พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 58

เบียงก้าลืมตาที่มีน้ำตาขึ้น แก้มของเธอแดงราวกับสีของดอกกุหลาบ ในขณะที่เธอมองดูชายตรงหน้าอย่างสับสน

ดวงตาที่เฉียบคมของลุคเต็มไปด้วยความหลงใหลในขณะที่จ้องมองลึกลงไปในดวงตาของเธอ พวกเขาเงียบไปครู่หนึ่ง เขาไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ดังนั้น เขาจึงก้มลงจูบเธออีกครั้ง

เบียงก้าลืมตาขึ้นในขณะที่เธอกำลังจมดิ่งลงในจูบอันแสนดูดดื่มของชายผู้นั้น

เธอมองเห็นจมูกที่สูงสง่าและคิวที่ลึกล้ำที่แตกต่างไปจากผู้ชายทั่วไป ภายใต้แสงไฟสลัวในยามค่ำคืน ความละเอียดอ่อนของเขานั้นช่างขัดแย้งกับตัวตนของเขายิ่งนัก

มือที่ใหญ่โตของชายผู้นั้นโอบที่ศีรษะของเธอพร้อมกับคางที่เชิดขึ้น จุมพิตอันเร่าร้อนของชายผู้นั้นไล่ลงไปที่เขาคอจนไปถึงเนินอกของเธอ…

“อืม…” เบียงก้าถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้นมองดูเขา

ริมฝีปากอันเร่าร้อนของชายผู้นั้นทิ้งรอยเอาไว้บนผิวหนังของเธอ ในขณะที่เขายังคงรูปไร้ร่างกายของเธอต่อไป

ความเร้าอารมณ์ระหว่างพวกเขาค่อย ๆ แข็งแกร่งขึ้น

เบียงก้ามีประสบการณ์เพียงเล็กน้อย โดยเฉพาะในเรื่องของการจูบ ในขณะที่ลุคเป็นคนเดียวที่ทำมันอย่างต่อเนื่อง

แรงกระตุ้นจากเขาส่งผ่านมาหาเธอ

เบียงก้าหลับตาลงครู่หนึ่ง จากนั้นชายผู้นั้นก็เริ่มทำให้ลิ้นของเธอด้านชา เธอหอบอย่างรุนแรงและลืมตาขึ้นอีกครั้งเธอวางมือของเธอลงบนหน้าอกที่กำยำของเขาและพยายามที่จะผลักเขาออกไป

ลุคคว้าที่ข้อมือเล็ก ๆ ของเธอและบีบเอาไว้แน่น ราวกับว่าเขากำลังจะรวมมือของพวกเขาเป็นหนึ่งเดียว

เบียงก้ารับรู้ได้ถึงแรงกระตุ้นภายในร่างกายที่กำลังตอบสนองอย่างรุนแรง

เธอเริ่มรู้สึกหวาดกลัว จากนั้นก็หลับตาลงเพื่อหลีกเลี่ยงการมองเห็น ในขณะที่ชายผู้นั้นยังคงกัดริมฝีปากอันเรียวเล็กของเธอยังกระหาย

เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาที่ประปนกันไปด้วยความหวานและกลิ่นของบุหรี่…

แรงกระตุ้นจากภายในกำลังพลุ่งพล่าน เบียงก้ายังคงหลับตาลง เธอไม่ต้องการที่จะได้เห็นหรือคิดเกี่ยวกับสิ่งอื่นใด เธอเพียงต้องการดื่มด่ำจูบอันเร่าร้อนนี้เท่านั้น

ริมฝีปากและลิ้นที่กระทบกันของพวกเขาก็เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ

ในตอนนี้เป็นเวลากลางคืน พวกเขาอยู่ที่เบาะหลังบนรถของลุค ดังนั้น ผู้คนที่สัญจรไปมาจึงไม่สามารถมองเห็นได้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่

เธอได้ยินเสียงคร่ำครวญของชายผู้นั้น

ร่างกายของเขาเริ่มตอบสนองมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในขณะที่พวกเขายังคงดำเนินต่อไป เบียงก้าก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า…

“อืม…ฉันหายใจไม่ออก…”

ความร้อนรุ่มที่กำลังแผ่ซ่านในค่ำคืนนี้ แทบจะทำให้ร่างกายของพวกเขาทับซ้อนกันเป็นหนึ่งเดียว

เบียงก้าไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้อีก เธอรู้สึกว่าเธอต้องการมากกว่านี้ปราศจากความรู้สึกเขินอายใด ๆ

