พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 66

เมื่อเบียงก้าเดินออกจากละแวกบ้านของเธอ เธอเห็นชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลายืนอยู่ ณ มุมหนึ่ง

ทุกอณูในร่างกายของลุคกำลังรอคอยให้เธอมาหา เมื่อเธอออกมา เขาก็เปิดประตูรถให้เธอเข้าไปในที่สุด และยื่นถ้วยเครื่องดื่มร้อนไปไว้ในมือเธอ

แม้แต่ในฤดูร้อน ก็มีลมพัดเล็กน้อยตอนรุ่งเช้าเวลาตีสาม

เบียงก้ารู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเธอ

หลังจากที่ขึ้นรถ เธอก็ผล็อยหลับไป

ก่อนที่เธอจะออกไป เธอบอกตัวเองว่าอย่าเผลอหลับไปและต้องอยู่พูดคุยเป็นเพื่อนเขาเสียก่อน เพราะถ้าเธอง่วง เขาก็จะง่วงนอนด้วยเหมือนกัน

ลุคขับรถอย่างระมัดระวัง รถสปอร์ตแล่นไปตามท้องถนนในตอนกลางคืนซึ่งเงียบกว่าตอนกลางวันมาก เขาขับรถเป็นเวลายี่สิบนาทีก่อนจะถึงจุดชมวิวพระอาทิตย์ขึ้น

เขาเหลือบดูเวลาบนนาฬิกาแล้วมองดูเธอที่กำลังหลับอยู่ เขาทำใจไม่ได้ที่จะปลุกเธอให้ตื่น

ถ้าเธอพลาดพระอาทิตย์ขึ้น พวกเขาอาจลองอีกครั้งในวันอื่น

ในขณะนั้น ก็มีรถวิ่งผ่านไปมาบนถนนและบีบแตรเสียงดัง!

เบียงก้าตื่นขึ้นด้วยความตกใจ

ลุคจ้องมองรถที่วิ่งผ่านไปและหันไปมองเธอขณะที่เอ่ยอย่างแผ่วเบา “เราถึงแล้ว ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”

เบียงก้ามองออกไปด้วยความงุนงง มันเป็นทางเข้าอาคารบริษัท ที คอร์ปอเรชั่น

เธอลงจากรถแล้วตามเขาไป

เธอรู้สึกอบอุ่นบริเวณหลังของเธอ เมื่อเธอหันหน้าไปมองด้วยความประหลาดใจ เธอเห็นร่างกายที่แข็งแรงของชายผู้นั้นอยู่ข้างกายเธอ เมื่อแหงนหน้าขึ้น เธอพบว่าลุคถอดเสื้อคลุมออกแล้วสวมให้เธอแทน

"ฉันไม่หนาวค่ะ"

เธอรู้สึกเกรงใจเขาอย่างมาก เพราะเขาละเอียดอ่อนต่อเธอมาก เธอไม่อยากรบกวนเขามากเกินไป

"ผู้ใหญ่มักจะคอยดูแลให้เด็ก ๆ ไม่เป็นหวัดหลังจากตื่นนอนน่ะ" ลุคปล่อยเธอและถือเสื้อคลุมของเขาที่พาดทับเธอไว้

เบียงก้าสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเขาและรู้สึกราวกับอยู่ในห้วงความฝัน

เธอขึ้นไปชั้นบนสุดของอาคารบริษัท ที คอร์ปอเรชั่นเป็นครั้งแรก ตอนนี้ก็เป็นเวลาตีสี่ และเมืองนี้ก็ดูราวกับว่าจะคงอยู่แบบนี้ตลอดกาล เธอไม่เคยเห็นวิวทิวทัศน์ในช่วงเวลานี้มาก่อนเลย ซึ่งก็ยังคงเห็นสถานที่ที่งดงามดั่งเคย

ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น แสงสีเหลืองทองจากเส้นขอบฟ้าค่อย ๆ ฉายแสงเข้ามาในเมืองราวกับภาพเขียนสีน้ำมัน

ลมพัดผ่านผมของเบียงก้า และเธอก็หัวเราะออกมาอย่างเงียบ ๆ

เธอถอนหายใจขณะที่เธอชมทิวทัศน์อันวิจิตรตระการตา

แค่ลุคได้เห็นเธอหัวเราะเป็นสิ่งแรกก็เพียงพอแล้ว

“ผมไม่เห็นจำได้เลยว่าคุณเคยหัวเราะแบบนี้ด้วย” สิ่งที่เขาหมายถึงคือเขาไม่เคยเห็นเธอหัวเราะเลย

ร่างกายที่ร้อนระอุของชายคนนั้นพุ่งเข้าหาเธอจากด้านหลังขณะที่เขาเอื้อมมือไปจับร่างที่เล็กของเธอเอาไว้ เขาเอียนกายพิงเธอและก้มศีรษะลง เขาจูบผมสีดำของเธอ หลับตาลง และสูดกลิ่นหอมของผมของเธอด้วยความเอาใจใส่

“ได้โปรดใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ร่วมกันผมนะคนดี ผมจะไม่ปล่อยให้คุณร้องไห้อีก ถ้าคุณร้องไห้อีก ผมจะรับผิดชอบเอง” ลุคดึงร่างของเธอเข้ามาใกล้เขา ขณะที่ดวงอาทิตย์ขึ้นจากท้องฟ้า เขาก้มศีรษะลงและจูบริมฝีปากที่เปิดออกเล็กน้อยของเธอ

เบียงก้ายื่นมือออกมาอย่างเขินอาย เธอค่อย ๆ โอบแขนรอบเอวที่แข็งแรงของชายคนนั้นไว้

เธอเงยหน้าขึ้นและเม้มริมฝีปากของเธอเข้าไปหาเขา

เธอยังไม่รู้ว่าการจูบกับใครสักคนหนึ่งต้องทำเช่นไร ถึงกระนั้น เธอรู้ว่าเธอควรหยุดปิดกั้นตัวเองได้แล้ว ถ้าเขาต้องการจะกลืนกินเธอเข้าไป เธอก็ต้องยื่นลิ้นออกมาหาเขา

ลุคโอบกอดเธอแน่นด้วยมืออันใหญ่ ขณะที่ลูบหลังเธอผ่านเสื้อผ้าบาง ๆ ของเธอ

ท่าทีของเธอเริ่มทำให้ชายผู้นี้สูญเสียการควบคุมตนเองไปอย่างสิ้นเชิง เขากดริมฝีปากของเธอเข้ากับริมฝีปากของเขา

“เอ่อ...” เบียงก้าทนไม่ไหว หลังจากนั้นสักครู่

ร่างกายของชายทั้งแท่งผู้นี้กำลังกดลงมาที่ร่างกายของเธออย่างแรง เขาดุร้ายและแข็งแกร่งมาก เขากดเธอลงบนราวกั้นอย่างแนบแน่น

“เอ่อ… อ่า…” ความรู้สึกเสียวซ่านตามมา การจูบของเขารู้สึกรุนแรงมากและเบียงก้าผลักหน้าอกของเขา

ลุคจมดิ่งลงลึกไปกับเธอ