พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 93

ตอนนี้ลุคกำลังใจลอยคิดเรื่องอื่นอยู่ และไม่ได้จดจ่ออยู่กับการเล่นกับลูก ๆ นัก แต่เขารู้ว่าถ้าอยู่ใกล้กับลูกสาว เขาจะเข้าใกล้เบียงก้าอย่างแน่นอน

เบียงก้าเดินไปและมองดูลุค จากนั้นเธอก็ก้มลงเพื่อเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของหนูน้อยเรนนี่

เรนนี่เอนตัวหาเบียงก้าอีกครั้ง

เบียงก้าอุ้มหนูน้อยขึ้นและปลอบประโลมเด็กน้อย เมื่อหันกลับมาเห็นใบหน้าที่ดูสับสนของลุคเธออดไม่ได้ที่จะต่อว่าเขา "ถ้าไม่รู้ว่าจะต้องเล่นกับเด็ก ๆ ยังไง ก็ช่วยไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะ"

เด็กทั้งสองอายุพอไล่เลี่ยกันกับลูกสาวเธอ

เบียงก้าหวังว่าลูกของเธอจะไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้จากพ่อแบบเขา

ลุคยืนอยู่ด้านข้างอย่างสงบเสงี่ยม เขามองไปที่ใบหน้าของลูกสาวที่ดูคล้ายกับของเบียงก้าแล้วพูดด้วยความงุนงง “คุณเป็นใครถึงมาบอกผมว่าควรเป็นพ่อแบบไหน? ถ้าคนนอกเกิดได้ยิน พวกเขาอาจคิดได้ว่าคุณเป็นแม่ของลูก ๆ ของผมก็ได้นะ”

"..."

เบียงก้าเหลือบมองชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว

ณ ช่วงอาหารค่ำ

ชายชราสองคนนั่งลง อลิสันก็อยู่ที่นั่นด้วย ลุคนั่งทางขวาขณะที่เด็กน้อยทั้งสองนั่งข้างเบียงก้า

พวกเขาไม่มีท่าทีจะญาติดีกับพ่อของตนสักนิด

บลองช์ใช้กำลังทั้งหมดของมือน้อย ๆ ยื่นไปหนีบซี่โครงชิ้นหนึ่ง ตะเกียบของสุภาพบุรุษตัวน้อยสั่นเล็กน้อยก่อนจะหนีบขึ้นมาได้ในที่สุด เขาใส่ซี่โครงชิ้นนั้นลงในชามของเบียงก้า

“น้าบี ทานเถอะครับ...” เด็กน้อยยิ้มเหมือนที่ลูกชายที่ยิ้มให้กับแม่

ลุคถูกลูกทั้งสองและหญิงอันเป็นที่รักทอดทิ้ง เขาทำได้เพียงหยิบซี่โครงมาใส่ในชามชิ้นหนึ่งแต่ไม่ได้รับประทานแต่อย่างใด

“ลุค” ผู้เฒ่าครอว์ฟอร์ดทักหลานชายอย่างโมโห

แม้ว่าอายุอายุนามของลุคจะย่างเข้า 30 ปี แต่เขาก็ยังเป็นหลานชายในสายตาของปู่เสมอ เขารู้ว่าการที่ผู้อาวุโสตวาดใส่หมายความว่าอะไร

สิ่งที่เบียงก้ากังวลกำลังจะเกิดขึ้น

เมื่อลุคหยิบซี่โครงอีกชิ้นขึ้นมาไว้ในชามของเบียงก้า เขาก็ค่อย ๆ เลาะกระดูกออกให้เธอ เหลือแต่เนื้อเท่านั้น

"ขอบคุณค่ะ" ต่อหน้าคุณปู่ เบียงก้าต้องแสร้งทำเป็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี

เมื่อพ่อเฒ่าเรย์นเห็นหลานสาวและหลานเขยคืนดีกันเช่นเดิม เขายิ้มและดื่มอวยพรกับผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ด

เบียงก้าตักข้าวส่วนใหญ่ในชามให้กับเรนนี่และลานี่ เมื่อพี่เลี้ยงสังเกตเห็น เธอก็รีบคว้าชามข้าวของเบียงก้าไปและเติมจนข้าวจนพูนชาม

“เยอะไปแล้วค่ะ ฉันคงทานไม่หมดหรอก” เบียงก้าพยายามจะหยุดเธอ

“ไม่เป็นไร อยากกินเท่าไหร่ก็กินไปเถอะ ถ้ากินไม่หมด ผมจะช่วยคุณกินเอง” ลุคพูดขึ้นในจังหวะนั้น เขากำลังแสดงความเอาใจใส่ในฐานะลูกผู้ชายอยู่

พี่เลี้ยงยื่นชามข้าวให้แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "คุณเรย์นคะ ข้าวนี้หอมมาก ๆ ค่ะ ทานให้เยอะ ๆ นะคะ"

เบียงก้ากล่าวขอบคุณอีกครั้งและรับชามมา

ความสัมพันธ์ของคู่รักบางคู่ก็ประกาศชัดว่าพวกเขารังเกียจและไม่ต้องการรับประทานของเหลือจากอีกฝ่าย ท่วากลับมีคู่รักบางคู่ไม่ได้รังเกียจและต้องการรับประทานส่วนที่เหลือจนหมดเช่นกัน

ความสัมพันธ์ของเธอกับลุคอยู่ห่างไกลจากสิ่งเหล่านั้น

เบียงก้ารู้สึกว่าเธอได้ชี้แจงแล้ว แต่เมื่อลุคพูดอย่างนั้น เธอสงสัยว่าการแสดงของเขาเกินจริงไปรึเปล่า

เขากำลังจะทานอาหารที่เหลือจากเธอให้หมดจริง ๆ เหรอ?

เบียงก้าไม่ได้หิวมากมาย แต่สุดท้ายก็ทานข้าวจนหมด เพราะเธอไม่อยากทำให้เขาอับอาย