พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 138

“สองเลยเหรอ? เร็วจริง! พวกคุณมีลูกกันทั้งสองคนแหนะ…” แม่ของเด็กมองมาที่เบียงก้าด้วยความตระหนก “เธอดูไม่เหมือนคนที่เคยมีลูกมาก่อนเลยนะ! ดูไม่ออกเลย! แม่ลูกสอง!

เบียงก้ายิ้มอย่างรู้สึกไม่ดีนัก

หลังจากพูดคุยกับพักหนึ่ง ก่อนออกจากเมือง ลุคเรียกเพื่อนร่วมชั้นไปคุยกันเพียงลำพัง

เขาดูจริงจังมาก ในตอนที่กำลังพูดบางอย่างกับเพื่อนเก่าคนนั้น เพื่อนเก่าที่กำลังอุ้มลูกอยู่ฟังอย่างตั้งใจ เขาพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า

ระหว่างทางกลับเมืองเอ เบียงก้าไม่ได้เอ่ยถามอะไรเขา

เธอหลับในรถไปอย่างงุนงง

เมื่อกลับเข้ามาที่ใจกลางเมือง ถนนก็คับคั่งไปด้วยรถราอีกครั้ง ลุคขับรถให้ช้าลงเพราะเกรงว่าจะทำให้เธอตื่น เธอหลับมาตลอดทางจนถึงอพาร์ตเมนต์

เธอลืมตาตื่นขึ้นอย่างเชื่องช้าด้วยอาการปวดประจำเดือน

เมื่อเบียงก้าลืมตาตื่น เธอหายใจเข้าลึก ๆ สองสามหน เธอใช้มือทั้งสองข้างกดลงที่หน้าท้องน้อย ใบหน้าของเธอซีดลงกว่าเก่า มีกระทั่งชั้นเหงื่อบางที่ผุดขึ้นบนหน้าผาก

ลุคที่เพิ่งสูบบุหรี่เสร็จด้านนอกรถ หันมาเห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะเจ็บปวดแทบขาดใจ

“เป็นอะไร? ปวดมากรึเปล่า?” ลุคเปิดประตู แล้วจับเข้าที่ใบหน้าของเธอด้วยคิ้วที่ขมวดเป็นปม

เบียงก้าคิดอะไรไม่ออก เธอได้แต่หลับตาและพยักหน้ารับ

“ขึ้นไปนอนพักข้างบนก่อนเถอะ” ลุคอุ้มเธอออกมาอย่างไม่ยอมให้เสียเวลาคิด

เบียงก้าไม่ยอมให้เขาอุ้ม

เธออยากจะเดินไปด้วยตัวเอง

“อย่าดิ้นนะ ไม่อย่างนั้น ผมจะให้เจสันกับตำรวจถอนกำลังให้หมด” ลุคไม่ใช้เหตุผลกับเธอเลย และไม่อยากจะต้องทนพูดกับเธอให้มากความ ทางที่ง่ายและรวดเร็วที่สุดเพื่อให้ได้ผลลัพธ์มีแค่การใช้กำลังบังคับเท่านั้น

แน่นอนว่า เธอหยุดดิ้นในทันที

ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการตามหาปู่ของเธออีกแล้ว

เธอเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาเหมือนคนทั่วไป มีแค่คนที่มีอำนาจอย่างลุค ครอว์ฟอร์ดเท่านั้นที่จะทำบางอย่างได้เมื่อเทียบกับคนธรรมดา

นี่คือความจริงของเรื่องนี้ เป็นความจริงที่โหดร้ายและทรงอำนาจ

...

อพาร์ตเมนต์ของลุคนั้นเพียบพร้อมไปทุกอย่าง หากแต่ลุคกลับทำอะไรไม่ถูกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่กำลังปวดท้องเพราะประจำเดือน

เบียงก้าถูกบังคับให้นอนอยู่บนเตียงอันใหญ่โตของเขา เธอได้แต่จิกผ้าห่มไว้

ขาเรียวยาวของลุคยืนเต็มความสูงอยู่ในครัว ขณะมองดูเครื่องครัวใหม่เอี่ยมที่ไม่เคยถูกใช้งาน เขาอับจนหนทาง

โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

เป็นสายเรียกเข้าจากเจสัน

“สถานการณ์เป็นยังไง?” ลุครับสาย

เจสันไม่อ้อมค้อมและพูดอย่างตรงประเด็น “มีสองเรื่องอย่างครับ อย่างแรก เรายังหาปู่ของคุณเรย์นไม่พบ ตำรวจบอกว่าพวกเราสามารถแยกเขาออกจากอุบัติเหตุทางรถยนต์หรือการถูกใครทำร้ายได้ครับ เนื่องจากยังไม่มีรายงานที่ตรงกับรูปพรรณสัณฐาน ผมเข้าไปที่สถานีโทรทัศน์มาตามคำสั่งของคุณ และมีการประกาศหาคนหายแล้วเมื่อเช้านี้ ตอนนี้เราเหลือแค่รอให้มีใครสักคนโทรมาขอรับรางวัลจากประกาศครับ

“อย่างที่สองคือเรื่องเกี่ยวกับคืนที่คุณเรย์นถูกวางยานอนหลับ ผู้ดูแลสถานบันเทิงแห่งนั้นได้ทำการตรวจสอบแล้วพบว่าเหตุการณ์นี้เกี่ยวข้องกับ ฌอง แลงดอน คนรักเก่าของเธอครับ”

ตอนที่ลุคได้ยินชื่อของฌอง สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก “ส่งมันเข้าไปนอนในคุกเดี๋ยวนี้!”

“ผมจะรีบจัดการส่งตำรวจไปครับ” เจสันรู้ว่าฌองเป็นหนามยอกอกของเจ้านาย

ละแวกบ้านเช่าของเบียงก้าอยู่ในความโกลาหล หญิงวัยกลางคนบางส่วนที่เห็นว่าปู่เธอถูกพวกอันธพาลหาเรื่องเมื่อคราวที่แล้วต่างกังวลกันว่าจะหาชายอาวุโสพบหรือไม่

ก่อนที่เจสันจะวางสาย เขาได้ยินเจ้านายของเขาที่อยู่ปลายสายเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ภรรยาเก่าคุณเคยปวดท้องตอนเป็นประจำเดือนไหม?”

"..."

เจสันชะงักไป แต่ก็ตอบตามตรง “ผมกับภรรยาเก่าหย่ากันเพราะเธอคิดว่าผมให้ความสนใจเธอไม่มากพอครับ ดังนั้น ผมจึงไม่แน่ใจกับเรื่องนี้เท่าไหร่”

ลุคทำท่าจะวางสาย

เจสันเห็นรถของซูแล่นเข้ามาใกล้ละแวกบ้าน จึงรีบพูดขึ้นว่า “มีผู้หญิงอยู่ตรงหน้าผมคนหนึ่งครับ เธอน่าจะมีประสบการณ์มากกว่าผมด้วย ผมขอถามเธอได้ไหม?”

เขาช่วยเธอบรรเทาความเย็นยะเยือกออกจากร่างกาย

เมื่อเบียงก้าเห็นการกระทำทุกอย่างของเขา เธอก็เริ่มร้องไห้อย่างหนักหน่วงจนร่างกายสั่นเทิ้ม เธอไม่รู้เลยว่าการปกปิดความจริงกับเขานั้นดีหรือร้ายอย่างไร

ตอนที่เธอรู้ว่าเธอกับเขามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเดียวกัน เธอรู้สึกว่าคนที่บอกความจริงนั้นโหดร้ายเหลือเกิน

อลิสันทำร้ายเธอมากเหลือเกิน ทั้งยังทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานทางใจด้วย เบียงก้าสำลักสะอื้นไห้

เพราะอย่างนั้น เธอจึงไม่อยากให้ลุคทนอีกต่อไป เธอไม่อยากทำในสิ่งที่โหดร้ายแบบนั้นกับเขา

ลุคกอดเธอไว้ แต่ไม่กล้าจูบ เขาทำเพียงอุ่นมือเพื่อให้แผ่นหลังช่วงล่างของเธออุ่น และนวดห้องน้อยเธอเบา ๆ

“เราล้ำเส้นแล้ว เราสองคนล้ำเส้นไปแล้ว…” เบียงก้ารู้ว่าการที่พวกเขาทำเช่นนั้นมันล้ำเส้นไปแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่รู้อะไรเลย เธอจึงต้องเป็นคนแบกรับบาปอันหนักอึ้งนี้ไว้คนเดียว

“เส้นไหนล่ะที่พวกเราล้ำไป?” ลุคถาม

เบียงก้าอดทนต่อความเจ็บปวดทางกายและความทุกข์ทรมานทางใจด้วยการลุกขึ้นนั่ง แล้วเดินไปยังประตู เธอไม่กล้าพอที่จะตอบคำถามของเขา

เขาคว้าแขนเธอไว้แล้วถาม “คุณจะไปไหน?”

ลุครู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา สิ่งนั้นเป็นกำแพงที่ขวางกั้นระหว่างเธอกับเขาเอาไว้ เขาจะไม่ได้รับคำตอบ และเธอก็จะต้องเก็บมันไว้อย่างเจ็บปวด

เขาโกรธเคือง แต่ไม่อยากระเบิดอารมณ์ใส่เธอ

แม้เธอจะเคยบอกว่าฌองเป็นคนที่พรากเขาและเธอออกจากกันได้ แต่เขาไม่เคยเชื่อเธอจนมาถึงทุกวันนี้

ฌองไม่ใช่คนดี และเบียงก้าก็ไม่ได้โง่มากถึงขนาดนั้น

“ฉันต้องกลับไปดูสถานการณ์ที่บ้านค่ะ ปวดประจำเดือนแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

ดวงตาลุ่มลึกของลุคเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ

…