“สองเลยเหรอ? เร็วจริง! พวกคุณมีลูกกันทั้งสองคนแหนะ…” แม่ของเด็กมองมาที่เบียงก้าด้วยความตระหนก “เธอดูไม่เหมือนคนที่เคยมีลูกมาก่อนเลยนะ! ดูไม่ออกเลย! แม่ลูกสอง!
เบียงก้ายิ้มอย่างรู้สึกไม่ดีนัก
หลังจากพูดคุยกับพักหนึ่ง ก่อนออกจากเมือง ลุคเรียกเพื่อนร่วมชั้นไปคุยกันเพียงลำพัง
เขาดูจริงจังมาก ในตอนที่กำลังพูดบางอย่างกับเพื่อนเก่าคนนั้น เพื่อนเก่าที่กำลังอุ้มลูกอยู่ฟังอย่างตั้งใจ เขาพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า
ระหว่างทางกลับเมืองเอ เบียงก้าไม่ได้เอ่ยถามอะไรเขา
เธอหลับในรถไปอย่างงุนงง
เมื่อกลับเข้ามาที่ใจกลางเมือง ถนนก็คับคั่งไปด้วยรถราอีกครั้ง ลุคขับรถให้ช้าลงเพราะเกรงว่าจะทำให้เธอตื่น เธอหลับมาตลอดทางจนถึงอพาร์ตเมนต์
เธอลืมตาตื่นขึ้นอย่างเชื่องช้าด้วยอาการปวดประจำเดือน
เมื่อเบียงก้าลืมตาตื่น เธอหายใจเข้าลึก ๆ สองสามหน เธอใช้มือทั้งสองข้างกดลงที่หน้าท้องน้อย ใบหน้าของเธอซีดลงกว่าเก่า มีกระทั่งชั้นเหงื่อบางที่ผุดขึ้นบนหน้าผาก
ลุคที่เพิ่งสูบบุหรี่เสร็จด้านนอกรถ หันมาเห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะเจ็บปวดแทบขาดใจ
“เป็นอะไร? ปวดมากรึเปล่า?” ลุคเปิดประตู แล้วจับเข้าที่ใบหน้าของเธอด้วยคิ้วที่ขมวดเป็นปม
เบียงก้าคิดอะไรไม่ออก เธอได้แต่หลับตาและพยักหน้ารับ
“ขึ้นไปนอนพักข้างบนก่อนเถอะ” ลุคอุ้มเธอออกมาอย่างไม่ยอมให้เสียเวลาคิด
เบียงก้าไม่ยอมให้เขาอุ้ม
เธออยากจะเดินไปด้วยตัวเอง
“อย่าดิ้นนะ ไม่อย่างนั้น ผมจะให้เจสันกับตำรวจถอนกำลังให้หมด” ลุคไม่ใช้เหตุผลกับเธอเลย และไม่อยากจะต้องทนพูดกับเธอให้มากความ ทางที่ง่ายและรวดเร็วที่สุดเพื่อให้ได้ผลลัพธ์มีแค่การใช้กำลังบังคับเท่านั้น
แน่นอนว่า เธอหยุดดิ้นในทันที
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการตามหาปู่ของเธออีกแล้ว
เธอเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาเหมือนคนทั่วไป มีแค่คนที่มีอำนาจอย่างลุค ครอว์ฟอร์ดเท่านั้นที่จะทำบางอย่างได้เมื่อเทียบกับคนธรรมดา
นี่คือความจริงของเรื่องนี้ เป็นความจริงที่โหดร้ายและทรงอำนาจ
...
