พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 86

“คุณพูดว่าอะไรนะ?”

เบียงก้าตัวแข็งทื่อ

อลิสันจะต้องล้อเล่นกับเธอแน่ ๆ

บางที ผู้หญิงที่ร่ำรวยคนนี้อาจจะเกลียดเธอเข้าไส้และต้องการแยกลุคออกจากเธอ แต่คำโกหกของเธอก็ไม่ฟังไม่ขึ้นสักนิด

“ฉันบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของฉัน ชัดพอยัง?” หลังจากที่พูดจบ อลิสันก็หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมา เธอจิบแล้วเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ “ดังนั้น เธอจึงคบหากับลุคไม่ได้”

เบียงก้าจ้องมองใบหน้าของอลิสัน มือของเธอจับถ้วยกาแฟอย่างสั่นเทาจนเกิดเหงื่อที่เย็นยะเยือกบนฝ่ามือมากขึ้น

เธอไม่เคยเล่าให้อลิสันฟังว่าเธอสูญเสียมารดาผู้ให้กำเนิดไปตั้งแต่เด็ก 'อลิสันรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหมว่าลุคจะบอกเธอ?’

เบียงก้านิ่งเงียบด้วยความประหลาดใจ

เธอจำได้ว่า อลิสันเป็นคนที่ทำให้ซูซานกับแซคคารี่ พ่อของลุคต้องแยกจากกัน หลังจากนั้น อลิสันก็ประสบความสำเร็จจนเธอได้รับตำแหน่งของซูซานในตระกูลไป

ตั้งแต่ตอนที่เบียงก้ายังเด็ก เธอมักจะเคยได้ยินเพื่อนบ้านพูดถึงแม่ผู้ให้กำเนิดที่หนีตามผู้ชายรวยไปมาโดยตลอด

พวกเขาพูดว่าเศรษฐีคนนั้นสามารถให้แม่ของเธอมีชีวิตที่ดีขึ้นได้

จากคำพูดเหล่านั้น ดูเหมือนจะมีความเป็นไปได้บ้างเล็กน้อย

แล้วถ้าหากว่ามันเป็นความจริงล่ะ?

มีผู้หญิงเห็นแก่ตัวมากมายที่หนีครอบครัวไปหาผู้ชายที่ร่ำรวยจนได้กลายเป็นนายหญิงบนโลกใบนี้ เธอจะเป็นแม่แท้ ๆ ของเบียงก้าได้อย่างไร?

เบียงก้าส่ายหน้าและทำใจยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ เธอไม่เชื่อ!

อลิสันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเบียงก้าและโจมตีจุดอ่อนของเธออีกครั้ง “บี ฉันไม่เคยถามชื่อเธอจากพ่อของเธอเลยนะ จนเธอบอกฉันว่า นามสกุลของเธอคือ เรย์น ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็เกิดความสงสัยและกังวลมากว่าเธอจะมีความเกี่ยวข้องกับเควิน เรย์น”

“เพราะว่าลุคอยู่ที่นั่นด้วย ฉันจึงไม่อยากถามเธอต่อหน้า ฉันเคยคิดว่าเป็นเพราะเธอรู้จากเควินว่าเธอเป็นลูกสาวฉัน ดังนั้น เธอจึงจงใจเข้าหาลุคและหลอกล่อเขาเพราะว่าเธอต้องการเข้าหาฉัน ผู้หญิงที่ทอดทิ้งพ่อและเธอไป...”

เมื่อพูดจบ ใบหน้าของอลิสันก็มืดมนลง

“แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ว่าเธอเป็นลูกสาวฉัน และเธอก็ไม่ได้เข้าหาลุคเพื่อแก้แค้นฉันด้วย” ใบหน้าของอลิสันสงบนิ่งลง

เบียงก้าไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้ เช่นเดียวกับตอนที่เธอไม่สามารถยอมรับความจริงเรื่องพ่อของเธอที่กำลังป่วยเป็นมะเร็งตับได้ เธอส่ายหน้าและไม่ยอมรับ “คุณอย่าพยายามโกหกฉันจะดีกว่า คำโกหกของคุณนั้นไร้สาระเกินไป เก็บเอาไว้หลอกเด็ก ๆ เถอะค่ะ”

“เรื่องโกหกไร้สาระเหรอ? เธอคิดว่าฉันกลายเป็นภรรยาของอดีตประธานบริษัทที คอร์ปอเรชั่นด้วยการพูดเรื่องไร้สาระและเรื่องโกหกอย่างนั้นเหรอ?” อลิสันเลิกคิ้วและต่อว่าเธอ

เบียงก้าจ้องมองอลิสันและสับสนเล็กน้อย

ไม่เพียงแต่อลิสันจะสามารถเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของพ่อของลุคได้ แต่เธอยังจบลงด้วยการเป็นคุณนายครอว์ฟอร์ดและได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไปอีกด้วย

แล้วผู้หญิงเจ้าเล่ห์เช่นนี้จะไม่ฉลาดได้อย่างไร?

