พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 48

จากสัมผัสและการเสียดสีนั้น ฝ่าเท้าที่อ่อนนุ่มของหญิงสาวก็รู้สึกราวกับถูกความร้อนจากมืออันใหญ่โตของชายตรงหน้าแผดเผา...

เธอไม่รู้ว่าลุคปล่อยเท้าของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งหมดที่เธอจำได้คือความเจ็บปวดบริเวณท้องน้อยที่ซัดมาเป็นระลอก จนเม็ดเหงื่อบาง ๆ ผุดขึ้นที่หน้าผากของเธอ...

อาการมึนงงจากไวน์และตะคริว ทำให้เธอได้แต่ขดตัวอยู่บนเตียงใหญ่ที่แสนอบอุ่นและหนานุ่ม กว่าที่เธอจะรู้ตัว เธอก็ผล็อยหลับไปเสียแล้ว

ลุคมักจะมาพักที่ห้องพักส่วนตัวที่โรงแรมนี้เสมอ

มันเป็นโรงแรมในเครือของบริษัทที คอร์ปอเรชั่น

นับตั้งแต่วันที่เขากลับมายังครอว์ฟอร์ดอย่างเป็นทางการ และเริ่มงานที่บริษัทที คอร์ปอเรชั่น ห้องพักนี้ก็เป็นของเขา และมีเพียงแค่คนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะสามารถเข้ามาที่นี่ได้

หลังจากที่เธอผล็อยหลับไป ลุคก็จัดการปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศ และนำผ้ามาห่มให้เธอด้วยความระมัดระวัง

ช่วงเวลาล่วงเลยไปจนเบียงก้าตื่นขึ้น บรรยากาศภายนอกนั้นก็มืดไปเสียแล้ว

เธอมองไปรอบ ๆ ห้องพักที่ไม่คุ้นเคยของโรงแรมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

เธอพยุงตัวเองขึ้น และแน่ใจว่าตัวเธอในตอนนี้มีสติดีแล้ว แม้จะยังคงมีอาการวิงเวียนศีรษะและปวดหัวอยู่บ้างก็ตาม

โทรศัพท์ของเธออยู่ข้างตัว ดังนั้นเธอจึงหยิบมันขึ้นมา

มีข้อความจากซู คาร์เตอร์

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่บริษัทแล้วนะ หัวหน้าถามฉันด้วยล่ะว่าเธอไปอยู่ไหนแล้วทำไมเธอถึงไม่กลับมา ฉันก็เลยบอกเธอว่าคุณเจสัน ดอยล์ มอบหมายงานให้เธอในนาทีสุดท้าย เธอจึงกลับมาไม่ทันภายในวันนี้” ซูส่งข้อความมาเมื่อตอนสี่โมงครึ่งที่ผ่านมา

เบียงก้ากระพริบตา

ทั้งเบียงก้าและซูต่างก็เป็นพนักงานของบริษัทที คอร์ปอเรชั่น และซูเองก็คงได้เห็นวิธีการที่เจ้านายปฏิบัติกับเธอในห้องนั้น เบียงก้าเดาว่าซูคงพอจะเดาได้ว่าเธอหายไปไหน

นั่นเป็นเหตุผลที่ซูช่วยเธอโกหกอย่างนั้นเหรอ? เธอเลือกที่จะช่วยปกปิดความจริงแทนที่จะเอาไปถากถางก็ได้

เบียงก้าไม่รู้จะอธิบายอย่างไรต่อ เธอจึงได้แต่ตอบไปแบบง่าย ๆ “ขอบคุณนะคะ ซู”

“อย่าสุภาพกับฉันนักเลยน่ะ แค่ตอนที่เธอได้เป็นผู้หญิงของท่านประธานแล้วก็อย่าลืมฉันคนนี้ด้วยล่ะ... ฉันไว้วางใจเธอนะ น้องสาว…” ซูตอบกลับอย่างขำ ๆ

เบียงก้าชงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับไป “ฉันรู้ขีดจำกัดของตัวเอง และจะไม่ข้ามเส้นนั้นไป”

“ขีดกำจัดอะไรของเธอ? เธอโง่รึไง? ฉันไม่สนใจหรอก ยังไงซะ ฉันก็จะเอาใจช่วยเธอนะ” ซูตอบกลับอย่างอารมณ์เสียกับความไม่รู้อะไรของเบียงก้า

แววตาของเบียงก้าเต็มไปด้วยความงุ่นงงและเศร้าสร้อย ใครจะหวังพึ่งเธอหากวันหนึ่งลุคเบื่อและทิ้งเธอไว้กับความเจ็บปวด?

ขณะที่เบียงก้ากัดเล็บด้วยความสงสัยว่าจะเปิดประตูห้องนี้ออกอย่างไร ในขณะนั้นเอง เบียงก้าสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากด้านหลัง เธอหันกลับไปและตกตะลึงกับแววตาเฉียบคมของลุค

“ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน” ลุควางนิ้วชี้ลงไปบนเครื่องแสกนลายนิ้วมือ จากนั้นประตูก็เปิดออก

เขาทั้งคู่เดินตามกันออกมาจากห้อง

เบียงก้าเป็นคนเดินนำรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ในขณะที่มีเขาเดินตามหลัง

ดูเหมือนว่าลุคจะเป็นคนเดียวที่อาศัยอยู่บนชั้นนี้ เพราะมันเงียบจนผิดปกติ แม้แต่พนักงานสักคนเธอก็ไม่เห็น ท้ายที่สุด พวกเขาก็ลงมาที่ชั้นล่าง

ในตอนที่พวกเขาเดินไป ทุกคนที่ผ่านทางจะค้อมคำนับและทักทายลุคอยู่ตลอด

เบียงก้าจึงเร่งฝีเท้าของตัวเอง เพื่อเพิ่มระยะห่างระหว่างเธอกับเขา ถึงอย่างนั้นเบียงก้าก็ไม่อาจรอดพ้นไปจากสายตาสอดแนมของใคร ๆ ได้ ในตอนที่เธอจะเรียกแท๊กซี่สักคัน รถประจำตัวของลุคก็ขับมาหยุดที่ตรงหน้าเธอ

แท๊กซี่คันหนึ่งขับตรงมาหา ก่อนจะจอดที่ตรงหน้าเธอ

เบียงก้าเปิดประตู และเข้าไปในทันที

ในตอนนั้น ชายคนนั้นจับข้อมือและดึงเธอออกจากรถแท๊กซี่ เขาเปิดประตูของที่นั่งเบาะหลัง แล้วดันเธอเข้าไปข้างใน แล้วหันกลับไปขอโทษแท๊กซี่แทนเธอด้วยความสุภาพ ท้ายที่สุด กลายเป็นเขาที่ขับรถพาเธอกลับบ้านเสียเอง

พนักงานจำนวนนับไม่ถ้วนเห็นกับตาว่าลุคจัดการทุกอย่างอย่างราบรื่นเพียงใด

เบียงก้าอายจนแทบแทรกแผ่นดิน