พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 83

“เจ้าของโรงแรมเป็นเพื่อนผม ผมเลยขอกุญแจสำรองห้องคุณมา...”

จากสิ่งที่พวกเขาได้ยินคือ เจนนิเฟอร์กำลังมีเพศสัมพันธ์กับชายนิรนามที่มีภรรยาแล้ว และครอบครัวของเขาก็อาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้

เบียงก้ากำหมัดแน่น

เธอรู้สึกเสียใจแทนพ่อจริง ๆ

20 ปีที่ผ่านมา พ่อต้องดิ้นรนเพื่อหาเงินเลี้ยงดูเจนนิเฟอร์และลูกสาวของเธอ

ต่อมา พ่อต้องเข้าโรงพยาบาลและต้องทนความเจ็บปวดจากอาการป่วยระยะสุดท้ายเพียงลำพัง ในขณะที่เจนนิเฟอร์ ภรรยาของเขากำลังนอกใจ

“คุณมันสกปรก...”

“คุณไม่ชอบเหรอ? แต่ถึงยังไง ผมก็ยังดีกว่าผู้ชายของคุณที่กำลังเป็นมะเร็งใกล้ตายคนนั้น...บอกมาสิ...ว่าผมพูดถูก...”

“อ้า...คุณเก่ง คุณเก่งที่สุด…อ้า…อย่าทำแรงสิ…มันลึกเกินไป…”

“ลึกเกินไปเหรอ? ผมว่ามันยังเข้าไปลึกได้อีกสองสามนิ้วนะ!” ชายคนนั้นพูดต่ออย่างหยาบคายว่า “คุณเองก็อายุมากแล้ว อย่าเสแสร้งไปหน่อยเลย…ผมจะสอดเข้าไปลึกกว่านี้ก็ได้…ของคุณมันไม่ได้แน่นขนาดนั้น…อีกอย่าง ผมก็เป็นคนเดียวที่ทำให้คุณเสร็จได้…”

เบียงก้ารู้สึกกระอักกระอ่วนในทันที!

“คุณรู้จักคนพวกนั้นเหรอ?” ลุคถามเบา ๆ เขาเองก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากห้องถัดไป

“เธอ เอิ่ม…แม่เลี้ยงของฉันเอง”

เบียงก้ารู้สึกละอายใจแทนตัวเองและพ่อของเธอ

ลุคผลักตัวเองออกจากเธอ เมื่อเขาลุกขึ้นยืน เสื้อผ้าของเขาก็ยังคงดูเรียบร้อย

"ไปกันเถอะ" เขาไม่ต้องการให้เธอทนฟังเรื่องที่น่าขยะแขยงเช่นนั้นอีกต่อไป

เบียงก้าลุกขึ้นในขณะที่เธอยังคงหายใจติดขัดและเดินตามเขาออกไป

เมื่อเธออยู่ที่โรงพยาบาลในตอนเช้า พ่อของเธอได้บอกเธอว่าเจนนิเฟอร์อาจจะกลับมาที่เมืองนี้ด้วยเช่นกัน

“ออกไปรอผมข้างนอก” ลุคกระซิบบอกเธอและตบไหล่เธอเบา ๆ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปที่แผนกต้อนรับในโรงแรมคนเดียว

เธอจึงออกไปนั่งรอที่บนม้านั่งด้านนอกภายใต้แสงจันทร์

ลุคไม่ได้ขอเงินคืนจากเจ้าของโรงแรม แต่เขากลับหยิบเงินสดในกระเป๋าสตางค์ของเขาทั้งหมดออกมาวางลงบนเคาน์เตอร์และพูดว่า "เงินพวกนี้เป็นของคุณแล้ว"

ห้องพักในเมืองเล็ก ๆ มีราคาไม่ถึง 20 เหรียญต่อคืน และใครที่มายังเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ จะมีทางเลือกไม่มากนักเพื่อให้พวกเขาได้เลือกพัก และในเมื่อที่พักที่นี่มีไม่มากนัก คนส่วนใหญ่ที่มาที่นี่อาจจะต้องต่อรองราคาห้องพักกันเป็นเวลานานกว่าที่พวกเขาจะได้ห้องพัก

เจ้าของโรงแรมมองไปที่เงินสดบนเคาน์เตอร์และถามอย่างสั่นคลอนว่า "เงินนี่..."

ลุคได้มอบเงินทั้งหมดที่เขาเพิ่งจะถอนออกจากตู้เอทีเอ็มในเมืองเล็ก ๆ มาให้กับเจ้าของโรงแรม เขาจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ ดวงตาสีดำของเขาหรี่ลงก่อนที่เขาจะกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า "จัดการบางอย่างให้ผมที"

...

