พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 181

เบียงก้าคว้าผ้าห่มผืนสุดท้ายในบ้านมากางออก แล้วห่มให้กับชายคนนั้น

หลังจากที่เธอห่มผ้าและจัดชายผ้าห่มให้เขา แขนเรียวบางพลันถูกแรงมหาศาลคว้าไว้ เธอกำลังจะดึงแขนกลับมา

เบียงก้าเงยหน้าขึ้น ดวงตาก็สบเข้ากับสายตาแสนลึกล้ำของชายคนนั้น สายตานั้นแทบจะสะกดร่างกายและวิญญาณเธอไว้ได้ในทันที

เขาคว้ามือเธอไว้ในทันใด

เบียงก้าล้มลงบนพื้นตรงหน้าเขาก่อนจะทันได้ตอบโต้ใด ๆ

เธอกลั้นหายใจ เมื่อเผชิญหน้ากับเขา เบียงก้าค่อย ๆ กลืนน้ำลาย ร่างกายเธออ่อนแรงและอุ่นขึ้น ในขณะที่เขาจ้องเธอด้วยดวงตาแสนร้อนระอุ

ลุคที่มีตาสองชั้น คิ้วดูหนาที่ขนคิ้วเรียงกันเป็นแนวละเอียดซึ่งทำให้เขามีลักษณะโดดเด่นสง่างาม มีความมั่นใจและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

เธอจ้องไปยังจมูกโด่งนั้น ริมฝีปากบางได้รูปอันเย้ายวนของเขา ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก จนลมหายใจสอดประสานกัน ช่างเป็นเช้าอันสวยงาม ไม่มีผู้หญิงคนใดสามารถต้านทานเสน่ห์อันเย้ายวนนี้ได้

เบียงก้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น เธอหาใช่นักบุญไม่

สามัญสำนึกของเธอจมอยู่ในความรู้สึกที่หวั่นไหวเหล่านี้ เขาสามารถจุดประกายไฟได้ทุกเมื่อ เธอกำลังลงดิ่งไปเรื่อย ๆ…

“น้าบี…” เรนนี่เดินออกจากห้องนอน ขณะพึมพำ ผ้าก๊อซที่ตากำลังจะร่วงหล่นลงมา เธอกำลังเดินอยู่และล้มไปในอ้อมแขนของเบียงก้าทันที

เบียงก้าอุ้มเรนนี่ขึ้นขณะจัดท่าทางใหม่ให้เรนนี่ พลางถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? นี่หนูนอนไม่หลับเหรอ?”

“น้าบีกับพ่อไปส่งหนูโรงเรียนได้ไหมคะ? นะ?"

นี่คือความปรารถนาของเด็ก

เธอมีความฝันที่จะเข้าเรียนตั้งแต่อายุสามขวบ

เด็ก ๆ ทุกคนที่เธอรู้จักล้วนเคยชินกับการได้ใกล้ชิดกับพ่อแม่เวลาไปรับไปส่งพวกเขาที่โรงเรียน

เธออิจฉาเด็ก ๆ เหล่านั้นมาก

แม้ว่าลานี่จะพูดเบา ๆ แต่เธอก็รู้ได้เลยว่าลานี่อิจฉาที่คนอื่น ๆ มีทั้งพ่อและแม่คอยอยู่เคียงข้าง

ในตอนนั้นเบียงก้าไม่เห็นด้วย เพราะทางเข้าโรงเรียนมีคนเยอะมาก เธอกลัวว่าเธอจะมีปัญหาโดยไม่จำเป็น หากเธอส่งเจ้าชายและเจ้าหญิงของครอบครัวครอว์ฟอร์ดไปโรงเรียน

ชายคนนั้นลุกออกจากโซฟาและมองไปที่เบียงก้า “ลานี่กับเรนนี่อยากมีแม่มานานแล้ว ถ้าคุณมองจากทุก ๆ ด้านแล้ว พวกเด็ก ๆ ก็ไม่ได้มีความสุขเท่ากับเด็ก ๆ คนอื่นหรอกนะ”

คำพูดที่ออกจากปากลุคนั้นสุขุมลึกซึ้ง

ลุคต้องการจะสื่อว่าเรนนี่และลานี่ต้องการ ‘แม่’ ไม่ใช่ ‘น้าบี’ แม้ว่าเธอจะไม่กล้าคาดเดาอะไรมากมาย แต่สิ่งที่เขาพูดออกมาค่อนข้างชัดเจน

เธอมองที่เรนนี่ในอ้อมแขนของเธอก่อนจะพยักหน้าตกลง

…

เบียงก้าไม่ชอบการทำอาหาร เธอเลยไม่ได้ใส่ใจหรือตั้งใจปรุงอาหารมากนัก

แต่ถึงอย่างนั้น เห็นแก่เด็ก ๆ เธอจะทำอาหารเช้าเองเพื่อพวกเขาเอง เธอกลัวว่าลูกจะเบื่อที่ได้อยู่กับเธอ และคิดว่าเธอเป็นคนที่น่าไม่เอาไหน

เธอหุงข้าวและพิมพ์ข้าวออกมาเป็นรูปหมีแพนด้าแสนน่ารัก จากนั้นเธอก็ใช้ผักหลากสีตกแต่งข้าวปั้น ก่อนราดซอสรสอร่อยลงไป

“อั่ม! หนูกินแพนด้าหลากสีด้วยแหละ แต่เธออย่าร้องไห้ไปเลยนะ เพราะเธอน่ะคืออาหารของฉัน และเธอไม่ใช่ลูกแพนด้าตัวจริงสักหน่อย…”

ในขณะรับประทานอาหารเช้า เรนนี่คุยกับอาหารอย่างสนุกสนาน

ลุครับประทานอาหารเช้าที่จืดชืดอยู่อีกด้าน เขาไม่ได้พูดอะไร

โต๊ะมีสี่ด้าน แต่เบียงก้าและเด็ก ๆ ทั้งหมด นั่งรวมอยู่ที่ด้านหนึ่งของโต๊ะ ขณะกำลังรับประทานข้าวปั้นรูปร่างต่าง ๆ กับซอสทุกชนิดที่มี พวกเขาดูสนิทสนมกลมกลืนกัน

อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ ลุคมีนมอุ่นหนึ่งแก้วอยู่บนโต๊ะ และรับประทานขนมปังปิ้งธรรมดากับแยมสตรอว์เบอร์รี

พวกเขาทั้งสี่กำลังทานอาหารเช้าอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ทุกอย่างชัดเจนจนแทบไม่ต้องเดาเลยว่าใครเป็นคนทำอาหารเช้า

ลุคลุกขึ้นอย่างช้า ๆ หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ “นี่จะเป็นคืนสุดท้ายที่ลูกสองคนจะอยู่ที่นี่นะ พรุ่งนี้กลับไปที่คฤหาสน์พร้อมกับพ่อได้แล้ว”

ลานี่และเรนนี่หยุดรับประทานทันที และเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่อที่หันหลังให้ทางพวกเขา