พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 162

เบียงก้าหลับสบายตลอดคืน

เช้าตรู่วันถัดมา เธอตื่นขึ้นเป็นคนแรก

แม้ว่าอพาร์ตเมนต์นี้จะตั้งอยู่ใจกลางเมือง แต่เมื่อหน้าต่างของห้องนี้ถูกปิด ก็สามารถกันเสียงจากภายนอกได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าด้านนอกจะจ้อกแจ้กจอแจเช่นไรก็ตาม

ในตอนเช้าเช่นนี้ อพาร์ตเมนต์ดูเงียบสงบเหลือเกิน

เบียงก้าเดินไปดูเด็กทั้งสองคนก่อน เรนนี่ดูดนิ้วของเธอและยังหลับอุตุอยู่

ในขณะที่ลานี่ถีบผ้าห่มออกแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเช่นกัน เบียงก้าจึงนำมาห่มมาคลุมให้เด็กน้อยอีกหน

ส่วนชายที่นอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นนั้น คงทำผ้าห่มตกพื้นมานานแล้ว

เบียงก้าอดคิดไม่ได้ว่าเป็นเพราะเธอยึดเตียงใหญ่ของบ้านไว้เพียงลำพัง ทำให้เขาต้องระเห็จมานอนบนโซฟาแทน ดังนั้นเธอจึงควรช่วยห่มผ้าให้เขาสักหน่อย

เธอเดินไปหยิบผ้าห่มที่ตกอยู่บนพื้น แล้วนำขึ้นมาคลุมให้เขาอย่างแผ่วเบา

ลุคนอนหลับอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่ขมวดมุ่นและเคร่งเครียด

การห่มผ้าห่มให้กับชายผู้เป็นผู้ใหญ่แล้ว แถมยังสูงตั้ง 1.9 เมตรไม่เหมือนกับการห่มผ้าให้เด็กห้าขวบสักนิด

หลังจากคลุมร่างกายส่วนบนแล้ว เบียงก้าก็หยิบผ้าห่มที่อยู่บนพื้นอีกผืนขึ้นมา

ในตอนที่เธอนำผ้าห่มมาคลุมร่างกายส่วนล่างของเขาเอาไว้ ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเห็นต้นขาที่ไร้การปกปิดจากชุดคลุมนอนของเขา ต้นขาเหล่านั้นดูแข็งแรงและไม่มีขนมากเกินไป เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้านี้ หัวใจของหญิงสาวก็เต้นระรัว

หลังจากที่ตามห่มผ้าให้คนทั้งครอบครัวแล้ว เบียงก้าได้แต่ข่มใจที่เต้นอยู่ให้สงบลง

ตอนนี้ยังเช้าอยู่มาก และคนอื่น ๆ มักจะตื่นในอีกชั่วโมงถัดไป แต่นาฬิกาชีวิตเธอมักจะปลุกเธอในเวลานี้ทุกวัน

หลังจากอาบน้ำอย่างเงียบ ๆ เบียงก้าก็ถอดเสื้อและกางเกงที่ชายหนุ่มนำมาให้เปลี่ยนเมื่อคืนออก แล้วสวมชุดที่ซักและตากจนแห้งของตนแทน

บรรยากาศนั้นเงียบเกินไป และเพราะเธออยู่ในห้องน้ำนี้คนเดียว จิตใจเธอจึงเกิดสงสัยอย่างช่วยไม่ได้

ทำไมไม่รู้ได้ แต่เรื่องเมื่อคืนนั้นทำให้แก้มของเธอขึ้นสี และหัวใจก็เต้นแรงอีกครั้ง

โดยเฉพาะตอนที่ลุคถอดเสื้อผ้าของเธอออก เปิดปากออกและซุกใบหน้าลงตรงตำแหน่งเดียวกับที่เรนนี่ซุก

ลมหายใจร้อนระอุ และริมฝีปากชุ่มชื่นของเขา...

เสียงหอบหายใจ...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ใครบางคนเคาะที่ประตู