พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 30

“ร้อน ร้อนจริง ๆ...

“ทำไมถึงรู้สึกแย่แบบนี้? ฮึม…"

เบียงก้าพยายามควบคุมสติพลางกระแทกปุ่มลิฟต์ และในที่สุดประตูลิฟต์ก็เปิดออก จากนั้นเธอก็เข้าไปด้านใน

โชคดีที่มีเพียงเธอคนเดียวที่นี่!

เบียงก้าซ่อนตัวอยู่ในลิฟต์ที่กำลังเลื่อนลงมา ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างแปลกประหลาด เธอไม่สามารถหยุดเสียงคร่ำครวญซึ่งผ่านออกมาทางริมฝีปากของเธอได้

ลิฟต์ค่อย ๆ เลื่อนลงมาถึงชั้นเจ็ดและหยุดอยู่ที่นั่น

เบียงก้าเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้าไปในลิฟต์ เขาดูเหมือนเพิ่งจะอายุ 18 หรือ 19 ปี เขาสูงมากกว่า 170 เซนติเมตร เขาแต่งกายสบาย ๆ

เขาอาจจะกำลังเป็นนักศึกษา

“คุณ…คุณไหวไหมครับ?” เขาสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเบียงก้า จึงทำให้เขาตกใจและพูดตะกุกตะกัก

“ฉัน… ฉันสบายดี” เบียงก้าขมวดคิ้ว “อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”

ความรู้สึกนั้นยากเกินกว่าจะระงับได้ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังลอยอยู่ในทะเลและแกว่งไปมาบนคลื่นอย่างไม่มั่นคง ซึ่งตอนนี้เธอต้องการสมอเรือเป็นอย่างมาก

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเธอมองดูเด็กผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าของเธอ เธอจึงคิดว่าเขาเป็นสมอเรือนั้น…

สายตาที่เร่าร้อนของผู้หญิงคนนี้ทำให้ใบหน้าของเด็กชายแดงขึ้น แม้ว่าเธอจะสวยและสะอาดมาก แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงฮอร์โมนเพศหญิงที่เปล่งออกมา แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่กล้าที่จะแตะต้องเธอ

“ผม…ผมควรจะส่งคุณไปโรงพยาบาลไหม?” เด็กผู้ชายแนะนำด้วยความหวังดี “ดูเหมือนว่าคุณจะไม่สบายมากเลยนะครับ”

ในหัวของเบียงก้า จิตวิญญาณของเธอกำลังต่อสู้กับความโหยหาภายในของตน

ด้วยแรงตัณหา เธอต้องการกอดรัดเด็กผู้ชายคนนั้น ความปรารถนาที่จะเข้าใกล้เขานั้นแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ฃเพียงเพราะว่าเขาเป็นผู้ชาย! อย่างไรก็ตาม จิตวิญญาณของเธอบอกกับเธอว่าอย่าเข้าใกล้ เพราะมันเป็นเพียงแค่ฤทธิ์ของยา!

ทันใดนั้น ลิฟต์ก็มาถึงยังชั้นหนึ่ง

ประตูเปิดออก

มีคนยืนอยู่ข้างนอก บดบังเงาของคนที่อยู่ข้างใน

“ให้ผมพาคุณไปโรงพยาบาลไหม?” เด็กชายไม่ได้มองออกไปข้างนอก สิ่งแรกที่เขาต้องการทำคือการพยุงเบียงก้าออกไป เพราะเขากังวลว่าชายอื่นอาจจะใช้ประโยชน์จากเธอ

แต่ก่อนที่เขาจะได้แตะต้องเธอ ทันใดนั้น ก็มีแรงผลักเขาเข้าไปในลิฟต์จนหลังของเขากระแทกเข้ากับผนังกระจกภายในลิฟต์ด้วยเสียงอันดัง ความเจ็บปวดทำให้เขามีสีหน้าที่บูดบึ้งออกมา...

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา เขาก็เห็นชายคนหนึ่งได้อุ้มผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ในอ้อมแขนแล้ว

เพียงแค่แผ่นหลังของชายผู้นี้ก็แสดงให้เห็นว่าเขามีรูปร่างที่สูงและขาที่ยาว เขาสวมสูทและรองเท้าหนัง และแม้จะมองจากด้านหลัง เด็กชายก็สามารถสัมผัสได้ถึงความสง่างามของเขา เขาแสดงความเย่อหยิ่งที่เย็นชาที่บอกให้ทุกคนรอบตัวรู้ว่า

‘เขาเป็นคนที่ไม่ควรจะยุ่งด้วย!’

…

ณ ทางเข้าโรงแรม ธีโอมองหาเบียงก้าอยู่นาน!

ผู้หญิงที่โดนวางยาจะวิ่งหนีไปไหนคนเดียวได้?

เขาจะได้รับเงินหากจัดการเธอได้ และเขาจะได้รับเงินมากขึ้นถ้าทำให้เธอกลายเป็นโรคเดียวกันตนได้! นอกจากนี้ เขาเองก็ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาสักพักแล้ว แค่คิดก็เนื้อเต้นไปหมดแล้ว!

ธีโอทนยืนนิ่งไม่ไหว เขาอาจจะไม่เจอของเล่นที่เหมาะสมไปอีกหลายเดินถ้าปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นหลุดมือไปได้ ดังนั้น เขาจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์แผนกต้อนรับและเอ่ยถาม “คุณเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากลิฟต์รึเปล่า?”