พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 84

น้ำเสียงของอลิสันฟังดูแปลกมากจนเบียงก้าตกใจและลืมทักทายเธอ

“เธออยู่ที่ไหน? ฉันต้องการพบเธอ เบียงก้า เรย์น เรามีเรื่องต้องคุยกัน มันจะดีกับเราทั้งสองฝ่าย” อลิสันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

เมื่อตอนที่พวกเธอพบกันที่คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด อลิสันปฏิบัติต่อเธออย่างอบอุ่นและยังเรียกเธอว่าบี อีกด้วย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่อลิสันเรียกเธอด้วยชื่อเต็ม ๆ ว่า เบียงก้า เรย์น

ความรู้สึกนี้ทำให้เบียงก้านึกถึงตอนที่เธออายุได้ 5 ขวบ เธอถูกเด็กคนอื่น ๆ ผลักเธอล้มลงบนพื้น หัวเข่าของเธอกระแทกลงบนพื้นกรวดจนมีเลือดไหลออกมา

เธอร้องไห้และกลับบ้านไปหาคุณปู่ เธอถามเขาเกี่ยวกับเรื่องแม่ของเธอ เธอถามเขาว่า ทำไมทุกคนถึงมี แม่แต่เธอกลับไม่มีแม่

เด็กเหล่านั้นจึงรังแกเธอและต่อว่าเธอ 'ยายลูกไม่มีแม่' เพราะว่าเธอไม่มีแม่ เธอจึงถูกรังแก!

สีหน้าที่ใจดีของคุณปู่มืดมนลง จากนั้นเขาก็แสดงสีหน้าที่เคร่งขรึมออกมาเป็นครั้งแรก แทนที่เขาจะเรียกเธอว่าบี ชื่อที่เขาเรียกเธอมาตลอด แต่เขากลับเรียกเธอว่า เบียงก้า เรย์น

หลังจากที่คุณปู่เรียกเธอเช่นนั้นแล้ว เขาก็ได้บอกบางอย่างกับเธอที่เธอจะจดจำไปจนตาย

คุณปู่พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “หลานไม่มีแม่ หลานจะต้องจำเอาไว้และเติบโตขึ้นอย่างกล้าหาญ ตราบใดที่ปู่ยังมีชีวิตอยู่ ปู่จะเป็นคนเลี้ยงหลานเอง! อย่าไปหวังพึ่งแม่นั่นเลย! ที่ปู่เคยบอกหลานว่า แม่ของหลานออกไปทำงานข้างนอกและยังไม่กลับมา มันก็แค่เรื่องโกหก! เพราะปู่เองไม่อยากเห็นหลานต้องเสียใจ!

“แม่นั่นไม่ต้องการหลานตั้งแต่หลานลืมตาขึ้นมาดูโลก คนพวกนั้นพูดถูกที่แม่ทอดทิ้งหลานไป

“ผู้หญิงที่ให้กำเนิดหลานมา นางนั่นเป็นนักขุดทองที่น่ารังเกียจ! หล่อนทรยศต่อความรักที่พ่อของหลานมีต่อหล่อน! หล่อนทิ้งเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองเพื่อไปใช้ชีวิตที่สุขสบาย! ถ้าปู่ไม่รับหลานมาเลี้ยง ป่านนี้หลานคงจะอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปแล้ว!”

กลับมาที่ตอนนี้ อลิสันที่เรียกเธอเช่นนั้น

แล้วอลิสันต้องการพูดอะไรกับเธอ?

“เราคุยกันตรงนี้เลยได้ไหมคะ?” เบียงก้าอยากรู้ในตอนนี้ว่าเธอต้องการอะไร

“เราคุยกันเรื่องนี้ทางโทรศัพท์ไม่ได้ ฉันเกรงว่าเธอจะเสียสติและรับเรื่องนี้ไม่ได้ ฉันก็เลยอยากเจอเธอตัวเป็น ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะควบคุมสติได้” อลิสันหยุดพูดชั่วขณะ จากนั้นเธอก็พูดต่อ “เพราะถ้าเธอควบคุมสติไม่ได้ ฉันจะช่วยเธอควบคุมเอง”

เบียงก้าถือโทรศัพท์ด้วยนิ้วที่สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

“ฉันคงจะไปพบคุณตอนนี้ไม่ได้ ฉันมาเยี่ยมคุณปู่ที่บ้านเกิด ฉันจะพบคุณได้เร็วที่สุดคือพรุ่งนี้ค่ะ” เบียงก้าเป็นกังวลแต่เธอก็ไม่สามารถพาคุณปู่กลับไปกับเธอในคืนนี้ได้เพราะมันค่อนข้างดึกแล้ว

ชายชราจะไม่สามารถอดทนต่อค่ำคืนที่เหน็ดเหนื่อยได้

อลิสันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "ก็ได้ ฉันจะรอเธอกลับมาในวันพรุ่งนี้"

“ค่ะ" เบียงก้าตอบและกำลังจะวางสาย

"เดี๋ยวก่อน" เสียงของอลิสันดังขึ้นอีกครั้ง “เธอไม่ควรจะบอกเรื่องนี้ให้ลุครู้ เราจะจัดการเรื่องนี้กันเอง”

“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว” เบียงก้าตอบเธอ

อลิสันยังคงรู้สึกประหม่า เธอจึงพูดต่อว่า “อย่าพยายามทำให้ลุครู้เรื่องนี้ เพราะถ้าหากว่าเขาได้รับรู้ ฉันกล้าพูดได้เลยว่า เรื่องของพวกเธอจะต้องจบไม่สวยอย่างแน่นอน รอพบฉันเป็นการส่วนตัวตอนที่กลับมาถึงเมืองเอแล้ว ฉันรับประกันได้เลยว่าเธอจะต้องเสียใจหลังจากที่ฉันพูดอะไรบางอย่างกับเธอ”

“เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” เบียงก้าตอบเธอและวางสายไป

คุณปู่ถือไม้เท้าเดินเข้ามาหาเธอและถามว่า "ใครโทรมา? พ่อหลานเหรอ?"

เบียงก้ากะพริบตาเล็กน้อยเพราะไม่รู้จะตอบเขาเช่นไร เธอจึงเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “คุณปู่ไปนอนได้แล้ว พอคุณปู่ตื่นนอนแล้ว หนูจะพาคุณปู่กลับเมืองเอด้วยในวันพรุ่งนี้ เราจะอยู่ด้วยกันต่อจากนี้ไป”

คุณปู่ถูกเธอดึงกลับเข้าไปในห้อง

ภายในห้องพัก มีเพียงแค่เตียงไม้และผ้าห่มเก่า ๆ