พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 76

“แต่ว่า…”

เบียงก้าทั้งลังเลและกังวลเหลือเกิน

วันนี้เป็นเพียงวันที่สองที่เธอกับลุคเริ่มคบกันอย่างเปิดเผย มันเร็วเกินไปที่จะไปรับประทานอาหารกับครอบครัวของเขา

เธอไม่ได้เตรียมใจอะไรเลยแม้แต่น้อย

นอกจากนั้น ข้อกังขาร้ายแรงและรุนแรงที่สุดก็คือลุคกับเธอต่างกันมากเกินไปในแง่ของฐานะทางครอบครัว

“อย่ากดดันตัวเองนักเลย อันที่จริงแล้วครอบครัวผมก็ไม่ได้ดีไปกว่าคุณหรอก ถ้าคุณมองดี ๆ ก็จะรู้ว่าเราน่ะเหมือนกัน” ลุคเดาออกว่าเบียงก้ากำลังกังวลเรื่องอะไร

"..."

พอเขาบอกอย่างนั้น มีหรือที่เบียงก้าจะปฏิเสธได้

นับตั้งแต่ที่เบียงก้ารับโทรศัพท์จากลุค เธอก็รู้สึกราวกับถูกหินก้อนใหญ่หล่นทับที่หน้าอกจนเธอหายใจไม่ออก ดูท่าความหนักอึ้งนี้จะคลายลงก็ต่อเมื่อเธอได้พบครอบครัวของลุคแล้วเท่านั้น

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นอีกสองสามครั้ง เบียงก้าเห็นว่าเป็นสายของฌอง

เธอไม่ได้กดรับ หรือกดปฏิเสธ

เพียงแค่ไม่แยแสมันราวกับตัวเองไม่ได้ยิน

ในตอนนั้นเองที่เบียงก้ารู้สึกขอบคุณมาลีที่สร้างละครฉากนั้นขึ้นเพื่อหวังจะยั่วยุเธอ

เพราะหลังจากที่ได้เห็นฉากเร้าอารมณ์ในห้องน้ำของทั้งคู่ ในที่สุด เบียงก้าก็ได้รู้จักอีกด้านหนึ่งของฌองเสียที

สุดท้ายเธอก็ละทิ้งความรู้สึกผิดในใจไปได้จนหมด

...

ด้านหนึ่ง เบียงก้าตกปากรับคำกับลุคว่าจะยอมไปรับประทานอาหารที่บ้านของเธอ ในขณะที่อีกด้าน ชายอาวุโสกำลังยุ่งจนตัวเป็นเกลียวและดีใจจนเนื้อเต้น เขาตื่นเต้นเสียยิ่งกว่างานฉลองที่มงคลที่สุดของปีอย่างวันปีใหม่จีนเสียอีก

“ถ้าทุกอย่างเป็นไปได้สวย ปีหน้าเราน่าจะได้รับขวัญหลานชายอีกคน!” หลังจากพูดจบชายชราเหวี่ยงไม้เท้าไปยังหลุยส์ “แล้วดูหลานสิ! ไม่มีคู่หมั้น ไม่มีคนรัก ไม่มีลูก! หลานนี่มันไร้ประโยชน์นัก! เร็วเข้า ไปทำความสะอาดบ้านซะ!”

“ลุคพาผู้หญิงมาบ้านตอนอายุ 29 ปี ผมเด็กกว่าเขาตั้งสองสามปี! แล้วปู่จะมาเร่งรัดผมทำไม? แล้วอีกอย่างนะปู่ ปู่ไม่ได้บอกว่าชอบพวกเฟอร์นิเจอร์เก่า ๆ พวกนั้นรึไง? ปู่เป็นคนบอกผมเองนี่ว่าจะไม่มีวันเปลี่ยนนิ!” หลุยส์กล่าว

“แกจะทำให้ฉันอกแตกตายรึยังไง? หยุดพูดจาไร้สาระเสียที!” ชายอาวุโสโกรธมาก เขาจึงใช้ไม้เท้าตีเข้าที่หลุยส์อีกหน

…

หลังจากที่พวกเขากลับมาถึงคฤหาสน์ หลุยส์นั่งลงบนโซฟาและเริ่มเอ่ยปากสั่ง โต๊ะกาแฟและโซฟา รวมไปถึงโต๊ะรับประทานอาหารและอะไรต่าง ๆถูกสับเปลี่ยนไป เฟอร์นิเจอร์แปลกตาแต่เรียบง่ายเหล่านั้นถูกแทนที่ด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์สแกนดิเนเวียนแทน...

เฟอร์นิเจอร์โบราณที่ชายอาวุโสไม่ยอมให้ใครเคลื่อนย้ายมัน กลับถูกเหล่าคนใช้ยกไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บของอย่างระมัดระวัง

เป็นเวลาบ่ายสี่โมงเย็นแล้ว ห้องนั่งเล่นทั้งห้องได้รับการตกแต่งใหม่ทั้งหมดภายใต้การสั่งการของหลุยส์

บลองช์ที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนและมองไปยังห้องนั่งเล่นที่บัดนี้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขาเอ่ยถาม “คุณปู่ทวด เกิดอะไรขึ้นครับ? เฟอร์นิเจอร์ของเราหายไปไหนหมด?”

“พ่อของเหลนจะพาคุณผู้หญิงของเขามาคืนนี้ไง เพราะฉะนั้น เรนนี่กับลานี่ต้องเชื่อฟังพ่อและทวดให้ดี คืนนี้ต้องไม่ดื้อไม่ซนเข้าใจรึเปล่า?” ชายอาวุโสยิ้มจนเห็นรอยเหี่ยวย่นปรากฏบนใบหน้า เขาเกรงว่าเหลนทั้งสองคนจะไม่ชอบแม่เลี้ยงให้อนาคตของตัวเอง

“ผู้หญิงเหรอคะ?”

เด็กชายตัวน้อยเหลือบไปมองน้องสาวของตัวเอง

“คุณปู่ทวด เธอชื่ออะไรเหรอคะ?” เรนนี่กอดเข้าที่ขาของคุณทวด เธอเงยหน้าขึ้นและถามเขาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวาน

“เธอชื่อ…” ชายอาวุโสขมวดคิ้วมุ่นและพยายามนึกอย่างรอบคอบ ก่อนหน้านี้เขาได้ยินหลานชายคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำ เขาคลับคล้ายคลับคลาว่าได้ยินชื่อของเธอ “เบียงอะไรสักอย่างนี่แหละ”