พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 42

หลังจากที่ลุคจากไป เบียงก้ายังคงยืนจ้องประตูอยู่พักใหญ่

คำพูดของเขานั้นถูกต้อง เช่นเดียวกับการวินิจฉัยของแพทย์ ถึงกระนั้น เธอกลับไม่รู้ว่าเธอคิดถูกต้องไหม ทั้งร่างกายและความรู้สึกได้ทรยศเธอจนหมด

จะมีผู้หญิงที่ไหนที่จะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับผู้ชายที่หล่อเหลาและประสบความสำเร็จเช่นเขา

ถึงกระนั้น เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่เก่งกาจอย่างลุค ครอว์ฟอร์ด ใคร ๆ ก็ต้องพิจารณาตัวเองกันทั้งนั้น พิจารณาว่าตัวเองมีสิทธิ์จะคิดอะไรกับเขาไหม ไหนจะผลที่ตามมาอีก

ถ้าไม่ใช่ชาร์ล็อต ชอว์ ผู้หญิงคนไหนจะคู่ควรกับเขากันล่ะ?

เบียงก้ารู้ตัวเองดี ดังนั้นเธอถึงต้องป้องกันตัวเองอยู่เสมอ จนกระทั่งวันนี้ที่เขาบังคับเธออย่างเอาแต่ได้ ร่างกายของเธอยอมแพ้และทรยศเธอ ราวกับว่าร่างกายของเธอไม่เป็นตัวของตัวเอง...

“ถึงปากจะไม่พูด แต่ร่างกายจะเป็นคนบอกเอง” ช่างเป็นคำพูดที่เลือกปฏิบัติเสียจริง แต่วันนี้เธอต้องจำใจยอมรับว่ามันก็มีส่วนจริง

เธอเกลียดตัวเองที่เป็นอยู่ในตอนนี้

เธอเกลียดร่างกายของตัวเองที่ยอมจำนนต่อสัมผัสอันป่าเถื่อนของเขาอย่างง่ายดายอย่างนั้น

คืนนั้น เบียงก้าหลับไม่ลง

อย่างแรก เธอต้องทำความสะอาดผ้าปูที่นอนเสียใหม่ ก่อนที่จะต้องล้มตัวลงนอนบนเตียง แต่ในใจของเธอยังว้าวุ่นเกินไป แถมประจำเดือนที่มาก่อนกำหนดของเธอยังทำให้ร่างกายเธอรู้สึกอึดอัดขึ้นอีกด้วย

…

ณ คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด

บลองช์ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง แววตาเคร่งขรึมมองน้องสาวที่กำลังดื่มนมอยู่ที่ชั้นบน “ไม่ต้องรีบ ดื่มช้า ๆ หน่อย”

จากนั้น ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดเดินกลับจากสวนเข้ามาในบ้าน เขามองไปรอบ ๆก่อนจะเอ่ยปากถาม “พ่อของเหลนยังไม่กลับอีกรึ?”

ปากของเรนนี่ไม่ว่างเพราะกำลังดื่มนมอยู่ เธอได้แต่ส่ายหัวให้ปู่ทวดของเธอ

“เขาไม่ได้อยู่ที่ทำงานด้วยซ้ำครับ” หลุย ครอว์ฟอร์ดนั่งลงบนโซฟาหนังสีดำ เขายกเท้าขึ้นวางที่โต๊ะกลางแล้ววางโทรศัพท์ลงขณะพูดกับชายอาวุโส “บางทีพี่ชายของผมอาจจะเลี้ยงหมาอยู่ข้างนอกนั่นก็ได้”

“หมางั้นรึ?” ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดพิงไม้เท้าของตัวเองไว้ เขาไม่เห็นจะเข้าใจ ลุคเป็นหลานชายคนโตของเขา และเขามักจะทำอะไรประหลาด ๆเ สมอ ทำไมเขาถึงมีหมา? แล้วทำไมไม่เอามันมาเลี้ยงไว้ที่นี่?

ที่นี่มีสวนที่ใหญ่โตโอ่อ่า เขามีพื้นที่เหลือเฟือที่จะเลี้ยงสุนัขไว้ที่นี่

บลองช์มองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาซุกซน เขารีบเช็ดปากให้น้องสาวตัวน้อยก่อนจะวิ่งกลับไปยิ้มให้อาจนแก้มแทบปริ “อาหลุยซ์ครับ พ่อผมเลี้ยงหมาจริง ๆเหรอครับ?”

พ่อรักหมาจริง ๆ ด้วย!

“โถ่ถัง พวกคุณไม่เข้าใจ ผมหมายถึง พี่ชายของผมน่ะเลี้ยงกะ- ผมหมายถึง หมาตัวเมียน่ะ” หลุยซ์เกือบจะหลุดพูดคำหยาบออกมา แต่ที่นี่มีเด็กอยู่ถึงสองคน เพราะอย่างนั้นเขาจึงพูดออกมาไม่ได้

หรือถ้าหากเขาเผลอพูดมันออกมาดัง ๆ เขาก็คงไม่พ้นจะถูกปู่ตีด้วยไม้เท้าจนตายเป็นแน่!

คราวนี้เองที่ชายอาวุโสมองเห็นถึงช่องว่างระหว่างวัยกับหลานของตัวเอง แต่ถึงกระนั้น เขากลับเข้าใจถึงสิ่งที่หลานชายต้องการสื่ออยู่!

ผู้อาวุโสครอว์ฟอรดที่นั่งอยู่บนโซฟาและเคาะไม้เท้าลงกับพื้นหินอ่อน พลางครุ่นคิดอยู่ในใจลึก ๆ จริงอยู่ที่ลุคไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว เขามีลูกแล้วด้วย แต่กระนั้นที่ผ่านมาหลานชายคนนี้ก็ไม่เคยมีสนใจผู้หญิงคนไหน แต่อย่างไรเสีย...

เขาก็เป็นผู้ชาย และผู้ชายต่างก็มีความต้องการเรื่องอย่างว่าบ้าง

ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดยังจำได้ว่าประธานชอว์โทรมาเมื่อกลางวัน ประธานยืนกรานว่าจะให้ลูกสาวของตัวเองแต่งเข้ามาในตระกูลครอว์ฟอร์ดให้ได้ แต่ในขณะเดียวกันนี้ หลานชายคนโตของเขากลับมีผู้หญิงอีกคนอยู่ข้างนอกนั่น

เขาควรจะทำเช่นไร?

…

วันต่อมา ท้องฟ้าหลังฝนตกนั้นช่างสดใส

เบียงก้าตื่นแต่เช้าตรู่

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะลาหยุดได้ ดังนั้นเธอจึงหยิบใบสั่งยาที่คุณหมอจอยส์ให้เธอไว้เมื่อคืนมาด้วยก่อนออกจากบ้าน

มีห้างสรรพสินค้าอยู่ติดกับสถานีรถไฟฟ้า ดังนั้นเบียงก้าจึงเดินตรงไปที่นั่น

นี่เป็นวันทำงาน จำนวนคนภายในร้านจึงบางตากว่าเมื่อเทียบกับช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์

เบียงก้าเข็นรถเข็นไปที่ชั้นวาง เลือกซื้อน้ำตาลทรายแดงแล้ววางลงในรถเข็นก่อนที่จะเดินไปหาซื้อขิงสดต่อ