พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 18

วันถัดมา

เบียงก้าออกจากบ้านตอนแปดโมงเช้า

เธอภูมิใจเหลือเกินที่ห้องเช่าราคาถูกนี้อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงาน เพราะด้วยรถไฟใต้ดิน เธอใช้เวลาแค่เพียงยี่สิบนาทีก็เป็นอันถึง

เมื่อเธอเดินพ้นตัวอาคารออกมา เบียงก้าจำต้องยกมือขึ้นป้องที่ใบหน้าของตัวเองเพื่อให้พ้นจากแสงแดดอันแรงกล้า

เธอแทบไม่ได้หลับได้นอนตลอดทั้งคืน ดวงตาของเธอจึงเหนื่อยล้ามากในตอนที่ลุกจากเตียง

เพียงแค่แสงแดดก็มากพอจะทำให้ตาของเธอระคายเคืองได้แล้ว

เมื่อคืนเบียงก้าใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการพิจารณาถึงความเป็นไปได้ทั้งหมดเพื่อตอบคำถามที่ว่าทำไมท่านประธานต้องให้ของขวัญอะไรเธอมากมายขนาดนี้?

เรื่องการดูแลถึงบ้าน หรือแม้แต่เรื่องสุขภาพนั่นคงจะเป็นสิ่งที่เขามอบให้แทนคำขอบคุณ เพราะเธอช่วยดูแลลูก ๆให้เขาอย่างนั้นใช่รึเปล่า?”

เรื่องดอกไม้นำเข้านั่น อาจจะเป็นเพราะว่าเขาแค่อยากจะปลอบใจเธอที่ป่วยอย่างนั้นหรือ?

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ดูเป็นมิตรเอาเสียเลย

เธอยังงงรู้สึกมึนงงกับของขวัญสองกล่องเมื่อคืนไม่หาย

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความฟุ่มเฟือยของเขา หรือแม้แต่ของขวัญที่เขาส่งให้เธอเมื่อคืน ทั้งหมดนั่นสร้างความไม่สบายใจให้เบียงก้าอย่างมาก

ลุค ครอว์ฟอร์ดเป็นคนแบบไหนกัน? เขาเป็นคนอย่างไรกันแน่?!

ในอดีต เขาเป็นประธานเพียงคนเดียวของบริษัทในเครือ ที กรุ๊ป เขาไม่ใช่คนธรรมดาเหมือนอย่างนักธุรกิจโจเสียหน่อย ในความเป็นจริงแล้ว เขาคือราชาแห่งวงการธุรกิจ ที่สำคัญที่สุดก็คือ แม้ว่าเขาจะกลายเป็นชายธรรมดาที่เดินอยู่ข้างทาง เขาก็ยังเหนือกว่าผู้ชายคนอื่นมากนัก เขามีร่างกายที่น่าอิจฉา ไหนจะหน้าตาอันหล่อเหลานั่นอีก ถ้าจะพูดว่าเขาคือชายหนุ่มที่บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ต่างพากันใฝ่ฝันถึงก็ดูจะไม่เกินจริงนัก

ในทางกลับกัน เบียงก้าไม่มีอะไรสักอย่าง

ถ้าจะนับว่าเธอมีอะไรอยู่บ้าง เธอก็มีอยู่เพียงสองสิ่งเท่านั้น หนึ่งคือเธอมีความเป็นผู้หญิง และสอง เธอยังมีชีวิต

กริยาของลุคทำให้เบียงก้าผุดความคิดแปลก ๆ ขึ้นมาในหัว ทว่ามันไร้สาระมากจนเบียงก้าคิดว่าเธอคงประเมินตัวเองสูงเกินไปหน่อย

หากว่าเขาต้องการจะหาภรรยาลับ ๆ สักคน เขาก็คงจะหาผู้หญิงแบบที่เขาชอบได้ไม่ใช่หรือ?

แล้วเขาจะต้องการผู้หญิงบ้าน ๆ แบบเธอไปทำไม?

นั่นมันไร้สาระจริง ๆ

…

ด้านนอกของย่านที่พัก

เบียงก้ากำลังจะเดินข้ามถนนตามปกติ แต่เมื่อเธอกำลังมองดูรถเพื่อที่จะข้ามถนน เธอก็เห็นว่าพนักงานทำความสะอาดที่ดูมีอายุ ซึ่งสวมเสื้อกั๊กสีเหลืองกำลังนำขยะออกจากถัง

ชายชราคนนั้นหยิบกล่องที่หนึ่งออกมา

ตามด้วยกล่องอีกใบ

กล่องใบแรกสีฟ้า ในขณะที่อีกใบสีขาว

นั่นคงเป็นกล่องที่เด็กน้อยลานี่นำมาให้เมื่อคืนใช่ไหม?

ชายชราก้มลงไปแล้วเปิดกล่องออกมา

หลังจากนั้นหญิงสาวที่แต่งตัวทันสมัยก็เดินออกมาจากระแวกนั้น

“คุณลุง คุณเป็นคนเจอมันเหรอคะ?” หนึ่งในสองสาวที่ดูอายุราวยี่สิบกลาง ๆ รีบเดินเข้าไปหาชายชราคนนั้นแล้วเอ่ยปากถาม

สำหรับชายชราแล้ว เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ได้มีค่าอะไรนัก เพราะแม้แต่ภรรยาของเขาก็คงใส่มันไม่ได้ด้วยซ้ำไป

รถคนหนึ่งแล่นผ่านเบียงก้าไป

เมื่อเธอมองไปยังถังขยะใบนั้น เธอก็ได้เห็นว่าสองสาวได้ทำการตกลงกับชายชราว่าเธอต้องการที่จะซื้อของที่เขาหาเจอ

“นี่สองร้อยเหรียญค่ะ คุณลุงได้โปรดรับเอาไว้”

เมื่อพวกเขาจ่ายเงินให้ชายคนนั้นไปแล้ว ทั้งคู่ก็กระโจนเข้าใส่กล่องที่ชายชราคนนั้นถืออยู่ทันที

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” เบียงก้าเดินเข้าไปหาพวกเขาแล้วมองไปที่กล่อง เธอกล่าวกับชายชรา “ฉันต้องการเสื้อผ้าชุดนี้ แล้วก็กล่องสีฟ้าด้วย ฉันจะจ่ายให้หนึ่งหมื่นเหรียญเลยค่ะ”

ผู้หญิงสองคนนั้นมองเบียงก้าด้วยความไม่พอใจ

ยายจอมยุ่งนี่มาจากไหนกัน?

เบียงก้าไม่ได้รู้สึกว่าการถูกมองด้วยสายตาเช่นนั้นจะผิดอะไร เพราะเป็นเธอเองที่เข้ามาด้วยเจตนาที่ไม่ดีนัก

ของพวกนี้ไม่ใช่ของของเธออีกแล้ว เพราะเธอปฏิเสธของขวัญของลุคไปแล้ว เพราะอย่างนั้นตอนนี้พวกมันจึงกลายเป็นของชายชราคนนี้แทน