พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 174

เบียงก้ารู้สึกได้ว่าเขาหันมา

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง

“ซาเวียร์น่ะ… ซาเวียร์มาเมื่อตอนบ่าย ฉันยื้อยุดฉุดกระชากกันนิดหน่อย กระดุมนั่นคงจะหล่นมาตอนนั้น”

น้ำเสียงเธอดูสงบ

เธอไม่อยากกลายเป็นนักโทษที่ต้องถูกลุคสอบสวนทั้งที่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนบ่ายไม่ได้เป็นความผิดของเธอ

“หมอนั่นทำอะไรคุณ? ทำไมต้องยื้อยุดฉุดกระชากกันอย่างนี้ด้วย?” อุณหภูมิในน้ำเสียงของเขาเย็นลง 1,000 องศา

“แค่เถียงกันนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก นีน่าเพื่อนฉันก็อยู่ด้วย เธอคอยกันฉันออกจากซาเวียร์” เบียงก้าเงยหน้ามองเข้าไปในดวงตาของลุคเพื่อพยายามจะอธิบายเรื่องราว

แท้ที่จริงแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงอยากจะอธิบายให้เขาฟังมากมายขนาดนั้น บางทีอาจจะเพราะว่าเขาเป็นพ่อของลูกเธอก็เป็นได้

หลังจากอธิบายทุกอย่างที่จะทำให้เขาโกรธเรียบร้อยแล้ว เธอก็ยังไม่ได้รับคำตอบอยู่พักใหญ่ มีเพียงลมหายใจอุ่นที่เจือกลิ่นของความเป็นชายเป่ารดลงบนใบหน้าของเธอ

เบียงก้าต้องการเงยหน้าขึ้น หากแต่ริมฝีปากของเธอกลับถูกชายคนนี้จับจองไว้เสียก่อน

จุมพิตนี้นุ่มนวลอย่างที่สุด แต่สัมผัสที่อ่อนโยนของชายผู้นี้กลับเร้าให้เธอรู้สึกวาบหวามไปทั้งร่าง

บรรยากาศรอบกายคละคลุ้งไปด้วยความใคร่ เพราะหยาดน้ำลายชุ่มชื่นได้แลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน

เมื่อมือข้างหนึ่งของลุคจับเข้าที่ลำคอขาวผ่อง เธอก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายของเธอทะยานขึ้นสูง มืออีกข้างของลุคโอบรอบเอวคอดกิ่วของเธอ

เขาบีบบั้นท้ายของเธอผ่านชุดนอนด้วยความซุกซน

สติของเบียงก้าถูกกลืนกินทีละน้อย เธอไม่อยากเผลอใจไปเช่นนั้น จึงพยายามจนสุดความสามารถที่จะประคองสติของตัวเองเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

ไม่นานนัก เบียงก้าก็รู้สึกได้ถึงอันตราย เธอพยายามผลักเขาออกไป เพราะเธอตระหนักได้แล้วว่าตลอดการจูบที่เขามอบให้เธอ ชายคนนี้ก็พาเธอออกห่างมาจากประตูห้องนั่งเล่นอันคับแคบนั้นมาไกลแล้ว

โซฟาที่ดูพร้อมจะให้พวกเขาได้เริงรักกันวางอยู่ด้านหลังเธอเท่านั้น

เมื่อสัมผัสถึงภยันตราย เบียงก้าหันหน้าหนีไปอีกทาง และสูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง หน้าต่างของห้องนั่งเล่นเปิดทิ้งไว้ ทำให้ลมยะเยือกพัดผ่านเข้ามาปลุกให้เธอคืนสติ

“หน้าคุณแดงยิ่งกว่าตอนที่เราทำเรนนี่กับลานี่กันซะอีก” ลุคเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มือใหญ่โตของหนึ่งของเขาสอดเข้ามาในชุดนอนของเธออย่างช้า ๆ

เบียงก้าถอยหนีไปเพราะความหวาดกลัว เธอสูดหายใจทั้งใบหน้าที่แดงก่ำ

เธออยากจะฉุดมือที่ซุกซนของชายหนุ่มไว้ แต่ก็สายไปเสียแล้ว ยอดปทุมถันที่ไวต่อสัมผัสถูกชายหนุ่มครอบครองเอาไว้จนสิ้น

“เรนนี่กับลานี่อยู่ด้วย อย่าทำแบบนี้เลยนะ”

สองมือของเบียงก้าจับเข้าที่ท่อนแขนอันแข็งแกร่งของชายหนุ่ม เพื่อกันไม่ให้เขาขยับมันตามใจชอบ หากแต่มัดกล้ามอันแข็งแกร่งของแขนทำให้หัวใจเธอสั่นสะท้าน

แม้จะเห็นว่าใบหน้าแดงก่ำของเบียงก้าดูกลัวเขาเพียงใด ลุคก็ยังใช้นิ้วโป้งของตัวเองบดคลึงยอดปทุมของเธออย่างเอาแต่ใจ

“อ๊า...อย่าค่ะ… อย่าจับ…”

