พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 84

น้ำเสียงของอลิสันฟังดูแปลกมากจนเบียงก้าตกใจและลืมทักทายเธอ

“เธออยู่ที่ไหน? ฉันต้องการพบเธอ เบียงก้า เรย์น เรามีเรื่องต้องคุยกัน มันจะดีกับเราทั้งสองฝ่าย” อลิสันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

เมื่อตอนที่พวกเธอพบกันที่คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด อลิสันปฏิบัติต่อเธออย่างอบอุ่นและยังเรียกเธอว่าบี อีกด้วย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่อลิสันเรียกเธอด้วยชื่อเต็ม ๆ ว่า เบียงก้า เรย์น

ความรู้สึกนี้ทำให้เบียงก้านึกถึงตอนที่เธออายุได้ 5 ขวบ เธอถูกเด็กคนอื่น ๆ ผลักเธอล้มลงบนพื้น หัวเข่าของเธอกระแทกลงบนพื้นกรวดจนมีเลือดไหลออกมา

เธอร้องไห้และกลับบ้านไปหาคุณปู่ เธอถามเขาเกี่ยวกับเรื่องแม่ของเธอ เธอถามเขาว่า ทำไมทุกคนถึงมี แม่แต่เธอกลับไม่มีแม่

เด็กเหล่านั้นจึงรังแกเธอและต่อว่าเธอ 'ยายลูกไม่มีแม่' เพราะว่าเธอไม่มีแม่ เธอจึงถูกรังแก!

สีหน้าที่ใจดีของคุณปู่มืดมนลง จากนั้นเขาก็แสดงสีหน้าที่เคร่งขรึมออกมาเป็นครั้งแรก แทนที่เขาจะเรียกเธอว่าบี ชื่อที่เขาเรียกเธอมาตลอด แต่เขากลับเรียกเธอว่า เบียงก้า เรย์น

หลังจากที่คุณปู่เรียกเธอเช่นนั้นแล้ว เขาก็ได้บอกบางอย่างกับเธอที่เธอจะจดจำไปจนตาย

คุณปู่พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “หลานไม่มีแม่ หลานจะต้องจำเอาไว้และเติบโตขึ้นอย่างกล้าหาญ ตราบใดที่ปู่ยังมีชีวิตอยู่ ปู่จะเป็นคนเลี้ยงหลานเอง! อย่าไปหวังพึ่งแม่นั่นเลย! ที่ปู่เคยบอกหลานว่า แม่ของหลานออกไปทำงานข้างนอกและยังไม่กลับมา มันก็แค่เรื่องโกหก! เพราะปู่เองไม่อยากเห็นหลานต้องเสียใจ!

“แม่นั่นไม่ต้องการหลานตั้งแต่หลานลืมตาขึ้นมาดูโลก คนพวกนั้นพูดถูกที่แม่ทอดทิ้งหลานไป

“ผู้หญิงที่ให้กำเนิดหลานมา นางนั่นเป็นนักขุดทองที่น่ารังเกียจ! หล่อนทรยศต่อความรักที่พ่อของหลานมีต่อหล่อน! หล่อนทิ้งเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองเพื่อไปใช้ชีวิตที่สุขสบาย! ถ้าปู่ไม่รับหลานมาเลี้ยง ป่านนี้หลานคงจะอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปแล้ว!”

กลับมาที่ตอนนี้ อลิสันที่เรียกเธอเช่นนั้น

แล้วอลิสันต้องการพูดอะไรกับเธอ?

“เราคุยกันตรงนี้เลยได้ไหมคะ?” เบียงก้าอยากรู้ในตอนนี้ว่าเธอต้องการอะไร

“เราคุยกันเรื่องนี้ทางโทรศัพท์ไม่ได้ ฉันเกรงว่าเธอจะเสียสติและรับเรื่องนี้ไม่ได้ ฉันก็เลยอยากเจอเธอตัวเป็น ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะควบคุมสติได้” อลิสันหยุดพูดชั่วขณะ จากนั้นเธอก็พูดต่อ “เพราะถ้าเธอควบคุมสติไม่ได้ ฉันจะช่วยเธอควบคุมเอง”

เบียงก้าถือโทรศัพท์ด้วยนิ้วที่สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

