พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 163

“ใครคะ?” ปฏิกิริยาจากจิตใต้สำนึกของเบียงก้ากำลังสั่นไหวราวกับเธอกำลังติดอยู่ในห้วงความฝันที่ไม่อาจอธิบายหรือจับต้องได้ ใบหน้าของเธอแดงขึ้นและหัวใจก็สั่นไหวไปหมด

เมื่อเบียงก้าเปิดประตูห้องน้ำออก ก็เห็นลุคยืนอยู่ที่หน้าประตู

เบียงก้าก้าวออกไปแล้วพูด “ฉันจะออกไปนะคะ คุณจะได้อาบน้ำ”

ลุคก้าวเข้าไปในห้องน้ำ แล้วพูดกับเธอโดยไม่ได้หันมามอง “รีดเสื้อกับหากางเกงให้ผมสักตัวนะ ขอบคุณครับ”

“ได้ค่ะ” เบียงก้าพยักหน้าและรับปาก ก่อนจะปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกไป

เธอไม่ชินกับความสุภาพที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันของเขา

เสื้อเชิ้ตสีขาวของลุคถูกแขวนไว้ที่ห้องนั่งเล่น เบียงก้าพบเครื่องรีดผ้าไอน้ำ เธอสำรวจฟังก์ชันการทำงานแล้วรีดเสื้อผ้าอย่างชำนาญ

หลังจากรีดเสื้อเสร็จ เบียงก้าเดินไปหากางเกงให้ตามที่ชายหนุ่มขอ

ห้องแต่งตัวของลุคนั้นใหญ่โตจนเกือบจะเท่าสองห้องนอนและหนึ่งห้องนั่งเล่นในบ้านที่เธอเช่าด้วยซ้ำ กางเกงของเขาถูกรีดและแขวนเรียงกันเป็นแถวเป็นแนว มันมีสีสันต่างกันอยู่เป็นร้อยตัว

เบียงก้าหยิบกางเกงสแล็คสีเทาอ่อนที่น่าจะเข้ากันได้ดีกับเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา

ในสายตาของเบียงก้า ลุคมีรูปร่างไม่ต่างไปจากนายแบบทั่วไป นั่นคือแข็งแรงและดูเย้ายวนเหมือนกับไม้แขวนเสื้อเดินได้

เด็กทั้งสองยังคงนอนหลับอยู่

ลุคอาบน้ำเสร็จและเดินออกมา ก่อนจะไปเดินไปปลุกลูกสาวและลูกชายในตื่นที่ห้องของทั้งสอง

หลังจากช่วยผู้ใหญ่อาบน้ำแต่งตัวแล้ว เบียงก้าก็ไปช่วยเด็ก ๆ ต่อ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทั้งผู้ใหญ่และเด็กเล็กสองคนต่างก็แต่งตัวกันเรียบร้อยแล้ว เบียงก้าจึงทำอาหารเช้าแสนเรียบง่ายให้ทั้งสามคนรับประทาน

“อาหารเช้าพร้อมแล้วจ้ะ” เบียงก้าเอ่ยอย่างเขินอาย เธอเคยพูดเช่นนี้กับนีน่า ปู่ และเพื่อนร่วมห้องสมัยอยู่หอพักที่เมืองนอกเท่านั้น

แต่ตอนนี้เธอกำลังใช้น้ำเสียงและประโยคเดียวกันกับลุคและเด็กทั้งสองคน

แน่นอนว่าเด็กทั้งคู่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ แต่พวกเขาไม่ได้เป็นครอบครัวที่แท้จริงของเธอ ดังนั้นมันจึงน่าอายเล็กน้อยที่จะพูดเช่นนี้

ลุคอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจังแล้วเอ่ยว่า “กินอาหารเช้ากันก่อนเถอะนะ พ่อยังไม่ได้คาดเข็มขัดเลย”

“ขอให้แม่คาดเข็มขัดให้สิคะ…” เรนนี่กระซิบ

อพาร์ตเมนต์ในตอนนี้เงียบมาก มีเพียงเสียงที่น่าดึงดูดของลุค และเสียงหวานจ๋อยของเรนนี่เท่านั้นที่ดังอยู่ขณะนั้น

เบียงก้าก็ได้ยินเช่นกัน

หลังจากบลองช์ทาครีมสำหรับเด็กเสร็จ เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูด “ครูของพวกเราถามว่าความสัมพันธ์ของพ่อกับแม่เราเป็นยังไง? พอเราไม่รู้คำตอบ ครูก็ยกตัวอย่างให้ฟังด้วยครับ ครูถามว่า ‘พ่อพาแม่ข้ามถนนรึเปล่า? แม่ผูกเนคไทหรือคาดเข็มขัดให้พ่อด้วยไหม?’”

ดูเหมือนว่าเรนนี่จะจำในสิ่งที่ครูพูดได้ เธอถึงได้ขอให้แม่ขาดเข็มขัดให้พ่อเช่นนี้

ลุคเงยหน้ามองเบียงก้า

“ฉัน…” เบียงก้าคิดว่านี่ไม่เหมาะเท่าไหร่ จริงอยู่ที่เธอเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดเรนนี่ แต่เธอไม่ได้เป็นภรรยาของลุค

บลองช์คิดว่าเบียงก้าคงหาเข็มขัดไม่เจอ เขาเลยรีบวิ่งไปที่ห้องแต่งตัว จากนั้นดึงลิ้นชักออกแล้วหยิบเข็มขัดหลายต่อหลายเส้นยื่นให้เบียงก้า

ในตอนที่เบียงก้าถือเข็มขัดพวกนั้นไว้ในมือ เธอรู้สึกราวกับว่าเข็มขัดพวกนั้นกำลังแผดเผานิ้วของเธอ ภายใต้สายตาแห่งความคาดหวังของเด็ก ๆ เบียงก้าก้มหน้าลงแล้วเดินเข้าหาชายหนุ่มที่ยื่นตระหง่านอยู่

เธอไม่กล้ามองหน้าเขาด้วยซ้ำ เพราะเธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นภรรยาที่ดูแลสามีที่กำลังจะออกไปข้างนอก เธอร้อยเข็มขัดเข้ากับห่วงแล้วปรับระดับ...

“เป็นอะไร?” ลุคก้มหน้าลงจ้องมองหญิงสาวที่สาละวนอยู่รอบเอวของตัวเขาเอง เขาจึงตระหนักได้ว่ายามนี้ใบหน้าขาวผ่องของเธอขึ้นสีเสียแล้ว

ท่าทางขี้อายที่ถูกเด็ก ๆ ล้อมรอบ และเคลื่อนไหวไปมารอบตัวเขานั้น ได้ปลุกความปรารถนาอันแรงกล้าในร่างกายของเขาให้หลุดออกจากพันธนาการ