คิ้วของเบียงก้าขมวดเล็กน้อย เธอหอบหายใจผ่านริมฝีปากบวมแดง นิ้วเรียวพยายามงัดมือของชายหนุ่มที่ปัดป่ายไปทั่วร่างของเธอออก ใบหน้าของเธอยังคงแดงมากขึ้นไปอีก ราวกับเลือดของทั้งร่างกายไหลมารวมอยู่ที่ใบหน้าของเธอ

หญิงสาวเริ่มครวญครางและออดอ้อนออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อได้ยินเสียงเหล่านั้นร่างกายของลุคก็ชาวาบ บางสิ่งที่หลับใหลอยู่ใต้กางเกงถูกปลุกขึ้น

มือของชายหนุ่มเคลื่อนไปที่เอวของเธอ ก่อนจะออกแรงกดเอวของเธอให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาจนไม่เหลือช่องว่างระหว่างคนทั้งสองอีก ร่างของคนทั้งคู่เบียดเสียดแนบชิดกันไปทุกส่วน

ความรู้สึกแสนแปลกประหลาดเริ่มครอบงำร่างกายของเบียงก้า เธอรู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างกำลังจะละลายไป

ริมฝีปากและเรียวลิ้นของชายหนุ่มร้อนระอุ ทั้งสองสิ่งนั้นกำลังเคลื่อนเข้ามาหาริมฝีปากของเธอ ก่อนจะมอบจุมพิตแผ่วเบามาให้ มันครอบครองริมฝีปากของเธอและดูดดุนอยู่อย่างนั้น รสจูบร้อนเร่านั้นแผดเผาและไล่วนไปยังลำคอ

มือคู่หนึ่งกำลังปัดป่ายอยู่บนแผ่นหลังเนียนของเธอ

สติสัมปชัญญะของเบียงก้านั้นกำลังปวกเปียกและหลุดลอยไปไกล เธอรู้สึกได้เลยว่าชุดนอนท่อนล่างของตัวเองถูกกำจัดออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เขาคงไม่สนุกกับการมีลูกอยู่ใกล้ ๆ มากนักหรอก...

แล้วถ้าไม่มีลูกอยู่ใกล้ ๆ ล่ะ…

…

หลังจากกลับเข้าห้องไป เบียงก้าก็ไม่ได้ออกมาจากห้องของเธออีก

เรนนี่ที่เพิ่งเรียกหาเธอเมื่อไม่กี่นาทีก่อน บัดนี้นอนอยู่บนเตียงขณะอยู่ในอ้อมแขนของเธอ ขณะที่เธอกำลังหลับลง เรนนี่พึมพำออกมา “น้าบีนี่กลิ่นเหมือนคุณพ่อเลยนะคะ…”

ใบหน้าของเบียงก้าร้อนผ่าวจากความรู้สึกผิด เธอปาดน้ำตาบนแผงขนตาให้เรนนี่ แล้วจุมพิตลงบนแก้มของเธอ

“พ่อหนูกลิ่นเหมือนอะไรล่ะ?”

“อืม กลิ่นหอม ๆ ค่ะ บางทีคุณพ่อจะสูบบุหรี่เวลาอารมณ์ไม่ดี หนูไม่ชอบกลิ่นบุหรี่เลยค่ะ” เรนนี่พึมพำด้วยความไม่ชอบใจ

คืนนี้เบียงก้าสะดุ้งตื่นหลายครั้ง เธอจะจับมือของเรนนี่เอาไว้ เพราะกลัวว่าเธอจะเผลอเกาที่ตาข้างที่เจ็บตอนหลับ

ถึงแม้ว่าเบียงก้าแทบจะไม่ได้นอนมากเท่าไหร่นัก แต่เช้าวันรุ่งขึ้นเธอก็รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าดี

เธอหยิบผัก ผลไม้ นมและขนมปังออกมาจากตู้เย็น เพื่อทำอาหารเช้าที่เธอตอนเด็กชอบมันมาก

ตั้งแต่ตาเจ็บ เรนนี่ก็เริ่มแผลงฤทธิ์มากขึ้น

เธอพูดตอนกำลังรับประทานอาหารเช้าว่า “คุณพ่อคะ เมื่อวานที่คุณพ่อไปรับหนูกับพี่ลานี่ คุณพ่อบอกคุณทวดว่าจะไปต่างจังหวัดสองสามวัน ที่นั่นน่าสนุกไหมคะ? คุณพ่อพาหนูกับพี่ไปด้วยได้รึเปล่า?”

“มันไม่สนุกหรอกลูก” ลุคกลับมาอยู่ในมาดของนักธุรกิจใหญ่อีกครั้ง ไม่เพียงแค่ปฏิเสธเด็ก ๆ เขายังพูดด้วยน้ำเสียงเข้มว่า “ลูกสองคนควรกลับไปเรียนชดเชยให้ครบ วันนี้พ่อจะให้ลุงเจสันไปส่งพวกหนูที่โรงเรียน”

“...” เรนนี่และลานี่พูดไม่ออก พวกเขาทำได้เพียงมองหน้ากัน แล้วก้มหน้าลง