พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 43

ไม่ว่าเขาทั้งคู่จะเป็นคน ๆ เดียวกันหรือไม่ เบียงก้าก็ยังต้องไปงานเลี้ยงนี้อยู่วันยังค่ำ

ไม่ใช่เพื่อเพื่อนร่วมชั้นหรือรุ่นพี่ที่เธอแทบจะจำอะไรเกี่ยวกับเขาไม่ได้เลย แต่เพื่อคุณครูที่รักและห่วงใยเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น

ก่อนหน้าที่เธอได้คราวข่าวของคุณครูคลินตันเลย จึงไม่ได้ไป แต่ตอนนี้ที่เธอรับรู้แล้วจะไม่ไปคงไม่ได้

…

เที่ยงวัน ณ คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด

ในตอนที่ลุคเดินเข้าประตูไป ชายอาวุโสเดินตามหลังหลานชายคนโตเข้ามา “หลานโตแล้วนะ บางทีหลานควรจะคิดเรื่องคู่ชีวิตได้แล้ว บอกปู่มา ว่าหลานชอบผู้หญิงแบบไหนกัน?”

ลุคเดินขึ้นชั้นบนไปโดยไม่ปิปากพูดอะไร

ชายอาวุโสเดินตามเขาขึ้นไปด้วยไม้เท้า เขาได้แต่สาปแช่งในใจที่หลานชายไม่แยแสทั้งที่เขาต้องขึ้นบันได เจ้าหลานคนนี้ไม่ได้ชอบทั้งแม่สาววัยละอ่อนหรือพวกรุ่นเก๋าเกมเสียด้วย

“หลานชอบพวกอวบอ้วนไหม? ตอบปู่มาตามตรงนะ” ชายอาวุโสกดดัน เขาคิดว่านี่เป็นแบบที่หลานชายคนโตของเขาชอบ

ลุคเดินเข้าไปในห้อง เขาถอดเสื้อคลุมและเนคไทค์ออกไปแขวนไว้ใกล้ ๆ กัน

ชายอาวุโสยังกล่าวต่อ “ปู่ได้ยินว่าลูกสาวของประธานชอว์อยู่ที่เมืองนี้ ทำไมหลานไม่พาเธอมาพบปู่หน่อยล่ะ? ถ้าประธานชอว์ไม่ได้โทรหาปู่เป็นการส่วนตัว ปู่คงไม่รู้ ปู่เป็นปู่แกนะ!”

“ทำไมผมต้องพาเธอมาพบปู่ด้วยล่ะ? เธอเป็นใครถึงควรได้รับสิ่งนั้น?” ลุคปฏิเสธปู่ของเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แววตาของชายอาวุโสเปลี่ยนไป และเขาเข้าใจได้ในทันทีหลานชายของเขาไม่ได้สนใจทายาทของชอว์เลยแม้แต่น้อย

ผู้อาวุโสหันหลังกลับและลงบันไดไป

ณ ชั้นล่าง หลุยส์ ครอว์ฟอร์ดถือลูกพีชแดงไว้ในมือ เขากัดคำหนึ่งก่อนจะถูกผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดแทงด้วยไม้เท้าเข้าที่กลางหลัง

หลุยส์หันกลับมาด้วยความโกรธ “ปู่จิ้มผมทำไมเนี้ย?”

“มานี่ มานั่งกับปู่” ชายอาวุโสกวักมือเรียกเขาด้วยท่าทางจริงจัง

หลุยส์ แหงนมองขึ้นไปชั้นบนก่อนจะหันไปมองปู่ด้วยแววตาไม่แน่ใจ เขาไม่มีทางเลือกจึงได้แต่นั่งลง แล้วเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้นครับ ปู่?”

ชายอาวุโสสูดหายใจเข้าและมองมาที่หลานชายของตัวเอง “ช่วยปู่จับตาดูพี่ชายของหลานเอาไว้ตั้งแต่วันนี้ ช่วยกันหาว่าผู้หญิงแบบไหนที่ลุคเขาต้องการ”

“ปู่อยากจับตามองพี่ชายของผมอย่างนั้นหรอ?” หลุยส์ตาโตราวกับไข่ห่าน “ปู่อยากให้ผมตามพี่เนี้ยนะ? ปู่อยากให้ผมตายรึไง? หรือปู่กำลังจะตาย ก็เลยอยากลากผมไปกับปู่ด้วย?”

