พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 21

ริมฝีปากอันอบอุ่นและเย้ายวนของลุคลูบไล้ลงไปยังเนินอกของเบียงก้า...

เสียงลมหายใจดังหวีดหวิว

เธอสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ประเดประดังอยู่ภายในกำลังจะปะทุออกมา

น้ำตาหลั่งรินออกมาจากดวงตาคู่น้อยของเธอราวกับสายน้ำไหล ทันใดนั้น ความคิดของเธอพลันพลันถลำลึกลงไปยังเหตุการณ์ที่เอ่ยถึงไม่ได้คืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน

เสียงใด ๆ ไม่อาจกระทบกับโสตประสาทของเธอได้นอกจากเสียงเหนื่อยหอบของชายหนุ่มตรงหน้า

เบียงก้าจำได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้นหลังจากที่เธอได้ให้กำเนิดแล้ว เธอกับนีน่าคุยกันผ่านวิดีโอในตอนที่เธอบังเอิญเห็นเศรษฐีในข่าวทางโทรทัศน์

ข้อตกลงถือเป็นสิ่งที่เด็ดขาด มันไม่สำคัญว่าเขาจะเป็นผู้ชายประเภทไหน เบียงก้าไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธอยู่ดี

เมื่อโดนบังคับจูบอย่างไม่เต็มใจ เบียงก้าอดไม่ได้ที่จะนึกถึงชายวัยกลางคนผู้นั้นจนอาการคลื่นไส้ซัดขึ้นมาเหนือหน้าอก จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าครองสติไม่อยู่

ลุคสัมผัสได้ว่าเธอกำลังฟุ้งซ่าน เขาจับที่คางของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง จากนั้นเขาก็เงยหน้าของเธอขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตาที่เต็มไปด้วยตัณหาของเขาจ้องมองมาที่เธออย่างจดจ่อ "คุณกำลังคิดอะไรอยู่? คุณร้องไห้ทำไม?"

เบียงก้ามองตามเสียงของเขา เธอกำลังรู้สึกวิงเวียน

ลุคมีรูปร่างที่สูงเกินไป และเบียงก้าสวมเพียงรองแตะ จึงทำให้ความสูงของพวกเขาแตกต่างกันมาก เขาจ้องมองไปที่เธอราวกับว่าเขากำลังจ้องมองกระต่ายที่มีนัยน์ตาสีแดงซึ่งกำลังโดนเขาทรมานอยู่

“ฉันกำลังคิดว่าคุณครอว์ฟอร์ดเป็นฟมาป่าในคราบลูกแกะน่ะสิคะ คุณไม่ได้ดูดีเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกของคุณเลย” เบียงก้าพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอไม่ต้องการให้ใครเห็นช่วงเวลาที่อ่อนแอของตน

แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อเธอรู้สึกถึงความเสียใจและความไม่ถูกต้องเช่นนี้ แล้วเธอจะห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ได้อย่างไร?

อารมณ์ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลมารองรับแต่อย่างใด

ตลอดช่วงชีวิต เราทุกคนย่อมต้องผ่านเรื่องราวมามากมาย ทั้งเรื่องที่ด ไม่ดี รวมถึงเรื่องที่พูดออกมาไม่ได้อีก

เบียงก้าก็เป็นคนหนึ่งที่ผ่านสิ่งเหล่านั้นมานับไม่ถ้วน

และสิ่งที่เธอไม่สามารถพูดออกมาได้และเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตคือเหตุการณ์ที่เธอเคยประสบเมื่อห้าปีก่อน

จูบอันเย้ายวนของลุคทำให้เธอนึกถึงสิ่งเลวร้ายเหล่านั้น และตอนที่น้ำเสียงของเขาดังขึ้นหลังจากหยุดจูบเธอได้ทำลายจิตวิญญาณอันแข็งแกร่งของเธอจนสิ้น

จิตวิญญาณของเธอนั้นดูแข็งแกร่งเพียงเปลือก ในขณะที่ภายในนั้นเปราะบางมาก

“คุณ…” บลองช์พรวดพราดเข้ามาในห้องครัว ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่กำลังแนบชิดติดกันด้วยท่าทางแปลกประหลาด

