พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 56

“ฉันเปล่า…” เบียงก้ารีบปฏิเสธทันที

“เธอกล้าโกหกฉันเหรอ? ถ้าเธอไม่ได้แอบชอบเขา แล้วใครกันล่ะที่ชอบซุ่มอยู่หลังกำแพงและแอบมองออกไปที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียนมัธยมที่อยู่ติดกันอย่างกับคนบ้านั่นน่ะ?” คลอเดียหยอกล้อเธอถึงเรื่องของอดีต

เบียงก้ายังจำเหตุการณ์ในสมัยมัธยมของเธอได้ดี

เธอมักจะชอบจ้องมองทิวทัศน์ที่สวยงามและผู้คนอย่างโง่เขลาสมัยเรียนมัธยม และคนที่เธอให้ความสนใจมากที่สุดก็คือ รุ่นพี่ครอว์ฟอร์ด จากโรงเรียนมัธยมที่อยู่ติดกัน

คลอเดียคาดเดาได้ว่า เบียงก้าอาจจะกำลังเขินอายอยู่ เธอจึงพูดต่อว่า “เขาหล่อเหล่ามากขนาดนั้น! และยังน่าเกรงขามอีกด้วย! มีใครบ้างล่ะที่จะไม่ตกหลุมรักเขา? เธอไม่เห็นจะต้องอายเลย”

เบียงก้าสำลักเล็กน้อย ใบหน้าของเธอเริ่มแดง

จากนั้น ใบหน้าของรุ่นพี่ครอว์ฟอร์ดที่อยู่ภายในใจก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าของลุค ครอว์ฟอร์ดโดยไม่รู้ตัว

มีข่าวลือว่า ลุคมีน้องชายที่ชื่อ หลุยส์ และทั้งสองพี่น้องก็มีความคล้ายคลึงกันในเรื่องของรูปลักษณ์ และเบียงก้าก็ยังไม่เคยเห็นหลุยส์เป็นการส่วนตัวมาก่อน

ถ้าหากว่า หลุยส์ คือรุ่นพี่ครอว์ฟอร์ด แต่ลุค คือคนที่อยู่ในใจของเธอตลอดเวลา ดังนั้น มันคงจะเป็นความเข้าใจผิดที่ใหญ่ที่สุด...

เบียงก้าตอบโต้อย่างดื้อรั้น “เธอพูดไร้สาระอะไร? ตอนนั้นฉันเพิ่งจะอายุแค่ 14 เอง…”

“เธอเพิ่งจะอายุ 14 แล้วยังไง? เธอควรจะเปิดใจให้มากกว่านี้หน่อย เธอไม่รู้เหรอว่าในวัยของเรา เรื่องความสัมพันธ์ในวัยรุ่นเป็นเรื่องที่มีอยู่ทุกที่แหละ แม้แต่รุ่นน้องปี 1 ก็ยังเคยทำแท้งเลย แม่ของฉันเป็นครู ฉันก็เลยได้ยินเรื่องพวกนี้อยู่บ่อย ๆ แหละ…” คลอเดียพูดต่อว่า “นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอแอบชอบใครสักคนนิ แถมเธอก็เขินอายเกินกว่าจะที่จะยอมรับมัน”

เบียงก้าพูดไม่ออกทันที

“เราเปลี่ยนที่อยู่ของสถานที่จัดเลี้ยงแล้ว เดี๋ยวฉันจะส่งที่อยู่ที่เรานัดสังสรรค์กันให้เธอนะ ฉันต้องวางสายก่อน ฉันจะต้องไปบอกคนอื่น ๆ อีก!” เมื่อพูดจบประโยค คลอเดียก็วางสายไป

เบียงก้าวางโทรศัพท์ลง เธอรู้สึกว่าร่างกายอ่อนแรง

เธอสงสัยว่ารุ่นพี่ครอว์ฟอร์ดจะมาปรากฏตัวหรือไม่ แต่คลอเดียก็ได้บอกกับเธออย่างชัดเจนแล้วว่า เขาจะมาร่วมงานเลี้ยง...

มันเป็นเรื่องปกติที่เด็กผู้หญิงทุกคนในวัยนั้นจะต้องมีคนที่แอบชอบอยู่ แม้ว่าเบียงก้าจะปฏิเสธที่จะยอมรับออกมาอย่างกล้าหาญ แต่ลึก ๆ ลงไป เธอเองก็รู้อยู่แก่ใจดี

เธอส่ายหน้าเบา ๆ เธอไม่ต้องการจมอยู่กับความคิดเหล่านั้นอีกต่อไป

ถึงแม้ว่าเธอจะบังเอิญเดินชนกับรุ่นพี่ครอว์ฟอร์ด เขาก็คงจะหันมาสบตาเธอเพียงแค่ชั่วขณะและเดินจากไป โรงเรียนของเธอเป็นโรงเรียนขนาดใหญ่และมีเด็กผู้หญิงมากมายที่ชื่นชอบเขา เธอเป็นเพียงคนเดียวที่คอยเอาแต่ซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง เพราะเธอไม่ได้มีความโดดเด่นอะไร

หลังจากที่หยุดความคิดเหล่านั้นแล้ว เบียงก้าก็กลับมาทำงานของเธอต่อ

…

ภายในร้านอาหารจีนธรรมดาที่ถนนถนนโฟร์ทริงในย่านใจกลางเมือง

อลินสัน แทนเนอร์ดื่มชาไปหลายถ้วยจนเธอไม่สามารถนับจำนวนได้ เธอดื่มไปเกือบครึ่งโถ จากนั้น เควิน เรย์น ก็ปรากฏตัวในที่สุด

เควินเปิดประตูห้องส่วนตัวและเดินเข้ามา

พนักงานเสิร์ฟเดินตามเข้ามา จากนั้น เธอก็วางเมนูลงและถามอย่างสุภาพว่า “ไม่ทราบว่าวันนี้ทั้งสองท่านจะรับอะไรดีคะ?”

อลิสันกำลังจะตอบว่าเธอไม่ต้องการสั่งอาหาร แต่แล้วเควินก็หยิบเมนูขึ้นมาและเลือกสั่งอาหารสามอย่าง ตามด้วยซุปข้าวสองจาน และโค้กหนึ่งขวด

เมื่อพนักงานเสิร์ฟรับออเดอร์เสร็จเรียบร้อยเธอจึงตอบว่า “กรุณารอสักครู่นะคะ” จากนั้นเธอก็เดินออกไป

อลิสันเริ่มหงุดหงิดต่อเห็นสภาพแวดล้อมภายในร้านอาหาร แต่เธอก็เก็บคำพูดเอาไว้อยู่ภายใน ก่อนที่เธอจะชี้ให้เขาดูนาฬิกาแล้วถามเขาว่า “นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว? ทำไมฉันจะต้องเสียเวลามานั่งรอคุณ เควิน เรย์น!”