ในขณะที่พวกเขาสองคนกำลังคุยกัน ลุคอาบน้ำเสร็จแล้วจึงเดินลงมา

ชายอาวุโสหยุดพูดในทันที

หลุยส์เพียงแค่หันมองพี่ชายอย่างระมัดระวัง กล่าวตามตรง หลุยส์เองก็ค่อนข้างอยากรู้เหมือนกันว่า ผู้หญิงแบบไหนที่ทำให้พี่ชายที่แสนเลือดเย็นของเขาใช้เวลาหลายต่อหลายคืนนอกบ้านได้

ลุคเดินไปที่โต๊ะรับประทานอาหาร และหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งขึ้นมาเปิดดู

สิบนาทีต่อมา ซูซาน อาร์มสตรองลงมาที่ชั้นล่างเช่นเดียวกับที่อลิสัน แทนเนอร์กลับมาจากข้างนอก

นี่เป็นเวลาอาหารกลางวันของบ้านครอว์ฟอร์ด

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของลุคก็ดังขึ้น

ตาเขายังคงจดจ่ออยู่กับหนังสือพิมพ์ ในตอนที่เขารับโทรศัพท์ “เกิดอะไรขึ้น?”

เจสันกำลังรับประทานมื้อเที่ยงอยู่ด้านนนอก เขาทำงานถวายหัวให้กับเจ้านายของเขามาหลายปีแล้ว และวันนี้เขาก็ยังคงทำงานของตัวเองเช่นเดิม

เขาเพียงแค่นั่งลงและตรวจรายการที่เขาต้องทำ เมื่อเขานึกได้ว่ามีบางส่วนของการนัดหมายที่เปลี่ยนไป

“คุณครอว์ฟอร์ดครับ วันหยุดสุดสัปดาห์หน้าเป็นวันเกิดของคุณครูสมัยมัธยมของคุณ ปีนี้คุณจะไปร่วมงานไหมครับ? ถ้าไม่ไป ผมจะจัดการนัดหมายสำหรับการเดินทางไปอเมริกาของคุณวันนั้นเลย”

เจสันเอ่ยถามด้วยความรอบครอบ

จากการคาดการณ์ของเขา ลุคคงไม่ไป

ลุคเคยเข้าร่วมงานเลี้ยงนั่นเพียงแค่ครั้งเดียว จนกระทั่งเมื่อเขาพบว่าพวกเขาเหล่านั้นทำอะไรกันในงานเลี้ยงวันเกิด เขาก็รู้สึกว่ามันน่าเบื่อเหลือเกิน พวกเขาเอาแต่จับตามองลุค และคอยแต่ประจบประแจงเขาไม่ยอมหยุด

หลังจากที่ไปร่วมงานครั้งนั้น เขาก็เริ่มที่จะส่งของขวัญแทนตัวไปแทน เขาได้แต่โทรหาครูของเขาเป็นการส่วนตัวและอวยพรให้เธอมีความสุขในวันเกิด

คุณคลินตันก็แค่ครูคนหนึ่ง อย่างไรก็ตามในตอนนั้นที่เขาไม่มีทางเลือก และต้องจากเมืองนี้ไปเพื่อไปเรียนในโรงเรียนมัธยมปลายเมื่อหลายปีก่อน เขาได้ร้องขอให้คุณคลินตันช่วยดูแลใครบางคนแทนเขา

คุณคลินตันทำหน้าที่ของเธอได้เป็นอย่างดี

นั่นเพียงพอแล้วที่เธอสมควรจะได้รับความกตัญญูจากเขาไปตลอดชีวิต

เมื่อต้องโทรหาคุณคลินตัน ลุคได้แต่ตอบกลับไปเหมือนทุก ๆ ปี ว่าเขายุ่งจึงไม่สามารถไปร่วมฉลองวันเกิดกับเธอได้ และดำเนินเช่นนั้นไปหลายปี...

คุณครูคลินตัน “จัดการเรื่องของเธอไปเถอะ ผู้ชายน่ะควรสนใจงานการเป็นอย่างแรกนะ”

พวกเขาพูดคุยแลกเปลี่ยนกันด้วยถ้อยคำสุภาพไม่กี่คำ ก่อนจะวางสายคุณครูคลินตันเอ่ยเสริมว่า “จริงด้วย มีสิ่งนึงที่ครูค่อนข้างจะดีใจและคุณอาจจะยังไม่รู้ คุณยังจำเด็กผู้หญิงที่เคยถูกเพื่อนร่วมชั้นรังแกได้ไหม? เบียงก้า เรย์นไง? ลูกสาวครูบังเอิญไปเจอเธอเข้าวันนี้ แล้วก็ชวนเธอมาร่วมงานเลี้ยงด้วย เบียงก้าดูสบายดีนะ และคิดว่าแม่หนูนั่นคงจะอยากขอบคุณเธอด้วย”

ลุคเคลื่อนมือไปทั่วโทรศัพท์ ดูราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจว่าเบียงก้าจะเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ด้วยหรือไม่ ลุคนิ่งไปก่อนจะพูด “ผมดีใจที่ได้รู้ว่าเธอสบายดีครับ”

“เธอเป็นคนดี ฉันแน่ใจว่าผลแห่งการทำความดีเหล่านั้นจะตอบแทนเธอแน่จ่ะ” หลังจากอวยพร คุณคลินตันก็วางสายไป

ชายอาวุโสมองดูท่าทางของหลานชายคนโต หลังจากวางสาย เขาดูหงุดหงิดและอารมณ์เสียขึ้นมาเสียอย่างนั้น! ทั้งที่เมื่อสามนาทีที่แล้วยังอารมณ์ดีอยู่แท้ ๆ!