และผู้หญิงที่ฉลาดจะไม่สร้างเรื่องไร้สาระขึ้นมาเพื่อหลอกลวงผู้อื่น

ถึงแม้ว่าเธอจะโง่ในสายตาอลิสัน แต่ว่าลุคก็เป็นคนที่ฉลาดอยู่เสมอ

ดังนั้น ถ้าหากว่าอลิสันโกหกเธอจริง ๆ เรื่องนี้ก็จะต้องถูกเปิดเผยในไม่ช้าอย่างแน่นอน

หลังจากที่เบียงก้าครุ่นคิด เธอก็หลับตาลง จากนั้นร่างกายของเธอก็เย็นเยียบอย่างน่ากลัว

นี่หมายความว่า อลิสันเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของเธอจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?

เธอนั่งนิ่งและสงบสติอารมณ์อยู่นานกว่าสิบนาที แต่แล้วไม่นาน เบียงก้าก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอหยิบกระเป๋าและลุกขึ้น จากนั้นเธอก็หันหลังเดินออกจากร้านไป

"หยุดก่อน!" อลิสันเอ่ยเรียกเธอ

เบียงก้าหยุดเดิน

อลิสันหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมา จากนั้นเธอก็หยิบเงินสดออกมาและวางเอาไว้บนโต๊ะ เธอเดินไปหาเบียงก้าอย่างสง่าและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจและอยู่ในที่ของเธอ เธอควรจะจัดการเรื่องนี้อย่างมีเหตุผลนะ และที่สำคัญ เธอควรจะรู้ว่าต้องทำยังไงกับลุคนะ ถ้าไม่งั้น เธอได้ทำร้ายชีวิตเขาแน่!”

เบียงก้าเงยหน้าขึ้นและมองหญิงวัยกลางคน

ในขณะที่เธอรู้สึกลำบากใจและเกือบจะครองสติไม่อยู่ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากลับสงบนิ่งด้วยแววตาที่ไร้อารมณ์ราวกับว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องทั่วไปที่ไม่มีความสำคัญ

นี่คือแม่ผู้ให้กำเนิดเธอจริง ๆ เหรอ?

เบียงก้าควรตรวจสอบให้แน่ใจว่าเรื่องราวเป็นไปตามนี้จริงหรือไม่

ถ้านี่คือแม่ของเธอจริง ๆ แต่ทำไมเธอถึงได้ดูเย็นชาเมื่อต้องเผชิญหน้ากับลูกสาวของเธอเช่นนี้? ไม่มีอารมณ์ใด ๆ ในสายตาของเธอเลย เธอดูไร้ความรู้สึกโดยสิ้นเชิง!

เบียงก้าปาดน้ำตาและก้มหน้าลง อันที่จริงมันก็ถูกต้องแล้ว ทำไมเธอจะต้องคาดหวังว่าแม่ที่ทอดทิ้งเธอไปจะยังมีความรู้สึกใด ๆ ให้เธอด้วย? ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยกลับมาหาเธอเลยตั้งแต่ที่คลอดเบียงก้าออกมา

เพราะถ้าหากว่าเธอไม่เลือดเย็นเช่นนี้ เธอก็คงจะไม่ใจร้ายขนาดนี้

ความรู้สึกอันน่าสมเพชยังคงแผ่ซ่านอยู่ภายในใจในขณะที่เบียงก้าเดินลงไปยังชั้นล่าง

อลิสันยังคงเดินตามเธอลงมา

เบียงก้าเรียกรถแท็กซี่และขึ้นรถไป เธอยังคงร้องไห้ในขณะที่พูดกับคนขับรถว่า "ไปโรงพยาบาลพาราเมาท์ค่ะ"

คนขับรถมองเธอด้วยความประหลาดใจแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร จากนั้น เขาก็กดมิเตอร์และขับรถออกไป

ที่ด้านหลัง อลิสันเรียกรถแท็กซี่เช่นกัน

เธอไม่ได้ขับรถไปเองเพราะเธอกลัวว่าจะมีคนจำรถของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงนั่งแท็กซี่และบอกคนขับรถให้ขับตามรถแท็กซี่ของเบียงก้าไป

น้ำตาของเบียงก้าไหลออกมาราวกับลูกปัดที่หลุดออกมาจากสร้อยคอที่ขาดจนไม่สามารถควบคุมมันได้

'เป็นไปได้อย่างไร?'

