนั้นเขาก็จุ่มผ้าเช็ดตัวสีขาวลงในอ่างโดยไม่สนใจว่าน้ำจะร้อนเกินไปสำหรับมือเขารึเปล่า และหยิบขึ้นมาบิดให้พอเปียกหมาด ๆ

จากนั้นเขาก็กลับเข้ามาในห้องนอน เขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดที่แก้ม หน้าผาก และลำคอที่ดูซีดเซียวของเธออย่างระมัดระวัง