อพาร์ตเมนต์ของลุคนั้นเพียบพร้อมไปทุกอย่าง หากแต่ลุคกลับทำอะไรไม่ถูกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่กำลังปวดท้องเพราะประจำเดือน
เบียงก้าถูกบังคับให้นอนอยู่บนเตียงอันใหญ่โตของเขา เธอได้แต่จิกผ้าห่มไว้
ขาเรียวยาวของลุคยืนเต็มความสูงอยู่ในครัว ขณะมองดูเครื่องครัวใหม่เอี่ยมที่ไม่เคยถูกใช้งาน เขาอับจนหนทาง
โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น
เป็นสายเรียกเข้าจากเจสัน
“สถานการณ์เป็นยังไง?” ลุครับสาย
เจสันไม่อ้อมค้อมและพูดอย่างตรงประเด็น “มีสองเรื่องอย่างครับ อย่างแรก เรายังหาปู่ของคุณเรย์นไม่พบ ตำรวจบอกว่าพวกเราสามารถแยกเขาออกจากอุบัติเหตุทางรถยนต์หรือการถูกใครทำร้ายได้ครับ เนื่องจากยังไม่มีรายงานที่ตรงกับรูปพรรณสัณฐาน ผมเข้าไปที่สถานีโทรทัศน์มาตามคำสั่งของคุณ และมีการประกาศหาคนหายแล้วเมื่อเช้านี้ ตอนนี้เราเหลือแค่รอให้มีใครสักคนโทรมาขอรับรางวัลจากประกาศครับ
“อย่างที่สองคือเรื่องเกี่ยวกับคืนที่คุณเรย์นถูกวางยานอนหลับ ผู้ดูแลสถานบันเทิงแห่งนั้นได้ทำการตรวจสอบแล้วพบว่าเหตุการณ์นี้เกี่ยวข้องกับ ฌอง แลงดอน คนรักเก่าของเธอครับ”
ตอนที่ลุคได้ยินชื่อของฌอง สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก “ส่งมันเข้าไปนอนในคุกเดี๋ยวนี้!”
“ผมจะรีบจัดการส่งตำรวจไปครับ” เจสันรู้ว่าฌองเป็นหนามยอกอกของเจ้านาย
ละแวกบ้านเช่าของเบียงก้าอยู่ในความโกลาหล หญิงวัยกลางคนบางส่วนที่เห็นว่าปู่เธอถูกพวกอันธพาลหาเรื่องเมื่อคราวที่แล้วต่างกังวลกันว่าจะหาชายอาวุโสพบหรือไม่
ก่อนที่เจสันจะวางสาย เขาได้ยินเจ้านายของเขาที่อยู่ปลายสายเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ภรรยาเก่าคุณเคยปวดท้องตอนเป็นประจำเดือนไหม?”
"..."
เจสันชะงักไป แต่ก็ตอบตามตรง “ผมกับภรรยาเก่าหย่ากันเพราะเธอคิดว่าผมให้ความสนใจเธอไม่มากพอครับ ดังนั้น ผมจึงไม่แน่ใจกับเรื่องนี้เท่าไหร่”
ลุคทำท่าจะวางสาย
เจสันเห็นรถของซูแล่นเข้ามาใกล้ละแวกบ้าน จึงรีบพูดขึ้นว่า “มีผู้หญิงอยู่ตรงหน้าผมคนหนึ่งครับ เธอน่าจะมีประสบการณ์มากกว่าผมด้วย ผมขอถามเธอได้ไหม?”
“เอาให้แน่ก่อนนะว่าเธอเคยทำแล้วได้ผล” ลุคไม่ได้ค้นหาข้อมูลทางอินเทอร์เน็ต เพราะกลัวว่ามันจะไม่ได้ผลและจะทำให้อาการของเบียงก้ายิ่งแย่ลง
เจสันเอาโทรศัพท์ไว้ข้างตัว แล้วเดินตรงไปยังจุดที่ซูจอดรถ ทันทีที่ซูก้างลงจากรถของเธอ เจสันก็ประคองเธอลงจากรถแล้วเอ่ยถามทันที “คุณเคยปวดประจำเดือนรึเปล่า?”
“ห๊ะ?” ซูทำหน้างง
เจสันยื่นโทรศัพท์ในมือให้ดู “คุณครอว์ฟอร์ดฝากถามมา”
ซูพยักหน้า
“วิธีการไหนที่คุณใช้บรรเทาอาการปวดแล้วได้ผลบ้าง?” เจสันถามต่อ
ซูไม่รอช้า เธอรีบอธิบายเรื่องวิธีบรรเทาอาการปวดประจำเดือนที่ตัวเองใช้แล้วได้ผลอย่างขันแข็ง
หลังจากอธิบายเสร็จ ซูเห็นเจสันรายงานกลับไปให้เจ้านายฟัง
ทันทีที่เจสันวางสาย ซูก็ทำท่าราวกับจะร้องไห้ “ร่างกายของคนเราน่ะไม่เหมือนกันนะ ถ้าวิธีของฉันไม่ได้ผลกับเบียงก้า คุณครอว์ฟอร์ดจะไล่ฉันออกไหมเนี่ย…?”
