พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 162

เบียงก้าหลับสบายตลอดคืน

เช้าตรู่วันถัดมา เธอตื่นขึ้นเป็นคนแรก

แม้ว่าอพาร์ตเมนต์นี้จะตั้งอยู่ใจกลางเมือง แต่เมื่อหน้าต่างของห้องนี้ถูกปิด ก็สามารถกันเสียงจากภายนอกได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าด้านนอกจะจ้อกแจ้กจอแจเช่นไรก็ตาม

ในตอนเช้าเช่นนี้ อพาร์ตเมนต์ดูเงียบสงบเหลือเกิน

เบียงก้าเดินไปดูเด็กทั้งสองคนก่อน เรนนี่ดูดนิ้วของเธอและยังหลับอุตุอยู่

ในขณะที่ลานี่ถีบผ้าห่มออกแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเช่นกัน เบียงก้าจึงนำมาห่มมาคลุมให้เด็กน้อยอีกหน

ส่วนชายที่นอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นนั้น คงทำผ้าห่มตกพื้นมานานแล้ว

เบียงก้าอดคิดไม่ได้ว่าเป็นเพราะเธอยึดเตียงใหญ่ของบ้านไว้เพียงลำพัง ทำให้เขาต้องระเห็จมานอนบนโซฟาแทน ดังนั้นเธอจึงควรช่วยห่มผ้าให้เขาสักหน่อย

เธอเดินไปหยิบผ้าห่มที่ตกอยู่บนพื้น แล้วนำขึ้นมาคลุมให้เขาอย่างแผ่วเบา

ลุคนอนหลับอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่ขมวดมุ่นและเคร่งเครียด

การห่มผ้าห่มให้กับชายผู้เป็นผู้ใหญ่แล้ว แถมยังสูงตั้ง 1.9 เมตรไม่เหมือนกับการห่มผ้าให้เด็กห้าขวบสักนิด