พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 64

หญิงสาวทุกคนหลงรักกับคำสารภาพเช่นนี้แน่นอน

จากจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ หญิงสาวคนหนึ่งไม่ต้องการอะไรนอกจากความเอาใจใส่และความรู้สึกมั่นคงและปลอดภัย

เบียงก้ารู้ดีว่าลุคคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด และหญิงสาวที่เขาจะแต่งงานด้วยต้องมีสถานะชั้นชนสูงที่ทัดเทียมกับเขาด้วยเช่นกัน

น่าเสียดายที่เธอไม่ได้มีฐานะทางครอบครัวที่เป็นเช่นนั้นเลย

ดังนั้นแล้ว เส้นทางแห่งความรักของพวกเขาจึงถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะไม่มีทางมาบรรจบกัน

หากคำสารภาพเช่นนี้เกิดขึ้นเมื่อสองสามปีก่อน เรื่องทุกอย่างก็คงจะจบลงด้วยการเลิกราเพราะเขาอยู่ในวัยที่จำเป็นต้องเชื่อฟังพ่อแม่และยังไม่มีอิสระมากพอ มีคนที่เกี่ยวข้องมากเกินไปและมีปัจจัยที่ไม่แน่นอนมากเกินไป

ถ้าเช่นนั้น ความรักของทั้งสองก็รังแต่จะทรมานพวกเขาเพียงเท่านั้น

ถึงกระนั้น พวกเขาอาจสานสัมพันธ์ความรักของทั้งสองไปอย่างลับ ๆ ก็ได้

แม้ว่าความรักแบบนั้นจะเหน็ดเหนื่อย แม้จะแข็งแกร่งตั้งแต่แรก แต่ความเป็นจริงข้อนี้คงจะบดบี้ให้พวกเขากลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย สิ่งที่เหล่านี้จึงทำให้พวกเขานั้นมีแต่ก้มหน้ายอมจำนนและเดินไปตามทางของตนเพียงเท่านั้น

คงหลงเหลือเพียงแต่บาดแผลบาดลึกที่ถูกสลักบนจิตวิญญาณของทั้งสองซึ่งไร้ที่พักพิง และไม่ว่าน้ำตาจะไหลรินเพียงเท่าใดก็ไม่สามารถสมานแผลใจของทั้งสองได้เลย

ถึงกระนั้น ลุค ครอว์ฟอร์ดในวันนี้แตกต่างไปจากตัวตนของเขาในอดีต

เขาครอบครองสิ่งที่เรียกว่าอำนาจ วุฒิภาวะ และความมั่นคง ด้านหนึ่ง เขาครอบครองบริษัททีคอร์ปอเรชั่นไว้อย่างเบ็ดเสร็จ นั่นหมายความว่าอำนาจของเขาอยู่เหนือทุกสิ่งและทุกคนไม่ว่าจะเมื่อใด นอกจากนี้ ยังหมายความว่าวงศ์ตระกูลต้องพึ่งพาเขา

มาลัยเสี่ยงทายอยู่ในมือของเขาแล้ว และเขามีสิทธิโดยชอบธรรมจะเลือกคู่ครองของตน

"ขอบคุณ…"

เธอไม่รู้ว่าทำไมสองคำนี้ถึงเปล่งออกมาจากริมฝีปากเธอ

เบียงก้าจูบเขากลับแต่การเคลื่อนไหวของเธอกระตุกและไม่เป็นธรรมชาติอย่างมาก

น้ำตาของเธอเริ่มไหลรินโดยไม่รู้ตัว

ลุคสามารถลิ้มรสความเค็มจากน้ำตาของเธอได้ เขาลืมตาขึ้นมองเธอ

เบียงก้ายังไม่กล้าสบตาเขา

เขายกสันกรามสีซีดและละเอียดอ่อนของเธอขึ้นเล็กน้อย และบังคับให้เธอสบสายตาอันดุดันของเขา

หัวใจของเบียงก้าเต้นระรัว หลังจากที่ดวงตาของเธอปรับให้เข้ากับความมืดของห้องได้ เธอก็มองเห็นแววตาของนักล่าชัยชนะได้ชัดเจน ร่างกายที่ดูเป็นผู้ใหญ่และเสน่ห์อันทรงพลังทำให้ผู้คนหน้ามืดตามัว

เสน่ห์ของชายหนุ่มคนนั้นเหลือล้นและเขาก็หอมแก้มเธอ “คุณร้องไห้ทำไม?”