“ฉันคงจะไปพบคุณตอนนี้ไม่ได้ ฉันมาเยี่ยมคุณปู่ที่บ้านเกิด ฉันจะพบคุณได้เร็วที่สุดคือพรุ่งนี้ค่ะ” เบียงก้าเป็นกังวลแต่เธอก็ไม่สามารถพาคุณปู่กลับไปกับเธอในคืนนี้ได้เพราะมันค่อนข้างดึกแล้ว

ชายชราจะไม่สามารถอดทนต่อค่ำคืนที่เหน็ดเหนื่อยได้

อลิสันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "ก็ได้ ฉันจะรอเธอกลับมาในวันพรุ่งนี้"

“ค่ะ" เบียงก้าตอบและกำลังจะวางสาย

"เดี๋ยวก่อน" เสียงของอลิสันดังขึ้นอีกครั้ง “เธอไม่ควรจะบอกเรื่องนี้ให้ลุครู้ เราจะจัดการเรื่องนี้กันเอง”

“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว” เบียงก้าตอบเธอ

อลิสันยังคงรู้สึกประหม่า เธอจึงพูดต่อว่า “อย่าพยายามทำให้ลุครู้เรื่องนี้ เพราะถ้าหากว่าเขาได้รับรู้ ฉันกล้าพูดได้เลยว่า เรื่องของพวกเธอจะต้องจบไม่สวยอย่างแน่นอน รอพบฉันเป็นการส่วนตัวตอนที่กลับมาถึงเมืองเอแล้ว ฉันรับประกันได้เลยว่าเธอจะต้องเสียใจหลังจากที่ฉันพูดอะไรบางอย่างกับเธอ”

“เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” เบียงก้าตอบเธอและวางสายไป

คุณปู่ถือไม้เท้าเดินเข้ามาหาเธอและถามว่า "ใครโทรมา? พ่อหลานเหรอ?"

เบียงก้ากะพริบตาเล็กน้อยเพราะไม่รู้จะตอบเขาเช่นไร เธอจึงเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “คุณปู่ไปนอนได้แล้ว พอคุณปู่ตื่นนอนแล้ว หนูจะพาคุณปู่กลับเมืองเอด้วยในวันพรุ่งนี้ เราจะอยู่ด้วยกันต่อจากนี้ไป”

คุณปู่ถูกเธอดึงกลับเข้าไปในห้อง

ภายในห้องพัก มีเพียงแค่เตียงไม้และผ้าห่มเก่า ๆ

เบียงก้าก้มลงถอดรองเท้าให้คุณปู่ จากนั้น เธอก็นำอ่างมาล้างเท้าให้เขาและเช็ดเท้าด้วยผ้าขนหนูที่เพิ่งซื้อมาก่อนที่เธอจะประคองตัวคุณปู่ให้นอนลง

คุณปู่พึมพำกับเธอว่า “ปู่จะไม่กลับไปกับหลาน การอยู่คนเดียวที่นี่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนิ!”

“ไม่ได้นะคะ หนูรับไม่ได้หรอกค่ะ หนูอยากอยู่กับคุณปู่ คุณปู่ คุณเลี้ยงดูหนูมาตั้งแต่เด็ก และในตอนนี้หนูก็โตขึ้นและหาเงินเองได้แล้ว หนูควรดูแลคุณปู่ และคุณปู่เองก็จะได้ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างมีความสุข" เบียงก้ากำลังบอกเขาว่า เขาไม่สามารถปฏิเสธความต้องการของเธอได้ จากนั้น เธอก็เอาผ้าห่มมาห่มให้ชายชราก่อนที่เธอจะหันหลังเดินออกไป

ลุครออยู่ที่ด้านนอกประตู ในขณะที่เบียงก้าออกมาข้างนอก

อากาศในเมืองนี้สดชื่นมากโดยเฉพาะในตอนกลางคืน น้ำค้างค่อย ๆ ตกลงมาปกคลุมดอกไม้และพืชพันธุ์ที่อยู่รอบ ๆ และส่งกลิ่นหอมอันละเอียดอ่อนออกมา

“คืนนี้คุณ…” เบียงก้ามองลุคด้วยความสงสัย เขาจะนอนที่ไหนในคืนนี้?