เบียงก้ารอลุคอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเขาก็ยังไม่ออกมา เธอจึงเดินเข้าไปหาเขา

“ผมเช็คเอาต์แล้ว” ในเวลานั้น ลุคเดินออกมาพอดี

“คุณเช็คเอาต์ทำไม?” นี่อาจหมายความได้ว่า เขาจะขับรถกลับเมืองเอในคืนนี้...หรือไม่ เขาจะไปค้างที่บ้านคุณปู่

ลุคคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมา เขารู้สึกว่ามือของเธอเย็นเฉียบ เขาจึงยกมือเธอขึ้นมาแล้วลูบเบา ๆ เขากล่าวว่า "ผมให้เจ้าของโรงแรมตามหาร้านค้าที่ขายผ้าปูที่นอนและผ้าห่มให้กับเรา"

ที่บ้านของคุณปู่มีเพียงผ้าห่มผืนเก่า ๆ อยู่เพียงชุดเดียว

เธอเจออยู่ในตู้เสื้อผ้า และเนื่องจากว่าผ้าห่มผืนนั้นไม่ได้ถูกใช้มาเป็นเวลานาน จึงอับชื้นมาก เธอจึงนำออกมาตากไว้ที่สนามหน้าบ้านในตอนบ่าย

คุณปู่คิดว่าแขกของเธอควรจะพักในโรงแรม ถึงแม้ว่าชายผู้นี้จะเป็นหลานเขยของเขาก็ตาม แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้แต่งงานกัน ไม่เพียงเท่านั้น เขายังดูเหมือนชายหนุ่มที่ไม่ได้มาจากครอบครัวธรรมดาอีกด้วย คุณปู่จึงคิดว่าเขาอาจจะไม่ชินกับความไม่สุขสบายในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ก็ได้

…

ณ เมืองเอ

อลิสันขับรถออกมาข้างนอกคนเดียว เธอหยุดรถที่ข้างถนนที่ว่างเปล่าและกดโทรหาลูกชายของเธอนับครั้งไม่ถ้วน

"ขออภัยค่ะ หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..."

เธอจึงโทรหาเจสันแทน

“เจสัน นี่แม่ของลุคนะ นายรู้ไหมว่าลุคอยู่ที่ไหน?” อลิสันถาม

“ผมต้องขอโทษครับคุณผู้หญิง แต่คุณครอว์ฟอร์ดไม่อนุญาตให้เราเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเขา” เจสันได้รับโทรศัพท์จากเจ้านายของเขาเมื่อห้านาทีที่แล้ว แต่หมายเลขผู้โทรเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของเบียงก้า

จึงหมายความว่าเจ้านายของเขาอยู่กับเบียงก้าในเวลานี้

และเขาจะกลับมาเมื่อไหร่นั้น ไม่มีผู้ใต้บังคับบัญชาคนใดมีสิทธิถามเขาได้

“ไร้ประโยชน์กันจริง ๆ เลย!” อลิสันวางสายอย่างไม่พอใจ

อลิสันวางมือบนพวงมาลัยและครุ่นคิดด้วยท่าทางที่ไม่สบอารมณ์ จากนั้น เธอก็ค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของลีออน ชายหนุ่มที่เบียงก้าได้นัดบอดด้วย ลีออนเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทของเธอ

เธอกดโทรหาเขาทันที

“ลีออนเหรอ? ฉันคือ อลิสัน แทนเนอร์ ป้าของนาย

“นายจำนัดบอดที่ฉันจัดให้นายรึเปล่า? นายมีเบอร์โทรศัพท์ของเธอใช่ไหม? ฉันขอหมายเลขโทรศัพท์ของเธอด่วน

“ตกลง ฉันจะรอ”

เมื่อพูดจบเธอ ก็วางสายไป

สามนาทีต่อมา ลีออนก็ส่งหมายเลขโทรศัพท์ของเบียงก้ามา

...

ณ เมืองเล็ก ๆ

เบียงก้าและลุคเดินออกจากร้านหลังจากที่พวกเขาซื้อผ้าห่มผืนบาง ๆ และผ้าปูที่นอนแล้ว

ลุคถามเบียงก้าเกี่ยวกับแม่เลี้ยงของเธอ

หลังจากที่เบียงก้าคิดว่าไม่มีอะไรที่เธอจะต้องปิดบังเขา ดังนั้นเธอจึงบอกเขาทุกอย่าง

“พ่อฉันบอกว่า เธอต้องการเงินค่าชดเชยในการรื้อถอนบ้านเก่าที่คุณปู่พักอยู่ในตอนนี้ เพราะมันทำเงินได้ค่อนข้างมากเหมือนกัน”

“ถ้าพ่อคุณไม่อนุญาต เธอก็จะไม่ได้เงินจำนวนนั้นไปใช่ไหม?” เมื่อลุคได้ฟังเรื่องราวของเจนนิเฟอร์ เขาก็จินตนาการได้อย่างชัดเจน เบียงก้าคงทุกข์ทรมานในตอนที่ต้องอาศัยอยู่ภายใต้หลังคาเดียวกันกับแม่เลี้ยงของเธอ