เจสันเหลือบมองซูแต่ไม่ได้พูดอะไร
…
ณ อพาร์ตเมนต์
หลังจากที่ลุควางสาย เขาลงไปชั้นล่างแล้วเดินไปร้านสะดวกซื้อ
หลังจากกลับมา เขาผสมน้ำตาลทรายแดงกับไวน์ขาวเข้าด้วยกัน คนจนมันเข้ากันแล้วจุดไฟ หลังจากไฟดับ เขาก็ถือมาที่ห้องนอน ลุคนั่งลงบนเตียง “ดื่มตอนที่ยังร้อนเถอะ”
ใบหน้าของเบียงก้าเปลี่ยนเป็นซีดขาวเพราะความเจ็บปวด เธอมองไวน์ขาวที่ผสมกับน้ำตาลทรายแดงในถ้วย แล้วส่ายศีรษะ “ขอยาแก้ปวดก็พอค่ะ”
“ยาแก้ปวดน่ะรักษาอาการของคุณได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น คุณต้องใช้มันเรื่อย ๆ แล้วก็ต้องพึ่งมันไปตลอด” ลุคกล่าว พลางจิบไวน์ขาวร้อน ๆ นั่น ก่อนจะยกเบียงก้าขึ้นมา แล้วกดริมฝีปากตัวเองลงบนปากของเธอเพื่อป้อนส่วนผสมนั้นเข้าไป
มันเป็นเครื่องดื่มที่รสชาติแย่ แต่เขาก็ป้อนทุกหยดให้เธอ
เมื่อถ้วยนั้นว่างเปล่า เธอเห็นลุคหยิบหมอนมารองไว้ใต้เอวของเธอ
ทั้งสองคนสวมเสื้อผ้า เขาเอนหลังพิงโครงเตียงแล้วโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ในบางครั้ง เขาก็ใช้มือทั้งสองลูบไล้ให้ไออุ่นด้วยการวางฝ่ามือลงบนผิวที่เย็นเฉียบบริเวณท้องน้อยเมื่อคืน
เขาช่วยเธอบรรเทาความเย็นยะเยือกออกจากร่างกาย
เมื่อเบียงก้าเห็นการกระทำทุกอย่างของเขา เธอก็เริ่มร้องไห้อย่างหนักหน่วงจนร่างกายสั่นเทิ้ม เธอไม่รู้เลยว่าการปกปิดความจริงกับเขานั้นดีหรือร้ายอย่างไร
ตอนที่เธอรู้ว่าเธอกับเขามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเดียวกัน เธอรู้สึกว่าคนที่บอกความจริงนั้นโหดร้ายเหลือเกิน
อลิสันทำร้ายเธอมากเหลือเกิน ทั้งยังทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานทางใจด้วย เบียงก้าสำลักสะอื้นไห้
เพราะอย่างนั้น เธอจึงไม่อยากให้ลุคทนอีกต่อไป เธอไม่อยากทำในสิ่งที่โหดร้ายแบบนั้นกับเขา
ลุคกอดเธอไว้ แต่ไม่กล้าจูบ เขาทำเพียงอุ่นมือเพื่อให้แผ่นหลังช่วงล่างของเธออุ่น และนวดห้องน้อยเธอเบา ๆ
“เราล้ำเส้นแล้ว เราสองคนล้ำเส้นไปแล้ว…” เบียงก้ารู้ว่าการที่พวกเขาทำเช่นนั้นมันล้ำเส้นไปแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่รู้อะไรเลย เธอจึงต้องเป็นคนแบกรับบาปอันหนักอึ้งนี้ไว้คนเดียว
“เส้นไหนล่ะที่พวกเราล้ำไป?” ลุคถาม
เบียงก้าอดทนต่อความเจ็บปวดทางกายและความทุกข์ทรมานทางใจด้วยการลุกขึ้นนั่ง แล้วเดินไปยังประตู เธอไม่กล้าพอที่จะตอบคำถามของเขา
เขาคว้าแขนเธอไว้แล้วถาม “คุณจะไปไหน?”
ลุครู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา สิ่งนั้นเป็นกำแพงที่ขวางกั้นระหว่างเธอกับเขาเอาไว้ เขาจะไม่ได้รับคำตอบ และเธอก็จะต้องเก็บมันไว้อย่างเจ็บปวด
เขาโกรธเคือง แต่ไม่อยากระเบิดอารมณ์ใส่เธอ
แม้เธอจะเคยบอกว่าฌองเป็นคนที่พรากเขาและเธอออกจากกันได้ แต่เขาไม่เคยเชื่อเธอจนมาถึงทุกวันนี้
ฌองไม่ใช่คนดี และเบียงก้าก็ไม่ได้โง่มากถึงขนาดนั้น
“ฉันต้องกลับไปดูสถานการณ์ที่บ้านค่ะ ปวดประจำเดือนแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
ดวงตาลุ่มลึกของลุคเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ
…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก