พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 19

บลองช์มองดูพ่อของเขาขับรถออกไปอย่างไม่พอใจ เด็กชายรู้ดีว่าครั้งนี้ตนทำให้พ่อต้องเจ็บปวดจากคำพูดที่ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจอันแสนเย็นชาของเขา

เรนนี่ลงมาจากบันได แล้วเดินออกมานอกตัวบ้าน เธอถามพี่พี่ชายของตัวเอง “พ่อไปไหนเหรอคะ?”

“ไม่รู้สิ พี่คิดว่าพี่คงจะทำให้พ่อไม่พอใจแน่เลย” เด็กชายก้มศีรษะลงอย่างรู้สึกผิด น้ำเสียงดูไม่ดีนักในตอนที่เขาสารภาพกับน้องสาว

“พี่ชายคะ หนูคิดถึงคุณบีจัง!”

ถ้าจะถามว่าแล้วกับพ่อของเธอล่ะ? เขาเป็นอย่างไร? พ่อของเธอเป็นไม่ใช่คนสนุกสนานเฮฮา เขามักจะมองเธอด้วยสายตาอันแสนเย็นชา เธอชอบพ่อของตัวเองน้อยกว่าคุณครูที่ช่างคุยจนน่ารำคาญของตัวเองเสียอีก เรนนี่ ครอว์ฟอร์ดไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าพ่อของเธอจะมีเวลาช่วงวันหยุดให้เธอหรือไม่

แต่คุณบีต่างออกไป เธอเป็นคนน่ารักแถมยังยิ้มเก่งเสียด้วย

“เรนนี่อยากให้พี่พาไปหาคุณบีที่บ้านของเธอไหม? พี่รู้ว่าคุณบีอยู่ที่ไหน!” บลองช์พูดแล้วจับมือของเรนนี่เอาไว้

เรนนี่พยักหน้ารับ

สองแฝดความต้องการตรงกันในทันที

สองพี่น้องออกจากบ้าน หาแท๊กซี่จากแอปพลิเคชั่น

หลังจากที่พวกเขาบอกจุดหมายปลายทางแก่คนขับ รถยนต์คันนั้นก็มุ่งตรงไปยังระแวกบ้านของเบียงก้า

อย่างไรก็ตาม หนึ่งในคนขับรถของตระกูลครอว์ฟอร์ดได้ขับรถตามหลังรถของพวกเขาไปเช่นกัน

เมื่อรถยนต์แล่นมาถึงระแวกที่เรียกกันว่าย่านริกัล แคปปิตอล คนขับจึงโทรหาลุคและรายงาน “คุณท่านครับ นายน้อยกับคุณหนูมาที่ย่านริกัล แคปปิตอล พวกเขายังยืนอยู่ด้านนอก เหมือนกำลังรอใครบางคนอยู่ครับ”

“ได้ครับ ผมจะจับตาดูพวกเขาไว้”

หลังจากวางสาย คนขับรถกลับไปจับตาดูเด็กทั้งสองคนอย่างไม่ให้คลาดสายตาไปแม้แต่วินาทีเดียว

“พี่คะ เราควรโทรหาคุณบีรึเปล่า?” เรนนี่เงยหน้าขึ้นมองใครต่อใครที่เดินผ่านไปผ่านมา และเขาเหล่านั้นก็มองเธอกลับมาเช่นกัน และนั่นทำให้เธอรู้สึกหวั่นใจไม่น้อย

พี่ชายของเธอรู้เพียงแค่ว่าคุณบีอาศัยอยู่ในตรอกไหนของที่นี่ แต่เขาไม่รู้ว่าเธออาศัยอยู่ที่ชั้นไหน

บลองช์ขมวดคิ้วเพราะหันไปเห็นรถของตระกูลครอว์ฟอร์ดจอดอยู่ข้างทาง เขารู้ในทันทีเลยว่าพ่อของพวกเขาคงจะส่งใครบางคนมาตามดูเขากับน้องสาว

เขาพาน้องสาวไปยัง ‘โทรศัพท์สาธารณะ’ แต่พวกเขาก็เปลี่ยนใจในทันทีที่หันไปเห็นคุณบีของพวกเขา

ทันทีที่เห็นเด็กทั้งสองคนจูงมือเดินมาหา เบียงก้าก็ถึงกับพูดไม่ออกอีกครั้ง

ทำไมลูกของเจ้านายถึงมาหาเธอถึงที่ด้วยนะ...?

จริงอยู่ที่เบียงก้าชอบเด็กทั้งสองคนนี้ แต่มันคงจะไม่ดีนักถ้าหากว่าเธอจะต้องใช้เวลากับพวกเขา หรือสนิทสนมกับพวกเขามากเกินไป ถ้าใครมาเห็นเขา เธอก็ไม่อยากจะคิดว่าพวกเขาจะว่าอย่างไร

และเลวร้ายที่สุด เธออาจจะต้องตกงาน

เบียงก้าเดินเข้าไปหาเด็กทั้งสองอย่างขุ่นเคือง เธอมองใบหน้าอันไร้เดียงสาของพวกเขาแล้วเอ่ยปากถาม “ทำไมหนูทั้งสองคนมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”

“ผ...ผมพาน้องสาวขึ้นแท๊กซี่มาครับ พวกเราทะเลาะกับคุณพ่อ คุณพ่อตะคอกใส่เรนนี่ พ่อทำให้เธอร้องไห้ พวกเรา...พวกเราไม่มีที่ไหนให้พึ่งแล้วครับ” บลองช์เริ่มอธิบาย พวกเขาอยากอยู่ที่นี่ จึงได้โยนข้อกล่าวหาให้พ่อของตัวเอง ทำให้เขากลายเป็นผู้ร้าย

เบียงก้าก้มลงไปครุ่นคิดเรื่องความน่าสงสารของเด็ก ๆ เธอลูบไปที่ใบหน้าของเรนนี่ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความกังวล “เป็นเด็กดีและกลับบ้านก่อนเถอะนะจ๊ะ? พ่อแม่น่ะไม่โกรธลูกนานนักหรอก ฉันมั่นใจว่าพ่อของพวกหนูแค่อารมณ์ไม่ดีไปวูบเดียวเท่านั้น เขาคงจะเสียใจมากแน่ ๆ ที่โกรธพวกหนู”

เบียงก้ารู้สึกเห็นใจเด็กที่น่าสงสารทั้งสองที่ถูกพ่อตะคอกใส่ แต่อย่างไรเสีย เด็กน้อยทั้งสองก็เป็นลูกของคนอื่น เธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเรื่องของครอบครัวคนอื่น

เหตุผลในการอยู่ต่อของพวกเขาถูกปัดตกไป บลองช์ได้แต่บีบมือน้องสาวไว้อย่างช่วยไม่ได้

ราวกับเรนนี่ได้รับคำสั่ง เธอก้มหน้าลงในทันทีแล้วเริ่มเบะปาก เธอทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมา

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าอย่างนั้นพวกเราไม่รบกวนคุณแล้ว ไปกันเถอะ…” บลองช์หน้าตึง ในตอนที่เขาดึงมือเธอเพื่อที่จะจากไป เรนนี่กลับไม่ยอมขยับตาม

พี่ชายดึงมือของเธออีกครั้ง คราวนี้เธอล้มลงกับพื้น

ผิวของเธอทั้งอ่อนนุ่มและบอบบาง เมื่อเธอล้มลงครูดไปกับพื้นที่เต็มไปด้วยหิน หัวเข่าของเธอก็ถลอก

“ฮือ…”

เรนนี่เริ่มร้องไห้