พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 121

เมื่อมองไปที่แก้วน้ำ เบียงก้าก็รู้สึกกระหายน้ำเพราะอะไรก็ไม่ทราบได้

หลังจากที่ลุคจูบเธอเกือบทั้งคืน ริมฝีปากของเธอก็แห้งเหือดและบวมแดง

เธอคว้าแก้วน้ำนั้นมาดับกระหาย จากนั้นจึงวางแก้วลงก่อนจะลุกออกจากเตียง เมื่อเดินไปที่ห้องน้ำ ดูเหมือนเธอจะจำอะไรบางอย่างได้ ฉับพลัน เธอก็หันกลับมามอง กระนั้น ก่อนที่เธอจะได้มีโอกาสถามว่าเสื้อผ้าของตนอยู่ที่ไหน ชายคนนั้นดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนด้วยมือข้างหนึ่ง ในขณะที่มือใหญ่อีกข้างโอบเอวของเธอไว้แน่น และเขาโน้มตัวจุมพิตเธอด้วยไฟตัณหาอันร้อนแรง

เธอใช้กำลังทั้งหมดเพื่อต้านแรงเขา ขณะที่กำลังพยายามคว้าแขนที่แข็งแรงของเขา เธอรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เหนียวเหนอะหนะ…

เมื่อเธอหันไปมองบริเวณมือ ปรากฏว่าแขนเสื้อชุดนอนของเขากลับเปื้อนเลือดเต็มไปหมด เนื่องจากสีชุดคลุมเป็นสีเข้ม เธอจึงแทบจะมองไม่ออกว่านั่นคือเลือด

เมื่อจูบอันร้อนแรงเลื่อนผ่านแก้มลงไปยังริมฝีปากอันแห้งผากของเธอ จากนั้นไล่ลงไปยังซอกคอ เธอเห็นว่านิ้วมือเปื้อนเลือดจากบาดแผลบริเวณแขนของเขาไปหมดแล้ว…

ทันใดนั้น เบียงก้าก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเล็กไปเสียแล้ว

เขาเป็นคนบ้า บ้าอย่างไร้หนทางเยียวยาจริง ๆ

เขายังคงจูบเธอและเริ่มรุกล้ำไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างกายเธอ

ขณะที่ริมฝีปากของทั้งสองยังคงสอดประสานกันอยู่ เขาก็ผลักเธอลงบนเตียง

เมื่อล้มตัวลงนอน เบียงก้าลืมตาขึ้นด้วยความสิ้นหวัง แล้วเธอจ้องไปยังร่างที่คร่อมเธอเอาไว้ นัยน์ตาแฝงไปด้วยร่องรอยแห่งความระทมอย่างชัดเจน

"ทำไมถึงหยุดล่ะ? แค่นี้ก็พอใจแล้วเหรอ?" เธอเอ่ยปากถามชายที่จ้องมองเธอพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเป็นปม

ลุคหายใจหอบ ดวงตาเย็นชา เขาคุกเข่าลงบนเตียงและจ้องมองหญิงสาวด้านใต้เป็นเวลานานก่อนที่จะพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมจะรู้สึกพอใจในตัวคุณได้ยังไง?” จากนั้น มือใหญ่ของชายคนนั้นก็จับข้อเท้าเธอไว้

ชายคนนั้นยกขาของเธอขึ้นสูง และดันขาทั้งสองข้างขึ้นไปในระดับศีรษะของเธอ

“โอ๊ย!” เบียงก้าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ด้วยท่าทางและสถานะเช่นนี้ทำให้เธอเขินอายไม่น้อย แต่เธอก็ไม่สามารถทางวิ่งหนีไปไหนได้

สายรัดบนชุดคลุมของลุคคลาย จากเขากระตุกปมของสายรัดออก

เบียงก้าเฝ้าดูสิ่งที่น่าหวาดหวั่นของเขาถูกปลดออกมาจากโซ่ที่ล่ามเอาไว้

“อยากได้ขนาดนั้นเลยเหรอ? เมื่อคืน ฌองทำให้คุณผิดหวังมา คุณก็เลยอยากจะลองทำอะไรสนุก ๆ กับเขาอีกรอบวันนี้แทนงั้นเหรอ? ตอนนี้คุณก็เลยจะมายั่วยวนผมเพราะอยากจะแก้แค้นเขาอีกครั้งเหรอ?” ลุคพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว พร้อมกับสอดใส่ของรักของเขาเข้าไปในร่างกายเธอส่วนหนึ่ง

เบียงก้ากัดฟันด้วยความเจ็บปวด เธอตัวสั่นสะท้านและคิ้วขมวดพลางส่ายหน้า “อยากทำอะไรก็รีบทำ ยังไง คนที่จะมีความสุขก็มีแต่คุณคนเดียวเท่านั้น”

เขามีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเป็นผู้ครอบครองร่างกายเธอแต่เพียงผู้เดียว และแน่นอนเขาได้ในสิ่งที่เขาอยากได้เสมอ

เมื่อคืน เธอแน่ใจว่าเธอถูกวางยา หลังจากเหตุการณ์นั้น เธอระมัดระวังตัวเป็นพิเศษเมื่อเวลาออกไปข้างนอก เธอไม่เคยแตะต้องอะไรจากฌองอีกเลย ถ้าฌองมาใกล้เธอมากกว่าหนึ่งเมตร เธอจะเดินหนีไปด้วยความตื่นตกใจ

ถึงจะเป็นอย่างนั้น เธอยังคงพลาดเรื่องการป้องกันตัวเอง

ชีวิตเช่นนี้มันเหนื่อยล้าเหลือเกิน

เธอแค่อยากให้พ่อหายดี อยากให้คุณปู่มีความสุข และใช้ชีวิตเรียบง่ายเหมือนคนปกติทั่วไป แต่ทุกอย่างกลับดูเหมือนว่า แค่ต้องการแสวงหาชีวิตที่เรียบง่ายก็ยังไม่สามารถทำได้

เธอไม่เคยคิดอยากตายมากขนาดนี้มากก่อนเลยในชีวิต

เธอยอมกัดฟันอดทนกับความทุกข์ยากและความเลวร้ายทั้งหมดด้วยตัวของเธอเอง

ถ้าเธอตาย เธอจะเป็นอิสระจากทุกสิ่ง ทันทีที่ดวงตาทั้งสองหลับลง เธอก็รู้สึกถึงความสงบสุขที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน

อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอลิสันอาจทำให้เธอต้องตกนรกหลังจากที่ตายไปแล้ว เธอสงสัยว่าเธอจะต้องทุกข์ทรมานแบบไหนกันเมื่อต้องเดินทางอยู่ในนรกขุมนั้น ๆ

"ออกไป" ทันใดนั้น เสียงที่ต่ำและแหบแห้งดังมาจากด้านบนร่างกายเธอ ร่างกายรู้สึกเบาสบายขึ้น ชายคร่อมร่างกายเธออยู่ลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องน้ำ เขาเน้นย้ำคำพูดนั้นว่า "ผมไม่อยากจะเจอหน้าคุณอีก"

ลุคยืนอยู่ในห้องน้ำด้วยใบหน้ามืดมนพลางจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ คิ้วขมวดเป็นปมและหลับคู่งามของเขาลง ปากที่กำลังคาบบุหรี่พ่นควันสีขาวออกมา