พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 20

ลุคไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ เขาเพียงแค่เอ่ยเตือน “อาหารเย็นชืดหมดแล้ว”

เพียงเท่านั้น เขาก็หันหลังแล้วเดินไปยังระเบียงเล็กและแคบเพียงสองตารางเมตร ราวกับว่าเขารู้จักที่นี่ไม่ต่างไปจากหนังมือของตัวเอง

เบียงก้ายืนตัวแข็งทื่ออยู่อย่างเดิม

ลุคทำตัวเหมือนกับเป็นเจ้าของบ้าน เขาล้วงเอากล่องบุหรี่ออกมาแล้วเดินไป เขาหยิบบุหรี่ออกมาจากกล่อง คีบมันใส่ปากแล้วจุดไฟสูบ

ทุกกริยาของเขาดูนุ่มนวลและเท่เหลือทน

ที่นี่มันบ้านของเธอ แต่เด็กสองคนที่นั่งถือช้อนอยู่บนโต๊ะขณะที่จ้องมองชามที่ยังว่างเปล่า ทำเอาเธอรู้สึกติดค้างพวกเขาเสียอย่างนั้น แต่พวกเขาก็ยังเชื่อฟังและน่ารักอย่างยิ่ง

ปัญหาเดียวของเธอก็คงจะเป็นผู้ใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงนั้น เขาดูจะไม่สนใจเลยสักนิดว่าเธอเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้

ตามมารยาทแล้ว ควรจะมีใครสักคนอธิบายว่าเขาเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร

…

เบียงก้าตักอาหารให้เด็กทั้งสองก่อน เธอไม่ได้กินอะไรเลย แต่เลือกที่จะไปหลบในครัวแทน

เธอทำเรื่องพื้นฐานทุกอย่างที่แม่ของบลองช์และเรนนี่ควรทำ โดยที่ไม่มีรับค่าตอบแทนอะไรกลับมา

นี่มันดูไม่เข้าท่าเอาเสียเลย

เบียงก้าหลงคิดไปว่าห้องครัวจะเป็นสถานที่ปลอดภัยของเธอ แต่เธอกลับคิดผิด

กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของบุหรี่ลอยแตะจมูกของเธอ

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไป เธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้สบเข้ากับแววตานุ่มลึกและซับซ้อน

ทันใดนั้นเองที่เบียงก้ารู้สึกมึนงง ราวกับว่าอากาศรอบตัวหายไปในตอนที่เขาเข้ามาขวางเธอ

เขาทำให้เธอจนมุมด้วยร่างกายของเขา...

ความอึดอัดนี้ทำให้เบียงก้ากังวลใจอย่างที่สุด

เธออยากจะเดินหนีไป

แต่เมื่อเธอก้าวไปด้านหน้า เธอก็ถูกขวางไว้ยิ่งกว่าเดิม

เบียงก้าเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะเตือนด้วยสายตาว่าอย่าลุกล้ำเธอให้มากนัก!

ในขณะเดียวกันนั้น ลุคก้มล้มมองริมฝีปากอันอวบอิ่มของเธอ

สายตาของเขาทำให้เธอต้องเบือนหน้าหนีไปในทันที

“คุณบีคะ ทำไมอาหารที่คุณทำถึงไม่มีหัวหอมเลยล่ะ?” เสียงของเรนนี่ดึงดูดสายตาของเบียงก้าตามมาด้วยเสียงของช้อนที่กระทบกับชาม

ใบหน้าเบียงก้าร้อนผ่าว เธอตอบกลับไป “...ฉันไม่ทานหัวหอมน่ะ”

ขณะที่เธอพูด เบียงก้าพยายามจะหนีออกมา

การออกไปคุยกับเด็กน้อยด้านนอกน่าจะปลอดภัยกว่าการอยู่ในครัว

ถึงอย่างนั้นเธอก็แทบจะไม่กล้าขยับไปไหน ทันใดนั้น เขาสัมผัสไหล่ของเธอ

“นี่คุณบ้าไป-?” เบียงก้าอดที่จะอุทานออกมาดัง ๆ ไม่ได้ หัวใจของเธอเต้นแรง เธอเงยหน้าขึ้นแววตาสบประสานกับแววตาของผู้ชายที่ก้มลงมามองเธอเช่นกัน

มีบางอย่างอยู่ภายในแววตาที่เย็นชาของลุคอย่างบอกไม่ถูก ราวกับมีความปรารถนาของชายอันแรงกล้าที่ไม่สามาารถอธิบายได้อยู่ในนั้น เขาจ้องมองเธอโดยปราศจากคำพูดใด ๆ

“คุณจะทำอะไรคะ?!” เบียงก้าพยายามต่อสู้กับความหวาดกลัว

นัยน์ตาของลุคดูลึกล้ำราวกับหุบเหวไร้ก้น เมื่อเธอมองเข้าไปในตาของเขา เธอรู้สึกเหมือนกับจะถูกเขาดูดเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น และนั่นทำให้เธอกลัว

ในเวลาเดียวนั้นเธอก็ไม่สามารถหลีกหนีไปได้

เธอใกล้จะบ่อน้ำตาแตกเพราะความกดดันเสียแล้ว