พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 180

เธอสูดกลิ่นกายที่ช่างหอมหวานของชายผู้นั้น หลังจากสัมผัสมันอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด เบียงก้าก็กลับสู่ความเป็นจริง

“คุณฝันร้ายรึเปล่า?” ริมฝีปากที่เย็นชาของลุคกดลงบนหน้าผากของเธอ จากนั้นมือใหญ่ของเขาก็จับผมที่ยุ่งเหยิงของเธอทัดใบหูให้เธอ เขามองดูใบหน้าอันสดใสและดวงตาที่เปียกปอนของเธอ เขาพูดเบา ๆ ว่า “อย่ากลัวไปเลย ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

เบียงก้ารู้สึกขอบคุณที่มันเป็นเพียงแค่ความฝัน

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา เธอก็ได้เห็นความจริงที่ไม่ได้เลวร้ายดั่งเช่นความฝัน

มือข้างหนึ่งของเธอจับเอวที่กระชับของชายผู้นั้น ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งคว้าที่เสื้อของเขา เธออ้าปากค้างหลังจากได้ยินคำพูดปลอบโยนของชายผู้นั้น

บรรยากาศภายในห้องเล็ก ๆ ตกอยู่ในความเงียบ

หลังจากนั้นไม่นาน เบียงก้าก็ฟื้นคืนสติ เธอสะบัดมือออกจากเอวและหน้าอกของเขาอย่างรวดเร็ว

เสื้อที่ลุคใส่อยู่มีรอยยับหลังจากที่เบียงก้าปล่อยมือออก

"ฉันขอโทษ ฉัน-ฉันจะรีดให้คุณเองค่ะ” เบียงก้าไม่ได้พูดอะไรอีก

หลังจากที่เธอพูดเช่นนั้น เธอก็กำลังจะลุกขึ้น

ลุคดึงเธอกลับเข้าไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง เขาพูดอย่างหนักแน่นว่า “นอนต่ออีกหน่อยสิ ยังเช้าอยู่เลย”

ลมหายใจอันร้อนรุ่มของชายผู้นั้นกระทบเข้าที่แก้มและใบหูของเธอ บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนกลายเป็นความหอมหวานและความสนิทสนมในทันที

บางทีวันนี้อุณหภูมิอาจสูงขึ้นและลุคก็อยู่ข้าง ๆ เธอ จนทำให้อากาศรอบตัวเธอรู้สึกอบอุ่นและอบอ้าวขึ้นมาในทันใด

จึงทำให้เธอผล็อยหลับไปในเวลาไม่นาน

ตั้งแต่เธออายุ 18 ปี เธอก็ไม่เคยได้นอนหลับสนิท

อุณหภูมิร่างกายของลุคและอากาศรอบตัวเขาทำให้เบียงก้ารู้สึกปลอดภัย แต่เธอก็ยอมรับว่าในบางครั้ง เธอก็รู้สึกไม่เต็มใจจะยอมจำนนต่อเขาเช่นกัน

แต่ในครั้งนี้ เธอไม่ได้ปฏิเสธที่จะยอมลงไปในนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ในที่สุดขนตาที่สั่นเทาของเธอก็ปิดลง การหายใจที่หนักหน่วงของเธอเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็ค่อย ๆ สงบลงเช่นกัน

หลังจากผล็อยหลับไป เบียงก้าไม่มีฝันร้ายอีกเลย

…

เตียงภายในห้องนอนไม่ใหญ่นัก

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเตียงควีนไซส์ แต่ก็ไม่เพียงพอสำหรับผู้ใหญ่สองคน โดยเฉพาะผู้ใหญ่ที่สูงและมีขาที่ยาวจนไม่มีที่ว่างสำหรับขาครึ่งล่างของเขา

เมื่อเบียงก้านอนกับเรนนี่ เธอแทบไม่กล้าเคลื่อนไหวมากนักเพราะเธอกังวลว่าเธอจะนอนทับเด็กหญิงวัย 5 ขวบ

ลุคเหนื่อยแต่เขาไม่นอน

เขาอยู่ในสำนักงานจนถึงตีห้า แต่โชคดีที่ช่วงเช้าตรู่การจราจรนั้นยังคล่องตัว ดังนั้น เขาจึงกลับมาถึงบ้านพักของเบียงก้าในตอนตีห้าครึ่งเท่านั้น

เขาเปิดประตูด้วยกุญแจสำรองก่อนเข้าไปที่ห้องของลูกชาย

เด็กน้อยนอนเอาขาพาดบนผ้าห่มแล้วเตะออกไป เด็กชายนอนหลับสนิทและมีเสียงกรนเบา ๆ ดังออกมา

หลังจากห่มผ้าห่มให้ลูกชายแล้ว เขาก็ไปที่ห้องของเบียงก้า

เรนนี่กำลังนอนหลับอยู่ในท่าที่เรียบร้อยกว่าลานี่ เธอจะขยับเขยื้อนเป็นบางครั้งเท่านั้น

เมื่อเขากำลังจะปิดประตูและเดินออกไป เขาก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากเตียง เขาหันกลับมาและเห็นเบียงก้าขมวดคิ้วในขณะที่ใบหน้าของเธอถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อและเธอก็ขยับตัวเบา ๆ ราวกับว่าเธอกำลังรู้สึกเจ็บปวด

ลุคไม่รู้ว่าเธอฝันร้ายแบบไหน เขาจึงเดินเข้าไปและพยายามปลุกเธอ

เบียงก้าที่กำลังนอนหลับอยู่ละเมอไปต่าง ๆ นานา แต่เขาก็ได้ยินไม่ชัดเจนว่าเธอพูดว่าอะไร