พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 153

แต่ในตอนนั้น เบียงก้าก็ไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว

แม้ว่าจะรู้ว่ามันเป็นกับดัก เธอก็เดินเข้าไปในนั้นอย่างไม่ลังเล

คำขอของเธอประจักษ์อยู่ในใจมาระยะหนึ่งแล้ว

คำขอของเธอนั้นไม่ใช่สิ่งอื่นใด นอกจากความจริงที่เธออยากรู้ว่า ลานี่กับเรนนี่เป็นลูกของเธอรึเปล่า และเขาเป็นชายคนเดียวกันกับเมื่อห้าปีก่อนหรือไม่...

"ข้อดีของการใช้สิ่งนี้คือ..." เบียงก้าพูดซ้ำไปมาอย่างเขินอายกับสิ่งที่ได้เรียนรู้ระหว่างการฝึกเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน “นอกจากประโยชน์ด้านการคุมกำเนิดแล้ว หน้าที่สำคัญที่สุดของถุงยางอนามัยคือช่วยป้องกันการแพร่กระจายของโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ต่าง ๆ ค่ะ รวมถึงช่วยลดอัตราการติดเชื้อของโรคที่พบเจอได้บ่อย เช่น ซิฟิลิส โรคหนองใน และโรคเอดส์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ พูดง่าย ๆ คือหน้าที่หลักของถุงยางเลยคือเป็นเกราะป้องกันนั่นเองค่ะ..."

เบียงก้ารีบตอบคำถามที่เขาถามก่อนหน้านี้เพราะในหัวของเธอเต็มไปด้วยคำถามสองข้อที่เธอต้องการจะถามเขา

“แล้วอันนี้ล่ะ?” ลุควางผลิตภัณฑ์คุมกำเนิดและเซ็กซ์ทอยขึ้นมา

ข้างกล่องบรรจุภัณฑ์เขียนว่า "เครื่องนวดหรรษาพร้อมรีโมตคอนโทรลระยะไกลไว้สนุกกับแฟนสาว"...

ช่างเป็นเครื่องที่เติมเต็มทุกความฝันและความเพลิดเพลินได้เป็นอย่างดี

ดูเหมือนว่าเครื่องมือนี้มีไว้ใช้นวดร่างกาย

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ลุคไม่รู้เลยว่าการจะนวดใครสักคนจะต้องทำอย่างไรบ้าง

“คุณขายของแบบนี้ด้วยเหรอ? คุณต้องมีสินค้าพวกนี้อีกหลากหลายประเภทแน่นอนถูกไหม?” สายตาอันเยือกเย็นที่ชายหนุ่มใช้มองเธอเป็นเหมือนมีดพกอันแหลมคมพร้อมกับความโกรธเคืองซึ่งเล็ดลอดออกมาจากความอบอุ่นของเขา “เจ้านายของคุณบอกว่าให้สอนวิธีใช้ผลิตภัณฑ์นี้กับผู้ชายด้วยไหม?”

เบียงก้าปิดปากไว้แน่น อารมณ์ของเธอค่อย ๆ ดิ่งลงอีกครั้ง

เธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

เขาพูดอย่างจริงจัง “บอกผมมาสิ”

เบียงก้าซึ่งแทบจะครองสติไม่อยู่จ้องมองเขา ราวกับว่าเธอกลัวเปลวไฟจากตาคู่นั้นแผดเผาจนตายไป เธอมองออกไปอีกด้าน เหมือนนักเรียนที่ถูกครูเรียกให้อ่านบทความในหนังสือ

เธอท่องทั้งหมดออกมาจากความทรงจำด้วยน้ำเสียงที่ลังเลไม่น้อย

“สำหรับอันนี้… สิ่งนี้ แม้ว่าคุณลูกค้ากับคนรักจะอยู่ห่างไกลกัน คุณทั้งสองคนก็สามารถ… ยังสามารถสนุก-” ไม่ เธอพูดผิด “เพลิดเพลินกันได้อยู่…

“เครื่องนี้จะสั่งการและควบคุมด้วยโทรศัพท์มือถือของคุณลูกค้า ซึ่งจะสามารถทำให้คุณควบคุมการทำงานได้อย่างเต็มที่... สิ่งนี้มีตัวควบคุมแสนอัจฉริยะที่ทำให้คุณเปลี่ยนโหมดการสั่นได้อย่างอิสระ...”

“อีกอย่างก็คือ...” เธอกลืนน้ำลายอย่างเชื่องช้า “คุณสามารถสร้างรูปแบบการสั่นสะเทือนได้ด้วยตัวเอง คุณสามารถเลือกระยะเวลา… รวมถึงความแรง… คุณยังจะสามารถใช้มันสนุกกับคนรักของคุณ… ได้ทุกที่ในโลก…”

หลังจากพูดตะกุกตะกักไปทั้งประโยค แก้มของเบียงก้าก็ร้อนผ่าว

สีของกุหลาบแดงกระจายจากแก้มไปที่ติ่งหู ใบหน้าอันเรียวเล็กและบอบบางเผยให้เห็นถึงความบริสุทธิ์ตลอดจนการยั่วยวนใจและแรงปรารถนาของเธอ

ลุคก้มศีรษะลงทันที และถือสิ่งที่เธอพล่ามสรรพคุณนานสองนานไว้ในมือ เขาลูบของเล่นชิ้นนี้เป็นเวลานานแล้วกระซิบข้างใบหูของเธอว่า "ผมอยากได้ของเล่นชิ้นนี้"

'เขา... เขาต้องการ...'