ดวงตาของเบียงก้าเปล่งประกายและเธอค่อย ๆ ส่ายศีรษะ “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะชอบคนอย่างฉัน” เธอรู้สึกว่าเธอไม่มีอะไรคู่ควรกับความรักจากเขา

ความปีติยินดีพวยพุ่งมาหาเธออย่างไม่ทันรู้ตัวและเหมือนทุกอย่างตอนนี้เป็นดั่งฝัน แม้ว่าสิ่งนี้เป็นความจริง แต่เธอก็ยังกลัวว่าเรื่องทั้งหมดในตอนนี้จะกลายเป็นความฝันไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว

หากเป็นความความฝัน มันคงเป็นฝันที่เธอคงไม่อยากตื่น

เธอจะไม่เสียใจเลยถึงแม้จะต้องตายในความฝันเช่นนั้น

จุมพิตครั้งต่อไปของชายหนุ่มแสดงความเป็นเจ้าของ ความหยิ่งทะนง ความดุร้ายยิ่งขึ้น เขาต้องการบอกให้เธอรู้ว่าเขามีอยู่จริงและวิญญาณของเขาถูกเธอปลุกเร้าจนร้อนเป็นไฟ และเพลิงในใจยังเผาไหม้อยู่

ชายหนุ่มกระเหี้ยนกระหือรือเช่นก่อนหน้า

จุมพิตของเขายาวนานและอ้อยอิ่งจนกระทั่งเธอครางในลำคอและส่ายหน้าไปมา

เบียงก้าไม่คู่ควรกับเขา

ลุคก็กลัวเช่นกันว่าจะทำให้เธอหวาดกลัวและจบลงด้วยจุมพิตอันอ่อนโยน เขาเลียริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยนราวกับว่าเป็นการปลอบประโลมริมฝีปากอันบอบช้ำของเธอ

…

เมื่อทั้งสองลงไปข้างล่าง เธอยืนรออยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตามเขาลงมา

เบียงก้ากังวลและขอให้เขารอสักสิบนาทีก่อนที่จะตามลงไป เธอกลัวว่าคนจะนินทาว่าทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน

แม้ว่าลุคจะไม่สนใจและต้องการเปิดเผยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งสอง แต่เขาก็เข้าใจดี เพื่อที่จะไม่ทำให้ชีวิตเธอเดือดร้อน เขาจึงต้องค่อยเป็นค่อยไปกับเธอในเวลานี้

เบียงก้าลงไปข้างล่าง อย่างแรก เธอบอกลาคุณครูคลินตันและคลอเดีย และจากนั้นก็ลาเพื่อนร่วมชั้นสองสามคนที่เพิ่งพบ และสุดท้ายก็ออกจากงานปาร์ตี้ในคฤหาสน์ไป

“เธอแน่ใจเหรอว่าไม่อยากให้ฉันไปส่งเธอกลับบ้านน่ะ? นี่แม่กระต่ายน้อย เธอไม่กลัวรึไงว่าตอนขากลับ จะมีเจ้าหมาป่าตัวใหญ่รอขย้ำเธออยู่เหรอ?” คลอเดียพาเธอไปที่ประตูทางเข้าพลางล้อเล่นกับเธอ

เบียงก้า "..."

“ก็ได้ ฉันเข้าใจแล้ว...” คลอเดียเลิกคิ้วและหยอกล้อเบียงก้า

คลอเดียคงเดาได้ว่าเบียงก้าเขินอาย

ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงระเรื่อ

ลุคยืนอยู่บนชั้นสองของคฤหาสน์ เมื่อเขาเห็นเบียงก้าจากไป เขาก็ขมวดคิ้วและค่อย ๆ จ้องมองเวลาในนาฬิกา

สิบนาทีหลังจากนั้น เขาก็ลงไปข้างล่าง

หลังจากที่บอกลาคุณครูคลินตันแล้ว เขาก็จัดเตรียมคนขับรถไปส่งครูของเขากลับบ้าน

หลังจากที่จัดแจงทุกอย่างเรียบร้อย เขาก็สตาร์ทรถ