“ได้เวลาอาหารแล้ว ทุกคนมานั่งที่โต๊ะได้” ชายอาวุโสเอ่ยปาก

ลุคดูเหมือนจะไม่ได้ยินเขา คิ้วของลุคขมวดมุ่น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วหาเบอร์ของเจสัน ในวินาทีที่เข้าโทรออก เขาก็กดวางสายในทันที

ในตอนนั้น เขาคิดจะโทรหาเจสันเพื่อที่จะขอให้เขายกเลิกการเดินทางไปอเมริกา ลุคค่อนข้างไม่เข้าใจในการกระทำของตัวเอง เบียงก้าก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ทำไมเขาต้องสนใจเธอถึงขนาดนี้ด้วย?

แถมเธอยังเป็นพวกผู้หญิงเจ้าเล่ห์ที่ปากไม่ตรงกับใจ แถมยังชอบต้อนให้เขาจนมุมด้วย

…

คลอเดียอยู่ที่บ้านของเบียงก้าตลอดช่วงเช้า ก่อนที่เธอจะกลับบ้านไป

เบียงก้าเดินมาส่งคลอเดียที่หน้าทางเข้าสถานีรถไฟใต้ดิน

หลังจากที่คลอเดียจากไปแล้ว เบียงก้าจึงมุ่งหน้ากลับบ้านในทันที

ที่ปากทางเข้าในระแวกบ้าน

แอนนา โอไรล์ลี แม่ของฌองยืนอยู่ตรงนั้น เธอมองไปรอบ ๆ ราวกับกำลังมองหาใครสักคน

เบียงก้าเกือบที่จะถึงหน้าประตูแล้ว เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจำต้องเผชิญหน้ากับหญิงสูงวัยตรงหน้า

เธอหลบเลี่ยงต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

ในที่สุด สายตาของแอนนาก็จับจ้องมาที่เธอ ความโกรธเคืองลุกโชนขึ้นจากก้นบึกของหัวใจ เธอขึ้นไปกดกริ่งที่หน้าบ้านของเบียงก้ามาแล้ว แต่เพราะไม่มีการตอบรับ เธอจึงเดินลงมาดักรอข้างแทน

อย่างไรเสีย เบียงก้าก็ต้องลงมาข้างล่างแน่!

“คุณป้าแลงดอน” เบียงก้าเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงสุภาพ

เพี้ยะ!

แอนนาตบเข้าที่ใบหน้าของเบียงก้า แล้วจ้องมองหน้าของเธอพร้อมกล่าว “เธอไม่มีสิทธิ์เรียกฉันแบบนั้น! ทุกครั้งที่เธอเรียกฉัน มีแต่จะทำให้ฉันอายุสั้นลง!”

เบียงก้าจับเข้าที่แก้มเพราะความรู้สึกแสบร้อนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้ามอง “ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันขอตัวเข้าห้องนะคะ”

“ท่าทางแบบนี้มันอะไรกัน? ทำกิริยามารยาทแบบนี้กับฉันได้ยังไง?”

แววตาของแอนนานั่นทิ่มแทงเบียงก้ายิ่งขึ้น

“ฉันก็แค่แสดงมารยาทตามที่คุณสมควรได้รับเท่านั้นแหละค่ะ” เบียงก้าพูดอย่างใจเย็นหากแต่ไม่พอใจนัก เธอหมุนตัวกลับและเดินเข้าไปในระแวกบ้าน

เพราะแอนนาอาวุโสกว่า เบียงก้าจึงยังต้องพูดกับเธอด้วยความเคารพ

ก็เท่านั้น

กริยาท่าทางของเบียงก้าทำให้แอนนายิ่งโกรธ เธอจึงรีบเดินตามเบียงก้าไปในทันที

เมื่อเธอวิ่งตามเบียงก้าไป แอนด์นาคว้าคอเสื้อของเบียงก้าจากทางด้านหลังแล้วดึงเธอเข้ามาหา แอนนาเริ่มทุบตีเบียงก้า “นางผู้หญิงแพศยา! ลูกชายฉันไปทำอะไรให้เธอ? บอกความจริงกับฉันมานะ! เขามาที่นี่แล้วยังจับได้ว่าเธอมีชู้ แต่เธอ! นางแพศยา เธอส่งเขาเข้าคุก! คนรักของเธอนะเป็นคนเลวร้ายมากรึยังไง? ความยุติธรรมหายไปไหนหมด?!”