'เขาจะทำอะไรกับของชิ้นนี้...?

“เอ่อ ของชิ้นนี้ขายให้คุณผู้หญิงเท่านั้นนะคะ… และก็มีไว้ใช้งานกับแค่ผู้หญิงด้วยค่ะ” เธอเตือนเขาอย่างใจดี แต่หลังจากกล่าวเตือนเขา เธอต้องรู้สึกเสียใจทันที

น้ำเสียงของลุคเริ่มหนักแน่น “ผมจะซื้อให้ภรรยาผมนะครับ เธอจะได้รู้สึกดีที่มีผมเป็นคนคอยควบคุมเครื่องเอง ถ้าผมจำไม่ผิด คุณพูดแบบนี้สินะครับ”

'ภรร... ภรรยาของเขา...'

เธอสูดดมกลิ่นของชายคนนั้นเข้าไปในเต็มปอด และความร้อนจากชายคนนั้นแผ่ซ่านและทะลุผ่านเสื้อผ้าบาง ๆ ของทั้งคู่ ผิวหนังของเธอร้อนจนแทบไหม้

สิ่งที่น่าหวาดหวั่นที่สุดคือ ตั้งแต่ต้นจนจบ เจ้าหนูลุคก็ลุกชูชันขึ้นมาตลอดเวลาเลย

จนกระทั่งตอนนี้ บางส่วนของเขาก็ตั้งตระหง่านและไม่ยอมอ่อนข้อเลย

เจ้าหนูลุคน่ากลัวเสียจนสามารถกลืนกินเธอได้ทั้งร่างกาย

เมื่อทั้งคู่สบตากัน เธอหยุดดิ้นรนเพราะกลัวว่าหากเขาอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ เขาอาจกระทำอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิดก็เป็นได้

เธอจ้องมองริมฝีปาก กราม และจมูกอันแหลมคมของเขา คิ้วแสนหล่อเหลา ดวงตาอันลึกลับ ทุกสิ่งนั้นทำให้เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นสองสามครั้งในอดีตของพวกเขา…

ตอนที่เธอไม่สามารถแบกรับสิ่งนั้นของเขาได้ทั้งหมด...

จากนั้น สมองของเธอก็เริ่มคิดถึงความทรงจำที่น่าจะลืมเลือนไปเมื่อห้าปีก่อน ซึ่งก็กลับกลายเป็นภาพทับซ้อนคืนก่อนหน้าที่เธออยู่กับเขา เธอร้องไห้เพราะความเจ็บปวดและหลังจากนั้นไม่นาน ยางอายที่เธอมีทั้งหมดสลายไปสิ้น หลงเหลือเพียงความเพลินกายเท่านั้น...

เธอส่ายศีรษะและตำหนิตัวเอง ทำไมถึงต้องไปนึกถึงช่วงเวลานั้นด้วยนะ…

เธอสงสัยว่าตนเองเป็นหญิงสาวจำพวกที่พอรู้ว่าทั้งสองไม่ใช่พี่น้องกัน ก็จะเพลิดเพลินไปกับความคิดแสนโสมมเหล่านี้ได้อย่างหน้าชื่นตาบานรึเปล่า

เบียงก้าไม่กล้ายอมรับส่วนนั้นของตัวเอง

เธอต้องการระงับอารมณ์ที่แฝงออกมาพร้อมกับลมหายใจก่อน แต่เมื่อเธอเปิดปาก กลับกลายเป็นว่าแย่ลงกว่าเดิมไปมาก

ลมหายใจของเธอพลันกระตุกเล็กน้อย และสายลมที่คลอเคลียใบหูของเขาอยู่ดูเหมือนจะปลุกเร้าอารมณ์ชายหนุ่มได้ดีไม่น้อยเลย

“เป็นอะไรไป? ทำไมหายใจเร็วจัง?” ชายคนนั้นเอ่ยถามอย่างมีเลศนัยและรู้ทันหญิงสาว เขาเอนตัวไปด้านหน้าพร้อมกับรูปลักษณ์หล่อบาดใจนั้น ริมฝีปากของเขากำลังจะสัมผัสเธออยู่รอมร่อ

ลมหายใจของเธอแฝงความกระวนกระวายมามากขึ้นยามหายใจ เธอมองดูใบหน้าอันแข็งแกร่งและทรงเสน่ห์ของชายคนนั้น และกลืนน้ำลาย…

“ผมชอบบทบาทที่คุณแสดงคืนนี้มากเลยนะ” เขาพูดอย่างจริงจัง แต่ไม่ได้กดดันเธอหรือจูบเธอ แต่เขาเอนหลังกลับไป และร่างกายรู้สึกผ่อนคลาย

