พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 133

เบียงก้าตามหาปู่อยู่ร่วมชั่วโมง

แต่ก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอยของเขา

เบียงก้าเริ่มตระหนก

หลังจากที่เธอกลับขึ้นไปชั้นบน และมองไปรอบ ๆ ห้องเช่าที่ว่างเปล่า เธอพบว่าปู่ของเธอหายไปโดยสมบูรณ์แบบ

แม้กระทั่งไม้เท้าของปู่ก็ไม่อยู่ที่นี่ ‘เป็นไปได้ไหมว่าปู่ของเธออาจลงไปข้างล่างพร้อมกับไม้เท้าคู่ใจ?’

กระนั้น เบียงก้ารู้ดีว่าปู่ของเธอมักจะไม่ใช้ไม้เท้า ถ้าหากไม่ได้ต้องเดินทางไกล หรือต้องการความช่วยเหลืออะไรสักอย่าง

เบียงก้าเดินเข้าไปในห้องของปู่ด้วยความท้อใจ

เธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะไปเดตกับเบรย์เดน ปู่ยังคงสบายดีอยู่

แต่ตอนมื้อเย็น ปู่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “บางทีปู่ก็อดคิดไม่ได้นะว่าปู่น่ะอยู่มานานเกินไปแล้ว ปู่แก่ขึ้นทุกวัน แล้วก็เป็นภาระของหลานมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย…”

‘เป็นไปได้ไหมว่าปู่อาจจะหนีออกจากบ้าน?’

เบียงก้าส่ายศีรษะ ปู่ไม่มีวันทำแบบนั้นหรอก

เบียงก้าเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก เธอพยายามสังเกตหาความผิดปกติ แต่เธอไม่แน่ใจว่าปู่เอาเสื้อผ้ามาที่เมืองเอด้วยกี่ชุด เธอจึงบอกไม่ได้ว่ามีเสื้อผ้าตัวไหนหายไปบ้างหรือไม่

แต่ตู้เสื้อผ้าก็ดูเหมือนจะผิดปกติเล็กน้อย

‘หรือปู่จะเก็บเสื้อผ้าหนีออกจากบ้านไปจริง ๆ...’

เบียงก้าไม่อาจสงบใจได้เลย เธอจึงโทรศัพท์ไปหาป้าที่ขาดการติดต่อไปนานแสนนานทันที

แต่ถึงปู่จะหนีออกจากบ้านจริง ๆ ปู่ก็คงไม่ไปหาป้าหรอก

“ขอโทษค่ะ หมายเลขนี้ยังไม่เปิดให้บริการ…”

หมายเลขนี้ไม่ได้ถูกใช้งานต่อไปอีกแล้ว

หมายเลขโทรศัพท์ของป้าเธอปิดให้บริการไปแล้ว ซึ่งหมายความว่าป้าคงไม่ได้ใช้มานานแล้ว

เบียงก้าโทรหาพ่อของเธอ

เควินเพียงแค่พูดคุยกับเธอนิดหน่อยด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นปกติ เขาบอกเธอว่าเขาสบายดี และขอให้เธออย่ากังวลมากนัก แถมยังอวยพรให้พรุ่งนี้เธอเจอแต่เรื่องดี ๆ อย่างที่พ่อชอบพูดตามปกติ

เมื่อเบียงก้าได้ยินเช่นนั้น เธอก็รู้ดีว่าพ่อไม่ได้มีส่วนรู้เห็นกับการหายตัวไปของปู่อย่างแน่นอน

สาเหตุที่ดูเป็นไปได้มากที่สุดที่ปู่จะหนีออกจากบ้านก็คงเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากเป็นภาระให้หลานสาวของตัวเอง...

เบียงก้าได้แต่ขมวดคิ้วเป็นปมเพราะความวิตกกังวลที่ก่อตัวขึ้น ทันใดนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นกล่องอาหารที่ถูกวางอยู่ข้างทางเข้าบ้าน เธอเดินไปนั่งลงแล้วเปิดกล่องนั้นออก มันมีการ์ดอยู่ด้านในด้วย

ภาพที่พิมพ์ลงบนการ์ดนั้นทั้งโรแมนติกและอบอุ่น

แต่ไม่ปรากฏรายชื่อของผู้ที่ส่งมา

หัวใจของเบียงก้าได้แต่เต้นระรัวยิ่งกว่าเดิม

เธอเม้มริมฝีปากแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างไม่ง่ายนัก เธอเงียบไปเป็นนาทีขณะจ้องมองขนมที่วางอยู่บนพื้นอีกครั้ง ในตอนนั้นเอง เธอเกิดจำได้ขึ้นมาว่าตอนที่กำลังจะกลับเข้ามาในเมือง ลุคขัดขวางเธอระหว่างทางกลับมาจากคฤหาสน์ของซาเวียร์

บางที ลุคอาจจะเห็นข้อความที่เบรย์เดนส่งมาหาเธอเรื่องร้านอาหารที่สาว ๆ ชอบก็เป็นได้

ปฏิกิริยาของลุคเป็นอย่างไรนะ?

ใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขาดูเย็นชาและไม่แยแสมันด้วยซ้ำ

แต่ถ้าด้านที่ไม่รู้จักโตของเขาก่อตัวขึ้นแล้วล่ะก็ มันน่ากลัวยิ่งกว่าความรักในวัยเรียนอะไรเทือกนั้นเสียอีก เขาจะเอาแต่ใจและใจแคบไปเสียทุกเรื่อง

เบียงก้าแทบไม่ต้องเดาด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนส่งขนมพวกนี้มา

ในขณะที่เธอโทรหาลุค เบียงก้าหยิบกระเป๋าและเปิดประตูแล้วออกจากบ้านไป

ในตอนที่เธอเดินลงไปถึงชั้นล่าง ลุคก็ยังไม่รับสายเธอ

หลังจากโทรหาลุคอยู่หลายสาย ในที่สุด ปลายทางก็ปิดเครื่องหนีไป

เมื่อเบียงก้ายืนอยู่หน้าลิฟต์ สติของเธอก็ล่องลอยออกไป ‘ลุคต้องส่งคนมาพาปู่ไปแน่ มันเป็นไปไม่ได้ที่ปู่จะหายไปเอง ตอนนี้ปู่คงกำลังจิบชาเล่นหมากรุกกับผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดอยู่แน่ ๆ’

ครั้งที่แล้ว ลุคพาปู่ไปที่คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด

ตอนนั้น ปู่บอกกับเธอว่าเขาเดินอยู่แถวละแวกบ้าน ตอนที่ถูกพวกอันธพาลล้อมเอาไว้ ปู่ยังบอกว่าเขาโชคดีที่ลุคเข้ามาจัดการคนพวกนั้นได้ทัน

นั่นเป็นเหตุผลที่ลุคพาปู่ไปที่บ้านของเขา

เมื่อเบียงก้าออกจากบ้านได้ เธอจึงเรียกแท็กซี่