เขาดึงบุหรี่ที่คาบไว้ออก เขากำลังจะโน้มตัวลงและเอื้อมมือออกไปโอบรอบเอวเธอ ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก

“ฌอง มานอนกับปู่สิ...” ชายชราแสดงท่าทางกังวลใจเล็กน้อยในขณะที่เขาถือไม้เท้าอยู่ในมือ

เบียงก้าไม่ได้พูดอะไร

ลุคชี้ไปที่ด้านนอกของประตูและพูดกับชายชราว่า “คุณปู่ครับ ผมนอนในรถได้ รถของผมกว้างพอที่จะนอนในนั้น”

“แต่นอนในรถมันจะไม่หนาวเหรอ? ฉันกลัวว่าคุณจะหนาวนะ”

“ไม่เลย ผมมีผ้าห่ม”

หลังจากที่ลุคพูดจบ เขาก็ประคองคุณปู่กลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

หลังจากที่คุณปู่นั่งลงแล้ว ลุคก็เดินออกไป เขาหยิบเสื้อคลุมและกุญแจรถออกมา เขามองดูเธอด้วยสายตาที่นุ่มลึกและพูดว่า "คืนนี้ผมจะนอนในรถ ออกมาด้วยกันหน่อยสิ"

เบียงก้าเดินตามหลังเขาไปอย่างเงียบ ๆ เพราะเธอกลัวว่าคุณปู่จะออกมาพาเธอกลับเข้าไป

ลุคเปิดประตูรถและวางเสื้อคลุมลงบนเบาะ เขาหันกลับมาแล้วโอบกอดเธอ จากนั้น เขาก็ก้มหน้าลงและกระซิบกับเธอเบา ๆ ว่า "ผมอยากจะนอนกับคุณจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว"

เบียงก้าปล่อยให้เขากอดเธอโดยไม่ขัดขืน ในขณะที่ความโศกเศร้าก็ปรากฏขึ้นภายในใจของเธอ

ก่อนหน้านี้ที่อลิสันโทรหาเธอ เธอพอจะเดาได้ว่าเรื่องไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้น เธอกำลังสงสัยว่า อลิสันจะเกลี้ยกล่อมให้เธอปล่อยลุคไปรึเปล่า และถ้าเป็นเช่นนั้น อลิสันจะมอบเช็คให้พร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งเหมือนละครหลังข่าวหรือไม่?

สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ภรรยาของเศรษฐีทำ เพื่อให้แน่ใจว่าลูกชายของพวกเขาจะไม่คบกับผู้หญิงธรรมดาสามัญชน และมันก็เป็นสิ่งที่เลวร้ายทั้งในละครและชีวิตจริง

แต่ทว่า ความเป็นจริงมักจะเลวร้ายยิ่งกว่าในละคร

ลุคก้มหน้าลงและจูบที่ริมฝีปากของเธอ ในคืนที่หนาวเย็นเช่นนี้ จูบที่เร่าร้อนของเขาก็ทำให้อุณหภูมิร้อนขึ้นมากจนเบียงก้าแทบจะเป็นลม

ปู่ของเธอต้องการตรวจสอบให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่ได้นอนด้วยกัน เพราะมันเป็นสิ่งที่ควรจะเป็นในความคิดของผู้สูงอายุ พวกเขาไม่ควรจะอยู่ด้วยกันจนกว่าพวกเขาจะแต่งงาน

แต่หลังจากที่พวกเขากลับเมืองเอไปแล้ว หนุ่มสาวจะทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการก็ได้ ตราบใดที่ชายชราไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ กับพวกเขา

“ฉันควรจะกลับเข้าไป พรุ่งนี้ฉันจะต้องตื่นแต่เช้าเพื่อจัดเตรียมของให้คุณปู่” เบียงก้าถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนของเขา ร่างกายที่อ่อนโยนของเธอต้องการที่จะหลบหนี

เธอพยายามสะบัดมือออก แต่แล้วมือซ้ายของเธอก็บังเอิญไปกดทับของลับของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

กล้ามเนื้อที่แข็งแรงตรงนั้นของเขาถูกมือเล็ก ๆ ของเธอกดทับอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เธอตกใจมากจนรีบสะบัดมือข้างนั้นออก

เมื่อเธอนึกถึงตอนที่เขาใช้มือช่วยเธอในห้องสวีทของโรงแรม เบียงก้าก็หน้าแดงราวกับลูกแอปเปิล เธอผลักร่างกายของตัวเองออกจากร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านทันที