ลุคกดร่างอันผอมบางของเธอลงกับหน้าอกของเขา และดึงมือของเธอมาโอบที่รอบเอวของเขา

ร่างกายของทั้งสองทับซ้อนกัน

ดั่งเช่นชายหญิงที่ได้ลิ้มรสของความรักครั้งแรกของพวกเขา ทั้งคู่เริ่มเข้าถึงอารมณ์ที่ไม่อาจต้านทานได้ เบียงก้ารู้สึกราวกับว่าปากของเธอกำลังฉีกขาดในชั่วพริบตาจนสามารถได้กลิ่นเลือดเล็กน้อย…

จากนั้นเบียงก้าก็เริ่มต่อต้านอีกครั้ง เธอกลัวว่าถ้าหากว่าเขายังคงดำเนินต่อไป เธออาจจะต้องถูกเขากัดปากของเธอจนแห้งเหือดเป็นแน่...

“ผมทำให้คุณเจ็บรึเปล่า?” ลุคหยุดชะงักในขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลึกและยั่วเย้า ดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับว่าเขากำลังถูกทำให้ขาดตอน

เธอมองดูดวงตาของลุค และวางนิ้วมือของเธอลงบนหน้าอกที่เร่าร้อนของเขา เธอสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิภายในร่างกายของเขาที่กำลังร้อนจัด

เมื่อเขามองเห็นว่าเธอหลบสายตา ลุคจึงจับใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอและจูบลงที่ริมฝีปากของเธอเบา ๆ จากนั้น เขาก็กล่าวว่า “หัวใจของคุณเต้นเร็วมาก”

เบียงก้าไม่ต้องการยอมรับ ดังนั้น เธอจึงหลบสายตา

ดวงตาของลุคเต็มไปด้วยความหลงใหลราวกับสัตว์ดุร้าย ในขณะที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาเป็นเหมือนลูกแมวที่กำลังสับสนจากการถูกเขาล่อลวง…

“ฉันขอโทษ แต่ฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำ ฉันขอตัวก่อน” เบียงก้าต้องการที่จะขุดหลุมและฝังตัวเองลงไป

เมื่อเบียงก้าลงมาจากรถแล้ว ผู้สูงวัยสองคนที่อยู่ในละแวกชุมชนก็สังเกตเห็นเธอ

ลุครีบเดินไปข้างหน้าของเธอ ชายร่างสูงสามารถเดินตามเธอได้อย่างรวดเร็ว เธอยังคงเดินไปโดยก้มหน้าลง แต่แล้วเธอก็ถูกพาตัวกลับไปอีกครั้ง

“นี่คุณ ปล่อยฉันลงนะ!”

เบียงก้าตกใจมาก

เธอกำลังอยู่บนไหล่ของเขา

ผู้สูงวัยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอายแทนเด็กเหล่านั้น

ลุคเปิดประตูรถของเขา

จากนั้น เขาก็ผลักเธอเข้าไปข้างใน

ผู้สูงวัยชะโงกหน้าดูว่าพวกเขาทั้งสองกำลังทำอะไรอยู่ แต่หน้าต่างรถนำเข้าของลุคมีสีเข้ม ดังนั้น จึงไม่มีใครที่จะสามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายในรถได้

ลุคไม่ได้ให้โอกาสเบียงก้าได้โต้ตอบ เขาสตาร์ทรถและขับออกไปทันที

“คาดเข็มขัดนิรภัยด้วย ถ้าไม่อย่างนั้น ผมจะคาดให้คุณเอง” ชายผู้นั้นพูดเสียงต่ำ จากนั้น เขาก็หมุนพวงมาลัยรถอย่างรุนแรงและขับออกจากที่พักของเบียงก้าไปอย่างรวดเร็ว

เบียงก้าไม่มีทางลงจากรถได้ นอกจากว่า เธอจะกระโดดออกไป

เขาขับรถแลนด์โรเวอร์สีดำของเขาออกไปบนถนนนานกว่าสิบนาที ก่อนที่เขาจะจอดรถบนถนนที่เปลี่ยว

เบียงก้าไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหยุดรถกระทันหัน

หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น เมื่อเธอนึกถึงงานเลี้ยงสังสรรค์ของเพื่อนร่วมฉันในคืนนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะมองดูเขาด้วยความสงสัย เธอสงสัยว่าเขากำลังจะทำอะไรในคืนนี้ หรือบางทีเขาอาจจะเดินทางไปฉลองวันเกิดของครูของเขาด้วย?

ลุคหลับตาลงและขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเอนตัวพิงเบาะนั่งคนขับและถอนหายใจ เขาถามขึ้นว่า “คุณคิดถึงผมไหม? สักนิดก็ยังดี”

เขาไม่ได้มองหน้าเธอในขณะที่เขาถาม

เบียงก้าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของเขายังไง เธอไม่ได้พบเขาเลยในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ดังนั้นเธอจึงเกิดความสงสัยว่าเขาทำอะไรในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

คลอเดียบอกว่ารุ่นพี่ครอว์ฟอร์ดจะไปประชุมที่ต่างประเทศ

ก่อนที่เธอจะถูกลากขึ้นรถเขา เธอก็แทบจะไม่ได้นึกถึงเขาเลย เพราะอาการป่วยของพ่อเธอที่ทำให้เธอไม่มีอารมณ์ที่จะคิดถึงสิ่งอื่นใด

เธอสูญเสียความสามารถในการคิดถึงเรื่องอื่นไป

“ขอโทษด้วย แต่ว่าฉันจะต้องไปก่อน” เบียงก้าไม่รู้ว่าจะตอบเขาว่ายังไง ดังนั้น เธอจึงเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำถามของเขา

บางครั้ง การหลีกเลี่ยงก็เป็นทางออกที่ดีเช่นกัน

เธอเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งของเธอถูกมือใหญ่ของชายผู้นั้นจับเอาไว้อย่างสงบนิ่ง

เธอสัมผัสได้ถึงความร้อนในมืออันใหญ่โตของเขา เบียงก้ามองออกไปภายนอกหน้าต่าง เธอถอนหายใจยาว จากนั้นก็หลับตาลง เธอรู้สึกได้ว่ามือของเธอถูกกุมเอาไว้อย่างหนาแน่น

ลุคเบิกตากว้างและมองไปที่เธอที่ต้องการจะลงจากรถและหนีเขาไป เธอไม่แม้แต่สบตาเขา

ความดื้อรั้นของเธอเริ่มทำให้เขาโกรธ

“ผมบอกตอนไหนว่าผมจะให้คุณไป?” เป็นเรื่องที่รู้กันดีว่า อารมณ์ของลุคมักจะดุร้ายอยู่เสมอ เขาคุ้นเคยกับความเข้มแข็งและอดทน ดังนั้น สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ มันจึงเป็นการท้าทายขีดจำกัดของเขา

"กลับมานี่!"

เขาดึงร่างของเบียงก้าเข้ามาอย่างฉับพลัน จากนั้น เธอก็ล้มลงบนที่นั่งและร้องไห้ออกมาเบา ๆ

เบาะนั่งด้านหน้าของรถแลนด์โรเวอร์นำเข้า มีพื้นที่กว้างขวาง ดังนั้น เมื่อเธอล้มลง เธอจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเธอก็สะดุ้งเล็กน้อย ราวกับว่าเธอได้จับเข้ากับอะไรบางอย่าง

เมื่อเบียงก้าสัมผัสได้ว่ามันคืออะไร ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างในทันที

เธอกำลังนอนอยู่บนร่างของชายผู้นั้น

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับลูกมะเขือเทศ

ลุคชอบความรู้สึกที่เธอตกลงไปในอ้อมแขนของเขา ความปรารถนาที่เกินจะบรรยายของเขาเกิดขึ้นอีกครั้ง ด้วยร่างของเธอที่กดทับอยู่บนร่างของเขาได้กระตุ้นความต้องการของเขาอย่างสมบูรณ์

เบียงก้าพยายามที่จะลุกขึ้น แต่เอวของเธอถูกมืออันใหญ่โตของชายผู้นั้นจับเอาไว้แน่น

“ปล่อยฉันสิ” เธอตะโกนร้องออกมา

ลุคไม่ได้สะทกสะท้านเลย

เบียงก้าพยายามขยับตัวออก เธอไม่สามารถทนความรู้สึกในขณะที่เธอกำลังกดทับสิ่งนั้นของเขาได้ ดังนั้นเธอจึงออกแรงผลักเขาออก จากนั้น เธอก็กล่าวว่า “ฉันมีนัดดูตัวในอีกครึ่งชั่วโมง และสถานที่นั้นก็อยู่ไกล ถ้าฉันไม่ไปตอนนี้ ฉันเกรงว่าฉันจะสาย”