เธอกำลังรู้สึกสับสน

ลุคกลับมาที่เมืองเล็ก ๆ เพื่อเข้าเรียนชั้นมัธยมปลาย เขามีรูปร่างที่สูงและหล่อเหลา เขาเป็นที่หมายตาของเด็กหญิงในโรงเรียน

เมื่อลุคได้ให้สัมภาษณ์พนักงานในวันนั้น เธอก็ถูกตั้งคำถามส่วนตัวที่แปลกประหลาด

ลุคกอดจูบเธอในขณะที่เขาสารภาพกับเธอว่าเขาชอบเธอมานานแล้ว และในที่สุด เขาก็เป็นอิสระ เขาเป็นอิสระจากการตัดสินใจของผู้ใหญ่ในครอบครัวของเขา และในที่สุด เขาก็สามารถเปิดใจและรักเธอได้อย่างเปิดเผย

ลุคทำบางอย่างกับเธอที่ในห้องสูทของโรงแรม…

เหตุการณ์เหล่านั้น

เบียงก้าทรุดตัวลง เธอรู้สึกเหมือนกำลังขาดอากาศหายใจ เธอจับคอที่รู้สึกเจ็บแสบด้วยมือทั้งสองข้างและส่ายหน้าอย่างต่อเนื่อง จากนั้นเธอก็สะอื้นไห้ออกมา

“คุณผู้หญิง คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” คนขับรถแท็กซี่ถามด้วยความเป็นกังวล

'เธอต้องทุกข์ทรมานมากขนาดไหน ถึงได้เสียใจมากเช่นนี้?'

ในที่สุด เบียงก้าก็ร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

คนขับรถแท็กซี่จ้องมองเธอด้วยความเป็นกังวลในขณะที่เขายังคงขับรถต่อไป เขาครุ่นคิดกับตัวเองว่า ‘หรืออาจจะเป็นเพราะว่าคนในครอบครัวของเธอเสียชีวิต เธอจึงร้องไห้อย่างหนักและยังไปโรงพยาบาลอีกด้วย ถ้าไม่เช่นนั้นเธอจะเสียใจมากขนาดนั้นได้ยังไง?’

ณ ทางเข้าโรงพยาบาลพาราเมาท์

เบียงก้าเดินลงมาจากรถแท็กซี่ ในขณะที่อลิสันเองก็มาถึงแล้วเช่นกัน

"เข้าไปด้วยกัน" อลิสันพูดในขณะที่เธอเอื้อมมือไปคว้าแขนเบียงก้าไว้

เบียงก้ากัดฟันแน่น เธอสะบัดมือออกจากอลิสันในขณะที่เธอจ้องมองผู้หญิงที่ทำให้เธอเจ็บปวดอย่างดุเดือด…

“ฉันรู้ว่าพ่อของเธออยู่ที่นี่ และถ้าเธอไม่อยากให้เขาต้องตายเพราะความโกรธ เธอก็ควรจะระงับอารมณ์ของเธอและคิดหาข้อแก้ตัวให้ดี จากนั้น เธอจะพิสูจน์ดูก็ได้ว่าฉันเป็นแม่แท้ ๆ ของเธอจริงรึเปล่า” อลิสันกล่าวอย่างมีเหตุผล

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเบียงก้าก็ดังขึ้น

เธอเป็นเหมือนกระต่ายตัวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ ในขณะที่กำลังพยายามป้องตัวเองจากมนุษย์ใจร้าย

เมื่อเธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเธอก็เห็นชื่อของลุค แต่เธอก็ไม่ได้รับสาย เธอก้มหน้าลงและกำโทรศัพท์แน่น ริมฝีปากของเธอสั่นสะท้าน จากนั้นน้ำตาในดวงตาก็หลั่งไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้