พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 172

เบียงก้าหมดหนทางแล้ว

ถ้าชายผู้เป็นจุดสนใจออกมาข้างนอกเช่นนี้ เขาก็อาจถูกถ่ายรูปจากฝีมือพวกนักข่าวที่มีหน้าที่จับภาพชีวิตส่วนตัวของคนมีชื่อเสียงเพื่อเต้าข่าว

แต่ถึงเขาจะอยากเปลี่ยนกางเกงก่อนกลับไปก็คงทำไม่ได้ เนื่องจากเจสันผู้เป็นดั่งนางสนองพระโอษฐ์ของลุคไม่อยู่ คนที่ไม่เคยทำงานพลาดอย่างเจสันกลับมาพลาดเอาวันนี้ แถมยังมีนัดบอดอีกด้วย

เบียงก้ารู้ดีว่าการแยกทางกับคนรักนั้นเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดของชีวิตแต่งงาน เจสันเองก็ไม่ใช่คนอายุน้อย สำหรับเขาแล้วมันคงไม่ง่ายเลยที่จะได้พบรักครั้งใหม่

ทว่าแล้วตอนนี้เธอควรทำอย่างไรดี...

เบียงก้ามองเวลาแล้วก็ได้แต่คิดไม่ตก “นี่ก็ดึกมากแล้ว ห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ นี่ก็คงใกล้ปิดแล้วด้วยสิ ถ้าจะให้ฉันไปซื้อกางเกงตัวใหม่ให้ ฉันเกรงว่าตัวเองคงไปไม่ทันห้างปิดแน่”

“แล้วหลังจากผมฟังคุณพูดทั้งหมดนี้แล้ว คุณกำลังจะบอกผมว่า ผมสามารถนอนค้างที่นี่กับคุณได้คืนหนึ่งแล้วค่อยกลับไปตอนเช้าถูกไหม?” หลังจากเขาเอ่ยขึ้นมาเช่นนั้น ลุคก็ไม่มองมาที่เธออีก เขาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าที่หม่นลง

เบียงก้ายืนอยู่หน้าห้องน้ำด้วยสีหน้าอันว่างเปล่า

นิ้วของเธอจับเข้าที่กรอบประตูอย่างพูดไม่ออก

เธอไม่เคยพูดสักคำว่าอยากให้เขาค้างคืนที่นี่

ยิ่งกว่านั้น เขายังแสดงสีหน้ารังเกียจออกมาอีกด้วย

บ้านเธอแย่ขนาดนั้นเลยรึยังไง?

“น้าบีคะ หนูนอนตรงไหนได้บ้างเหรอคะ?” บริเวณรอบดวงตาข้างที่ไม่ได้ถูกปิดของเรนนี่แดงไปหมดขณะเอ่ยถาม

เบียงก้าก้มหน้าลงมองใบหน้าเรนนี่แล้วอุ้มเธอขึ้นมา จากนั้นก็เดินไปที่ห้องนอน “เรามานอนที่เตียงนี้ด้วยกัน ดีไหมจ้ะ?”

“ดีค่ะ…” เรนนี่ฝังตัวเองลงในอ้อมกอดของเบียงก้าอย่างมีความสุข

ลุคเปิดเตาแก๊สเพื่อจุดบุหรี่ ลานี่ยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเพราะเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะไปนอนที่ไหนได้

เตียงนอนของน้าบีนั้นดูเหมือนจะนอนได้เต็มที่แค่สองคนเท่านั้น

ถ้าน้าบีจะนอนกับเรนนี่ ก็หมายความว่าเขาจำต้องนอนที่ห้องอื่นใช่รึเปล่า? แต่เขาก็อยากนอนกับน้าบีด้วยเหมือนกันนี่นา

แต่ถือว่าโชคดีที่เขาไม่ใช่คนขี้ขลาดเขาเคยนอนคนเดียวมาก่อน เพราะงั้นเขาถึงไม่กลัวการต้องนอนคนเดียว

“พ่อครับ ทำไมพ่อยังอยู่นี่ล่ะ?” หลังจากเด็กชายตัวน้อยดื่มน้ำจนหมด เขาก็เดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมแก้วในมือ ก่อนจะเขย่งเท้าเพื่อเอื้อมไปหยิบกามาเทน้ำเพิ่ม ในตอนนั้นเองที่เขาเห็นว่าพ่อยังไม่ไปไหน

ลุคหันกลับมามองลูกชายด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ทุกคนจะอยากให้เขากลับมากขนาดนั้นเลยเหรอ?

เด็กชายชะงักไปทันทีที่ถูกพ่อมองมาเช่นนั้น เขารินน้ำใส่แก้วแล้วเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อ “พ่ออยากอยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอครับ? แล้วพ่อจะนอนที่โซฟาหรือจะนอนเตียงเดียวกับผม?”

เบียงก้าอาบน้ำให้เรนนี่เสร็จแล้ว เมื่อเทียบกับอพาร์ตเมนต์สุดหรูของลุคแล้ว บ้านเช่าของเธอหลังนี้ก็ดูไม่จืดเอาเสียเลย

ที่นี่มีแค่ฝักบัวธรรมดา แถมระบบทำน้ำอุ่นชอบมีปัญหา น้ำที่ไหลจากฝักบัวจึงเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวเย็นอยู่อย่างนั้น

“สวมเสื้อก่อนนะ จะได้ไม่เป็นหวัดเอา” ฤดูร้อนกำลังสิ้นสุดลงแล้ว และฤดูใบไม้ร่วงก็กำลังเข้ามาแทนที่ อากาศช่วงเช้าและกลางคืนนั้นเริ่มเย็นลง

เบียงก้าไม่อยากให้ลูกของเธอป่วย แต่เพราะพวกเขามาโดยไม่บอกเธอล่วงหน้า เรนนี่จึงไม่มีชุดนอนดี ๆ ใส่ และนี่ก็ดึกเกินกว่าที่จะออกไปหาซื้อชุดให้สาวน้อยแล้วด้วย เบียงก้าจึงหาได้เพียงแค่เสื้อยืดมาให้เธอใส่แทนเท่านั้น

เธอไม่ได้สระผมให้เรนนี่ เพราะกลัวว่าหยดน้ำจากผมที่เปียกจะซึมเข้าผ้าปิดตาของเรนนี่เอาได้

“ไปห่มผ้านอนได้แล้วล่ะ” เบียงก้าอุ้มเรนนี่ขึ้นไปบนเตียง แล้วจัดแจงห่มผ้าให้เธอ ก่อนจะจุมพิตลงบนหน้าผากของเด็กน้อย

เรนนี่มองเบียงก้าที่จูบหน้าผากของตนด้วยตาที่ถูกปิดไปข้างหนึ่ง เรนนี่เอ่ยเสียงหวาน “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ น้าบี!”