เมื่อเห็นเด็กชายเดินเข้ามา เบียงก้าจึงรีบหันหน้าหนีและก้มหน้าลงด้วยความลำบากใจเล็กน้อย

ลุคไม่ได้หันมองไปที่ลูกชายของตนเลย ใบหน้าอันสง่าผ่าเผยและละเอียดอ่อนของเขากำลังจดจ้องไปที่เบียงก้าพลางใช้ความคิดไปกับคำพูดของเธอก่อนหน้านี้ “หมาป่าในคราบลูกแกะ” และ “ไม่ได้ดูดีเหมือนรูปร่างภายนอก”

เขากลายเป็นคนต่ำทรามและน่ารังเกียจไปตั้งแต่เมื่อไหร่?

เขาเป็นถึงผู้ที่สามารถที่จะสลัดทุกอย่างที่เขาไม่ต้องการออกไปได้

และนั่นก็รวมไปถึงความสนใจในตัวผู้หญิงมากหน้าหลายตาด้วย

โทรศัพท์ของลุคยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง

จากนั้น เบียงก้าก็เป็นอิสระในที่สุด

ลุครับสายด้วยน้ำเสียงราวกับว่าใครคนนั้นเป็นหนี้เขาพันล้านดอลลาร์

เบียงก้าอยู่ใกล้เขามากจนเธอสามารถได้ยินเสียงของผู้โทรที่อยู่ปลายสาย

“คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ คุณครอว์ฟอร์ด?” ปลายสายเป็นเสียงของผู้หญิงที่ฟังดูอ่อนโยนและสั่นเทาเล็กน้อย “ฉันโทรมารบกวนการทำงานของคุณรึเปล่า? เสียงของคุณค่อนข้างทำให้ฉันกลัวนะคะ”

น้ำเสียงของลุคค่อนข้างน่ากลัว

บลองช์เงยหน้าขึ้นและมองไปที่พ่อของเขาในขณะที่พ่อเขาถามผ่านสายโทรศัพท์ด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างหนักใจ “มีธุระอะไร?”

หญิงสาวจากปลายสายตอบว่า “อ๋อ ก็แค่ ฉันคิดว่าคราวที่แล้วคุณคงจะรีบร้อนจนลืมชวนฉันไปที่เมืองเอกับคุณน่ะค่ะ” เธอรู้ว่าลุคไม่ได้ตั้งใจที่จะชวนเธอ เธอจึงพูดเพียงเพื่อการรักษาหน้าของเธอ

ลุคนิ่งเงียบ ความคิดของเขามีเพียงภาพของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเท่านั้น เธอกำลังก้มหน้าลง

หญิงสาวจากปลายสายเสริมว่า “ฉันตัดสินใจที่จะไปเมืองเอในวันจันทร์นี้นะคะ ฉันได้วางแผนเอาไว้ว่า ฉันจะเริ่มต้นธุรกิจของตัวเองหลังจากเรียนจบและกลับประเทศแล้ว คุณพ่อคุณแม่ของฉันเองก็เห็นด้วยเช่นกัน ดังนั้นฉันจึงค่อนข้างมั่นใจ และเมื่อฉันไปถึงที่นั่นแล้ว ในฐานะที่คุณเป็นผู้บุกเบิกที่ประสบความสำเร็จ ฉันหวังว่าคุณคงจะให้คำแนะนำทางธุรกิจกับฉันได้นะคะ คุณครอว์ฟอร์ด”

เบียงก้ารู้ว่าปลายสายคือใคร

เธอจะต้องเป็นลูกสาวสุดที่รักของประธานชอว์ ผู้หญิงที่พวกเขาเคยพบในเมืองเอช...

“เราจะคุยกันตอนที่คุณมาถึงแล้ว” ทันทีที่ลุคพูดจบเขาก็วางสายอย่างเย็นชา

บลองช์ยังคงยืนอยู่ในห้องครัว ดวงตาที่สดใสและเปล่งประกายของเขาปะทะเข้ากับสายตาที่เย็นชาและเฉียบคมของพ่อของเขาจนทำให้เด็กชายตัวเล็ก ๆ สั่นคลอนในทันที