ชายคนนั้นเอนหลังพิงโซฟา และรู้สึกพอใจเมื่อเห็นเธอกลืนน้ำลายขณะจ้องมองเขา

เขาใช้มือลูบหลังศีรษะเธอ เขาลูบผมสีดำที่มีกลิ่นหอมจาง ๆ โชยออกมา เขากดร่างกายเล็กแสนบอบบางของเธอเข้ากับตนเอง และสายตาแห่งเพลิงตัณหาจ้องมองพวงแก้ม ริมฝีปาก และคอต่อด้วยกระดูกไหปลาร้าอันดูดีนั้น

ในการขายสินค้านั้น เจ้านายของพวกเขาต้องการให้เด็กผู้หญิงที่ทำงานหารายได้พิเศษสวมชุดเครื่องแบบ ซึ่งเหมือนกับเป็นชุดนักเรียนที่เธอสวมอยู่ตอนนี้

อันที่จริงแล้ว รูปแบบของชุดนักเรียนนั้นมิดชิดแบบอนุรักษ์นิยมมาก

แต่ถึงกระนั้น ผู้ชายบางคนก็ชอบชุดนั้น หลังจากเหลือบมองเพียงไม่กี่ครั้ง พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะซื้อบางอย่างเพื่อสนับสนุนพวกเธอ

ลุคเคยเห็นเธอใส่ชุดนักเรียนมาก่อน ซึ่งที่เห็นนั้นเป็นกระโปรงสั้นกับเสื้อเชิ้ต

ย้อนกลับไปในตอนนั้น เบียงก้ายังสวมชุดนักเรียนในระหว่างตั้งครรภ์เพราะเธอยังเป็นนักเรียนและไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าในตอนเลิกเรียน ด้วยเหตุนี้ เธอจึงสวมชุดนักเรียนไปที่คฤหาสน์กับเฟย์เสมอ

เมื่อชายผู้นั้นโอบเอวด้วยมืออันใหญ่โตและจับด้านหลังศีรษะแล้วเคลื่อนไปทางหน้าอกของเธอ เขาก็ก้มหน้าลงและใช้ริมฝีปากสัมผัสเธอ เธอหอบหายใจขณะที่มือเล็ก ๆ ของเธอวางอยู่บนหน้าอกอันแข็งของเขา เธอกะพริบตาด้วยอารมณ์สับสนและเปียกชื้น เธอจ้องมองไปยังลุค “คุณบอกว่า... ถ้าฉันเชื่อฟังคุณ คุณจะยอมทำตามคำขอของฉัน”

“อยากขออะไรล่ะ? เหมือนกับที่คุณเคยบอกผมมาก่อนรึเปล่า ว่าคุณชอบฌองแค่คนเดียวและในชีวิตนี้ คุณจะไม่สามารถมอบหัวใจให้คนอื่นได้อีก” ลุครู้สึกอึดอัดโดยเฉพาะตรงจุดนั้น

เพราะตอนนี้ส่วนนั้นของเขาที่ถูไปกับเนื้อผ้าของกางเกงเริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาแล้ว

เบียงก้าส่ายศีรษะ

“ฉันอยากจะถามว่า...” เธอทนไม่ไหวกับการเต้นของหัวใจและไม่สามารถพูดออกมาได้ เนื่องจากนั่งบนตักของเขา หัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น ตอนนี้ เธอไม่สามารถแม้แต่จะสร้างประโยคได้ด้วยซ้ำ

"ฉันอยากถามคุณเกี่ยวกับเรื่องลานี่และเรนนี่ค่ะ...ใครกันคะ...จริง ๆ แล้วแม่ของเด็ก ๆ เป็นใครคะ?"

ตอนแรก เธอต้องการถามว่าลานี่และเรนนี่เป็นลูกของเธอหรือไม่ แต่เมื่อคำพูดนั้นถูกเปล่งออกจากริมฝีปากเธอ มันก็กลายเป็นคำถามไปโดยปริยาย

เธอเขินอายเกินไปแล้ว ณ ตอนนี้

หลังจากถามไปอย่าเช่นนั้น หัวใจของเบียงก้าก็เต้นแรงอยู่ภายในอกเพราะความหวาดกลัว เธอก้มศีรษะลงและรอคอยคำตอบ แต่เธอก็ไม่มีความกล้าพอที่จะเงยหน้าขึ้น

สีหน้าของเขาก็สงบลงทันตา

เขาอยู่ใกล้เธอมากเสียจนไม่มีใครบอกได้ว่าเสียงลมหายใจอันร้อนแรงนั้นเป็นของใคร

“บางทีเราควรจะต้องมาสนุกกันอีกสักรอบแล้วจริง ๆ คุณจะได้รู้สักทีว่าใครเป็นแม่ของลูก ๆ ผม” ลุคกระซิบข้างหูเบียงก้าด้วยเสียงที่แหบแห้ง

'นั่นแปลว่าเขายอมรับแล้ว…’

เธอให้กำเนิดทั้งลานี่และเรนนี่ รวมถึงเขาเป็นชายคนนั้นที่ช่วยเธอและต้องการตัวเธอ