พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 83

“เจ้าของโรงแรมเป็นเพื่อนผม ผมเลยขอกุญแจสำรองห้องคุณมา...”

จากสิ่งที่พวกเขาได้ยินคือ เจนนิเฟอร์กำลังมีเพศสัมพันธ์กับชายนิรนามที่มีภรรยาแล้ว และครอบครัวของเขาก็อาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้

เบียงก้ากำหมัดแน่น

เธอรู้สึกเสียใจแทนพ่อจริง ๆ

20 ปีที่ผ่านมา พ่อต้องดิ้นรนเพื่อหาเงินเลี้ยงดูเจนนิเฟอร์และลูกสาวของเธอ

ต่อมา พ่อต้องเข้าโรงพยาบาลและต้องทนความเจ็บปวดจากอาการป่วยระยะสุดท้ายเพียงลำพัง ในขณะที่เจนนิเฟอร์ ภรรยาของเขากำลังนอกใจ

“คุณมันสกปรก...”

“คุณไม่ชอบเหรอ? แต่ถึงยังไง ผมก็ยังดีกว่าผู้ชายของคุณที่กำลังเป็นมะเร็งใกล้ตายคนนั้น...บอกมาสิ...ว่าผมพูดถูก...”

“อ้า...คุณเก่ง คุณเก่งที่สุด…อ้า…อย่าทำแรงสิ…มันลึกเกินไป…”

“ลึกเกินไปเหรอ? ผมว่ามันยังเข้าไปลึกได้อีกสองสามนิ้วนะ!” ชายคนนั้นพูดต่ออย่างหยาบคายว่า “คุณเองก็อายุมากแล้ว อย่าเสแสร้งไปหน่อยเลย…ผมจะสอดเข้าไปลึกกว่านี้ก็ได้…ของคุณมันไม่ได้แน่นขนาดนั้น…อีกอย่าง ผมก็เป็นคนเดียวที่ทำให้คุณเสร็จได้…”

เบียงก้ารู้สึกกระอักกระอ่วนในทันที!

“คุณรู้จักคนพวกนั้นเหรอ?” ลุคถามเบา ๆ เขาเองก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากห้องถัดไป

“เธอ เอิ่ม…แม่เลี้ยงของฉันเอง”

เบียงก้ารู้สึกละอายใจแทนตัวเองและพ่อของเธอ

ลุคผลักตัวเองออกจากเธอ เมื่อเขาลุกขึ้นยืน เสื้อผ้าของเขาก็ยังคงดูเรียบร้อย

"ไปกันเถอะ" เขาไม่ต้องการให้เธอทนฟังเรื่องที่น่าขยะแขยงเช่นนั้นอีกต่อไป

เบียงก้าลุกขึ้นในขณะที่เธอยังคงหายใจติดขัดและเดินตามเขาออกไป

เมื่อเธออยู่ที่โรงพยาบาลในตอนเช้า พ่อของเธอได้บอกเธอว่าเจนนิเฟอร์อาจจะกลับมาที่เมืองนี้ด้วยเช่นกัน

“ออกไปรอผมข้างนอก” ลุคกระซิบบอกเธอและตบไหล่เธอเบา ๆ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปที่แผนกต้อนรับในโรงแรมคนเดียว

เธอจึงออกไปนั่งรอที่บนม้านั่งด้านนอกภายใต้แสงจันทร์

ลุคไม่ได้ขอเงินคืนจากเจ้าของโรงแรม แต่เขากลับหยิบเงินสดในกระเป๋าสตางค์ของเขาทั้งหมดออกมาวางลงบนเคาน์เตอร์และพูดว่า "เงินพวกนี้เป็นของคุณแล้ว"

ห้องพักในเมืองเล็ก ๆ มีราคาไม่ถึง 20 เหรียญต่อคืน และใครที่มายังเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ จะมีทางเลือกไม่มากนักเพื่อให้พวกเขาได้เลือกพัก และในเมื่อที่พักที่นี่มีไม่มากนัก คนส่วนใหญ่ที่มาที่นี่อาจจะต้องต่อรองราคาห้องพักกันเป็นเวลานานกว่าที่พวกเขาจะได้ห้องพัก

เจ้าของโรงแรมมองไปที่เงินสดบนเคาน์เตอร์และถามอย่างสั่นคลอนว่า "เงินนี่..."

ลุคได้มอบเงินทั้งหมดที่เขาเพิ่งจะถอนออกจากตู้เอทีเอ็มในเมืองเล็ก ๆ มาให้กับเจ้าของโรงแรม เขาจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ ดวงตาสีดำของเขาหรี่ลงก่อนที่เขาจะกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า "จัดการบางอย่างให้ผมที"

...

เบียงก้ารอลุคอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเขาก็ยังไม่ออกมา เธอจึงเดินเข้าไปหาเขา

“ผมเช็คเอาต์แล้ว” ในเวลานั้น ลุคเดินออกมาพอดี

“คุณเช็คเอาต์ทำไม?” นี่อาจหมายความได้ว่า เขาจะขับรถกลับเมืองเอในคืนนี้...หรือไม่ เขาจะไปค้างที่บ้านคุณปู่

ลุคคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมา เขารู้สึกว่ามือของเธอเย็นเฉียบ เขาจึงยกมือเธอขึ้นมาแล้วลูบเบา ๆ เขากล่าวว่า "ผมให้เจ้าของโรงแรมตามหาร้านค้าที่ขายผ้าปูที่นอนและผ้าห่มให้กับเรา"

ที่บ้านของคุณปู่มีเพียงผ้าห่มผืนเก่า ๆ อยู่เพียงชุดเดียว

เธอเจออยู่ในตู้เสื้อผ้า และเนื่องจากว่าผ้าห่มผืนนั้นไม่ได้ถูกใช้มาเป็นเวลานาน จึงอับชื้นมาก เธอจึงนำออกมาตากไว้ที่สนามหน้าบ้านในตอนบ่าย

คุณปู่คิดว่าแขกของเธอควรจะพักในโรงแรม ถึงแม้ว่าชายผู้นี้จะเป็นหลานเขยของเขาก็ตาม แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้แต่งงานกัน ไม่เพียงเท่านั้น เขายังดูเหมือนชายหนุ่มที่ไม่ได้มาจากครอบครัวธรรมดาอีกด้วย คุณปู่จึงคิดว่าเขาอาจจะไม่ชินกับความไม่สุขสบายในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ก็ได้

…

ณ เมืองเอ

อลิสันขับรถออกมาข้างนอกคนเดียว เธอหยุดรถที่ข้างถนนที่ว่างเปล่าและกดโทรหาลูกชายของเธอนับครั้งไม่ถ้วน

"ขออภัยค่ะ หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..."

เธอจึงโทรหาเจสันแทน