เบียงก้าหันหน้าออกไปริมถนน ในขณะที่มือของเธอกำลังถือหมอนรูปการ์ตูนอยู่ “อารมณ์โกรธจะทำให้อาการของพ่อฉันที่อยู่ในโรงพยาบาลแย่ลงเร็วขึ้น ดังนั้น เจนนิเฟอร์คงจะเดาได้ว่า ฉันจะไม่ไปรบกวนพ่ออย่างแน่นอน เธอคงจะคิดว่าฉันกับคุณปู่เป็นคนที่เธอจะรังแกได้ง่าย ๆ และจะบีบบังคับเรายังไงก็ได้”

ในขณะที่ทั้งสองเดินออกมาจากร้าน พวกเขาก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายภายในโรงแรมที่อยู่ใกล้ ๆ

“นางสารเลวไร้ยางอาย! กล้าดียังไงมายุ่งกับผู้ชายของฉัน?! วันนี้ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้น ๆ เอง!”

เมื่อเสียงนั้นจบลง เสียงของเสื้อผ้าที่ฉีกขาดก็ดังขึ้น

ผู้หญิงไร้ยางอายเดินออกมาจากทางเข้าของโรงแรม เบียงก้าตกตะลึง เธอคือ เจนนิเฟอร์ 'เธอโดนภรรยาของชายคนนั้นจับได้อย่างนั้นเหรอ?'

ลุคเหลือบมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่กำลังตกตะลึงของเบียงก้า เขายิ้มเยาะให้ฉากตรงหน้าและหันมามองเบียงด้วยสีหน้าที่พอใจ

เบียงก้าจ้องมองฉากนั้นอย่างไม่คลาดสายตา

เจนนิเฟอร์ที่สวมกระโปรงยาวกำลังถูกผู้หญิงที่ดูแข็งแกร่งคนนั้นกระชากผมอยู่ ผู้หญิงคนนั้นสาปแช่งเธอในขณะที่เธอยื่นมือเข้าไปใต้กระโปรงและคว้าต้นขาของเจนนิเฟอร์

เธอบิดต้นขาของเจนนิเฟอร์อย่างแรงจนล้มลงกับพื้นและคร่ำครวญ

ผู้ชายที่นอนกับเจนนิเฟอร์ยืนอยู่ที่ทางเข้าของโรงแรม เขากำลังถือเสื้อผ้าด้วยใบหน้าที่อับอายและร่างกายที่สั่นเทา…

…

“นางสารเลว! ฉันจะฆ่าแกก่อนและจะฆ่ามันให้ตายตอนกลับถึงบ้านแน่! แก่ปูนนี้แล้ว แกยังทำตัวต่ำทรามได้ถึงขนาดนี้ นางแพศยา! ฉันจะตัดลิ้นของแกออกมาเอง!” ผู้หญิงคนนั้นค่อมร่างของเจนนิเฟอร์และทุบตีเจนนิเฟอร์ด้วยมือทั้งสองข้าง ฉากนั้นทำให้ใครหลายคนที่อยู่ที่นั่นต้องเหลียวหลังมามอง

ใบหน้าของเจนนิเฟอร์บวมและแดงก่ำในขณะที่ริมฝีปากของเธอมีเลือดออก เบียงก้าไม่ทนดูอีกต่อไป เธอดึงมือลุคและพูดว่า "กลับบ้านกันเถอะ"

ลุคถอดเสื้อคลุมออกมาแล้วสวมให้เธอในขณะที่เขาพาเธอกลับบ้าน

หลังจากที่พวกเขามาถึงบ้านคุณปู่ เบียงก้าก็ยังคงนึกถึงเรื่องของเจนนิเฟอร์ จากนั้นเธอก็ได้ยินคุณปู่พูดกับเธอว่า "บี โทรศัพท์ของหลานดังหลายรอบแล้ว"

ลุคนำผ้าห่มและผ้าปูที่นอนที่เพิ่งซื้อมาใหม่เข้ามาไว้ในห้องของเบียงก้า จากนั้น เขาก็เริ่มจัดเตียงให้เธอ เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะนอนที่ห้องของเธอคืนนี้

สายที่ไม่ได้รับทั้งหมดหกสาย เป็นหมายโทรศัพท์ที่เบียงก้าไม่รู้จัก

เมื่อเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มันก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เธอจึงตัดสินใจรับสาย "สวัสดีค่ะ"

“เบียงก้า เรย์นเหรอ? ฉันเป็นแม่ของลุค!” ในที่สุด อลิสันก็ต่อสายจนติดจนได้ เสียงของอลิสันดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคือง