พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 152

เธอตามหาผู้ชายคนนี้มาทั้งวัน

คาดไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอเขาที่นี่

เพียงแต่ว่าสถานการณ์… ดูแย่ไปหน่อย

เขาเป็นลูกค้าผู้มั่งคั่งและใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายได้ตามใจนึก ตรงกันข้ามกับเธอผู้ซึ่งเป็นเพียงพนักงานบริการธรรมดาทั่วไป ณ ตอนนั้น เธอยังถือกระเป๋าเดินทางและขายผลิตภัณฑ์คุมกำเนิด

ลุคพ่นควันสีเขียวออกมาจากปาก เมื่อเขาคุยกับเธอ ทุกคนในห้องส่วนตัวนี้ล้วนได้ยินกันหมด แต่พวกเขาก็มองข้ามไป

ผู้ชายทุกคนที่อยู่ที่นั่นล้วนเป็นคนรู้จักสมัยก่อนของเขา

ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนที่ไปโรงเรียนกับเขาและบางคนก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกับลุคตั้งแต่สมัยประถม

อีกครึ่งหนึ่งเป็นเหมือนเพื่อนและครอบครัวแสนดีของเขา

มีผู้ชายเพียงไม่กี่คนที่แต่งงานแล้ว และชายที่ยังไม่แต่งงานก็ยังมีแฟนสาวหรืออาจเป็นเพื่อนคู่เตียงนอนก็มี

ลุคเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ปราศจากสิ่งสกปรกในหมู่คนรอบตัวเขา

เนื่องจากความเคลือบแคลงใจที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข คนที่ไม่กลัวตายถึงขั้นเคยประเคนสาวสวยและหนุ่มหล่อผู้ว่านอนสอนง่ายให้ลุคถึงบนเตียง

สิ่งที่เขาคิดน่าจะประมาณว่าถ้าลุคไม่ชอบผู้หญิง เขาควรจะสนใจผู้ชายสิ

แต่สาวสวยคนนั้นรวมถึงหนุ่มหล่อล้วนคอตกกลับมากันทั้งคู่ ถ้าคุณชายครอว์ฟอร์ดไม่สนใจในเรือนร่างของหญิงสาว เรือนร่างของชายหนุ่มก็น่าจะเป็นคำตอบได้แทนสิ?

หลังจากสังเกตมาหลายปี เพื่อน ๆ เขาก็เข้าใจว่าลุคไม่ได้ชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย

ไม่แน่ เขาอาจเป็นพวกไม่สนใจเพศไหน ๆ เลยก็เป็นได้

บางที อาจเป็นเพราะชีวิตการทำงานแสนยุ่งวุ่นวาย อีกทั้งประเด็นที่ว่าลุคให้ความสำคัญกับอาชีพการงานมากเกินจนไม่ใส่ใจเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เลย เขาถึงได้กลายเป็นพวกตายด้าน ไร้หัวจิตหัวใจเช่นนี้

อันที่จริง เขานับได้ว่าเป็นปีศาจร้ายในคราบบุคคลซึ่งหาตัวจับได้ยากคนหนึ่งเชียว

บางทีเขากลัวว่าเขาจะไม่มีทายาทสืบทอด จึงได้ให้ผู้หญิงสักหนึ่งให้กำเนิดทารกน้อยสองคนแก่เขา

แต่ ขณะนั้นเอง ลุคทำสิ่งที่เหลือเชื่อที่สุด เขาเริ่มการสนทนากับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งรับหน้าที่ขายผลิตภัณฑ์คุมกำเนิด

ชายผู้กำลังนั่งเล่นโป๊กเกอร์อยู่พลันลุกขึ้น ดีดบุหรี่ออกจากปาก จากนั้นเขาก็เอ่ยกับเบียงก้า “ขายอะไรอยู่ก็ช่างเถอะสาวน้อย มานั่งนี่ก่อนมา”

เบียงก้าถูกพาตัวไปหาพวกเขา

"ไปนั่งข้างเขาสิครับ" ชายผู้นี้เป็นสุภาพบุรุษและสุภาพมาก เขาเชื้อเชิญเบียงก้าให้นั่งข้างลุคด้วยกิริยาแสนนอบน้อม

เมื่อชายคนนั้นเห็นว่าเธอนั่งลงอย่างว่าง่าย เขาก็เทน้ำแร่ให้เธอหนึ่งแก้ว ท่าที การกระทำ และทัศนคติของเขาคล้ายกับวิธีที่เขาปฏิบัติกับบลองช์และเรนนี่

เขากลัวว่าเบียงก้าจะหนีเขาไป

นี่คือหญิงสาวคนแรกที่นายท่านลุคสนใจหลังจากผ่านไปยาวนานกว่า 29 ปี

ถึงจะให้เปรียบเทียบให้เห็นภาพ เธอเป็นดังพญาวิหคที่โผบินมาไกลก็มิปาน!

"เอาสิมีอะไรก็คุยกันตามสบายนะ ถ้ามีปัญหา ก็เรียกฉันได้เลยนะ” หลังจากที่ชายคนนั้นนั่งข้างเธอแล้ว เขาก็กลับไปเล่นเกมโป๊กเกอร์และสูบบุหรี่ต่อ

ลุคนั่งอยู่ในมุมที่ห่างไกลออกมาจากคนอื่น

ชายนักพนันโป๊กเกอร์ที่รินน้ำให้เบียงก้าครุ่นคิดก่อนจะปิดฉากกั้นห้องแล้วเดินจะจากไป เขาไม่คิดจะแอบดูคนด้านหลังม่านอีก

“คุณขายอะไร? ลองเปิดให้ผมดูหน่อย” สายตาลุคยังคงปกคลุมไปด้วยควันสีเขียวที่ลอยอยู่ตรงหน้า

เธอนิ่งไม่ไหวติงใด ๆ

และก็ไม่มีคำใดหลุดออกมาจากปากเธอเช่นกัน

หลังจากมองเธออยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เอื้อมมือออกไปเปิดกระเป๋าเดินทางขนาดเล็กที่ปลดล็อกได้ของเบียงก้า

กระเป๋าเดินทางเต็มไปด้วยของเร่ขาย ซึ่งของพวกนั้นเรียงกันอยู่สองแถวอย่างเป็นระเบียบและถูกผูกด้วยแถบยางยืด

ในกระเป๋าเดินทาง สิ่งของทั้งหมดถูกบรรจุด้วยกระดาษหลากสีสันและลวดลายที่ไร้รสนิยมสิ้นดี

นอกจากนี้ ยังมีชั้นของบรรจุภัณฑ์พลาสติกใสที่ห่อหุ้มด้านนอกของบรรจุภัณฑ์กระดาษอีกชั้นหนึ่ง ซึ่งกันน้ำได้และป้องกันไม่ให้ผลิตภัณฑ์ด้านในเกิดความเสียหาย

ลุคจ้องไปที่สิ่งของต่าง ๆ พลางถือบุหรี่ด้วยมือซ้ายแล้วเอื้อมมือออกไปเพื่อเผาบรรจุภัณฑ์ด้วยก้นบุหรี่ของเขา

"..."

เธอต้องการจะต่อสู้ขัดขืน แต่เธอติดอยู่ในอ้อมแขนของเขาและไม่สามารถเคลื่อนไหวไปไหนได้

ร่างของชายคนนั้นมีกลิ่นโคโลญจน์ผสมกับบุหรี่ เธอรู้สึกลุกลี้ลุกลนเป็นอย่างมากและอากาศภายในห้องก็ร้อนขึ้นทันใด

“ถ้าจะหาเพื่อนร่วมเตียง คุณก็ช่วยไปถามเด็กนั่งดริงก์เถอะค่ะ... ที่นี่มีสาว ๆ ที่ทั้งสวยทั้งเซ็กซี่เต็มไปหมด…” เธอพูดอย่างหงุดหงิด และขณะเดียวกันใบหูของเธอก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้น

ลุคไม่สนใจสิ่งที่เธอพูด และหยิบกล่องผลิตภัณฑ์คุมกำเนิดขึ้นมาหนึ่งกล่องพลางดูอย่างพินิจ

"คุณคิดว่าคนแบบไหนที่จะมาสนุกที่นี่ และต้องการจะซื้อถุงยางอนามัยของคุณกันเล่า?"

เขาไม่เคยใช้มาก่อน

ขณะที่เขาเอ่ยถามเธอ ทั้งสองก็ใกล้ชิดกันมาก ในตอนแรก เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจบนแก้มสีขาวสะอาดซึ่งค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีดอกกุหลาบของเธอ

“ปล่อยฉันค่ะ...” เบียงก้าไม่สามารถหลุดออกจากเงื้อมมือเขาได้ และคว้าไหล่กว้างของชายผู้นั้นด้วยมือทั้งสองตามสัญชาตญาณ เธอใช้ไหล่เขาเพื่อดันตัวเองขึ้นและพยายามดิ้นรนอีกครั้ง

แต่ท่วงทางของเธอกลับดูเย้ายวนเกินต้าน…

ขณะที่เธอถูไถไปตามใจเธอต้องการ ร่างกายลุคก็ถูกไฟแห่งราคาเผาไหม้

เขาจ้องใบหน้าเขินอายและกอดเธอไว้อย่างแนบแน่นภายใต้อ้อมแขนนั้น เขาเปิดกล่อง แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก้มหน้าถามเธอว่า “ไหนคุณช่วยบอกผมหน่อยว่าของพวกนี้มีประโยชน์อะไร”

เบียงก้าเผยรอยยิ้มพร้อมพวงแก้มสีแดงด้วยความเขินอาย...

ดวงตาของลุคเคลื่อนไปที่แก้มและริมฝีปากสีชมพูอ่อน ๆ ของเธอ เสียงแสนเร้าอารมณ์ของลุคนั้นเย้ายวนเธอจนแทบคลั่งตาย “ถ้าคืนนี้คุณทำตัวเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย ผมจะสนองคุณทุกเรื่องตามที่ขอ ต่อให้คุณบอกว่าไม่อยากเจอหน้าผมอีก ผมก็จะยอมทำตามคำขอนั้น ผมสัญญา”

"..."

เบียงก้ามองเขาด้วยสายตาแห่งความเคลือบแคลง

ถึงเขาจะพูดเช่นนั้น เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นกับดัก...

ลานี่และเรนนี่คั่นกลางอยู่ระหว่างเขากับเธอ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่ทั้งเขาและเธอจะไม่กลับมาพบหน้ากันอีก

เธอทำไม่ได้ ถ้าหากไม่สามารถได้เห็นลูก ๆ อีก และเธอเชื่อว่าเขารู้สึกแบบเดียวกัน