พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 155

ลุคยังคงกระตุ้นเบียงก้าอย่างเร้าใจ และเฝ้าดูสีหน้าของเธออย่างมีความสุข

ชายผู้นี้เฝ้ากัดริมฝีปากเธอเป็นระยะ

ดูเหมือนว่าเขาจะสนุกกับเรื่องนี้ไม่น้อย

ชื่อ 'ชาร์ลส์ ฟินน์' ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ของลุค

ลุคมองไปข้างหลังและเตือนเธอขณะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “จับคอผมแล้วก็นิ่งไว้ ขืนยังดิ้นไปดิ้นมา คุณได้หงายหลังแน่”

เธอนั่งคร่อมอยู่บนตักเขาและไม่ได้จับอะไร ถ้าเผลอเอนหลังไป มีหวังไปหงายหลังไปจริง ๆ แน่

“ลุงชาร์ลส์ มีอะไรรึเปล่าครับ?” ลุคกังวลว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเด็กสองคน ดังนั้นเขาจึงต้องรับสายชาร์ลส์

ชาร์ลส์พูดอะไรบางอย่าง

เบียงก้าค่อย ๆ สงบลงและพยายามสุกความสามารถที่จะดึงตัวเองออกจากความรู้สึกแปลก ๆ ซึ่งกำลังครอบงำเธออยู่ เธอไม่สนใจว่ามันจะดูงุ่มง่ามหรือไม่ แต่เธอค่อย ๆ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าขาเธอจะไม่รู้สึกชาเมื่อแตะถึงพื้น เธอลุกขึ้นยืนโดยไม่ลังเล

หลังจากหลุดจากมือชายคนนั้น กระโปรงก็ตกลงตามแรงโน้มถ่วง

เธอไม่กล้ามองหน้าเขา เบียงก้าก้มตัวลงและของเล่นชิ้นต่าง ๆ และผลิตภัณฑ์คุมกำเนิดขึ้นมา

เธอรีบเก็บของอย่างรวดเร็วและรูดซิปกระเป๋าเดินทางนั้น

ขณะเบียงก้าจัดระเบียบข้าวของ เธอก็จัดทรงผมยุ่ง ๆ ที่เขาทำไว้ให้ดีเป็นผู้เป็นคนอีกครั้ง เช่นเดียวกับสายรัดชุดชั้นในที่หลวมและห้อยอยู่ครึ่งหนึ่งบนไหล่เธอ

กระโปรงก็ยังอยู่ในสภาพดี เพราะทำจากผ้าที่เป็นรอยได้ยาก

ส่วนด้านในกระโปรง...

ลุคไม่ได้ถอดชุดชั้นในแต่สอดนิ้วเข้าไปจากด้านข้างแทน

เมื่อเบียงก้ากำลังจะเดินออกจากม่านกั้นห้องพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง เธอได้ยินลุคพูดจากด้านหลังว่า “ตาของเรนนี่โอเคไหมครับ? ลุงส่งเธอไปที่โรงพยาบาลรึเปล่า?”

“เกิดอะไรขึ้นกับเรนนี่เหรอคะ?”

หลังจากที่เบียงก้าได้ยินดังนั้น เธอจึงหันกลับมามองลุคด้วยความเป็นห่วง

ลุคขมวดคิ้ว นิ้วที่เปื้อนยังวางอยู่บนเข่าและไม่แตะต้องสิ่งอื่นใด

เขาเหลือบมองเธอ และฟังเรื่องราวของชาร์ลส์ทางโทรศัพท์อย่างเงียบเชียบ ในที่สุด เขาก็ลุกขึ้นและเอ่ยว่า "กำลังไปหาเดี๋ยวนี้แหละครับ"

หลังจากนั้น ชายคนนั้นก็วางสาย

เบียงก้าเดินตามไปเอ่ยถามเขา เหมือนพ่อแม่ในโรงพยาบาลที่กำลังถามหมอว่า "เกิดอะไรขึ้นกับเรนนี่คะ? พูดอะไรหน่อยสิ"

ลุคในชุดสูทเต็มยศหันกลับมามองเธอ ภายใต้แสงไฟที่สาดส่องเข้ามา ชายร่างสูงตระหง่านดูเหมือนพวกโรคจิตที่กู่ไม่กลับ เขาถามว่า “คุณไม่ต้องรีบขายของพวกนี้เหรอ?”

“มันพังไปหมดแล้วนิ จะให้ฉันเอาที่ไหนมาขายได้อีกเล่า...” เธอพูดขณะมองลงไปยังกระเป๋าเดินทาง

อันที่จริง เธอแค่อยากไปพบเรนนี่กับเขา

เธอชอบลูก ๆ ของลุคเป็นทุนเดิมตั้งแต่ตอนที่ทั้งคู่ยังเป็นลูกลุคในฐานะของเจ้านาย แม้ว่าจะมีระยะห่างระหว่างพวกเขาบ้าง แต่ตอนนี้เธอรู้เสียทีว่าเด็กทั้งสองคนเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอเอง เธออดไม่ได้ที่จะกังวลมากขึ้นว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองหรือไม่

ลุคหันมา มีอ่างล้างมืออยู่ตรงนั้น เขาเปิดก๊อกน้ำและล้างมือในขณะที่พูดว่า "ในเมื่อของพวกนั้นพังไปหมดแล้ว คุณจะทำยังไงต่อ?"

เบียงก้าไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอไม่มีเงินจะชดเชยค่าเสียหายด้วยซ้ำ

ราคาต้นทุนแต่ละกล่องนั้นถูกมาก แต่เจ้านายเธอโก่งราคาไว้ให้สูงเพื่อจะได้ขายสินค้าราคาแพงได้มากขึ้น

เธอรู้ว่าเขาจะต้องเรียกร้องค่าเสียหายจากเธอแน่นอน

ลุคมองเธอผ่านกระจก เขาถูสบู่และพูดว่า “มาเอากระเป๋าผมไปสิ เอาไปจ่ายค่าเสียหายและจัดการเรื่องนี้ไว ๆ ด้วย แล้วไปรับเรนนี่ด้วยกัน”

เบียงก้าตกตะลึง

ลุคเกือบล้างมือเสร็จแล้ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่นว่า “ขืนยังยืนอมพะนำชักช้าอยู่ตรงนั้น ก็ไม่ต้องไปด้วยกันแล้ว”

"..."

เบียงก้าไม่ลังเลอีกต่อไป เธอเดินเข้าไปหาเขาและล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้วยมือเล็ก ๆ เธอเพิกเฉยต่อต้นขาอันแข็งแกร่งของลุคและถามว่า “กระเป๋าเงินของคุณ…”

“ในกระเป๋าเสื้อสูทต่างหาก” ลุคเพิ่งล้างมือเสร็จ แต่เนื่องจากมือยังเปียกอยู่ เขาจึงยืนตัวตรงและขอให้เธอไปเอากระเป๋าเงินมา