พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 110

ฉินเจียวเยี่ยนที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวสิ่งใด นั่งกระดิกเท้าเล่นอยู่ในเกี้ยวแปดคนหามอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จมูกจะฟุดฟิดได้กลิ่นหอมของขนมกุ้ยฮวาจากกล่องไม้ข้างตัว

นางเหลือบเห็นกระดาษที่วางอยู่บนกล่องไม้อย่างชัดเจน

...หากเจ้าหิวก็ทานขนมในกล่องรองท้องไปก่อน...

'ช่างใส่ใจกันจริงนะ เสี่ยวเฟิง...'

ความอารมณ์ดีของคนในเกี้ยวส่งผลต่อเจ้าบ่าวที่กำลังควบม้านำอยู่ที่หน้าขบวน มุมปากของเซียวชิงเฟิงยกขึ้นสูงเป็นรอยยิ้มกว้าง เรียกเสียงกรีดร้องของคุณหนูจวนอื่น ๆ ที่ยืนรอชมสองข้างทางให้ดังขึ้นไปอีก

'หืม เหตุใดข้างนอกจึงมีเสียงดังเล่า?'

มุมปากของเซียวชิงเฟิงตกลงในพริบตา ราวกับการแสดงเปลี่ยนสีหน้าของคณะงิ้วที่จ้างมาในคืนนี้

หยางเซิงและตงไฮ่มุมปากกระตุกหยิก ๆ กับอารมณ์ของเจ้านายตรงหน้าที่เปลี่ยนสีหน้าไปมาอย่างไร้สาเหตุ

ครั้นขบวนเจ้าสาวมาถึงจวนเจ้าบ่าว เกี้ยวบุปผาวางลงบนพื้นอย่างมั่นคงและนุ่มนวล เซียวชิงเฟิงพลิกตัวลงจากหลังม้า ก้าวเท้ายาว ๆ ไปที่หน้าเกี้ยว

มือหนาเลิกม่านขึ้น แล้วยื่นมือไปรอรับฉินเจียวเยี่ยนอย่างใส่ใจ

'เสี่ยวเฟิงน่ารักจริง ๆ '

ฉินเจียวเยี่ยนวางมืออ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูกลงบนมือของเซียวชิงเฟิงอย่างเชื่อใจ เขาช่วยพยุงนางลงจากเกี้ยว แม่สื่อที่เตรียมไว้เดินถือผ้าไหมสีแดงสดมายื่นให้

เซียวชิงเฟิงและฉินเจียวเยี่ยนถือชายผ้ากันคนละฝั่ง พากันเดินเข้าจวนอย่างสง่างาม

ที่ห้องโถงหลัก เก้าอี้ประธานงานอภิเษกวันนี้ มีฮ่องเต้เจิ้นหลงและหนิงซูเฟย พระมารดาของฉีอ๋องที่เลี้ยงเซียวชิงเฟิงมาตั้งแต่วัยเยาว์ประทับนิ่งด้วยรอยยิ้มสรวลเต็มหน้า

“คุณหนูรองตระกูลฉินช่างงดงามนะเพคะ” หนิงซูเฟยแย้มยิ้มอย่างยินดี

หนิงซูเฟยรักใคร่เฟิงอ๋องไม่ต่างจากฉีอ๋อง อีกทั้งเฟิงอ๋องยังมีความกตัญญูให้ความเคารพนางประหนึ่งพระมารดา จึงไม่มีเหตุผลใดให้พระนางต้องชิงชังพระโอรสเลี้ยงพระองค์นี้

นอกจากนี้ เฟิงอ๋องยังขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าสำราญ ไม่ได้รับมอบหมายงานสำคัญใดในราชสำนัก จึงไม่อาจนับว่าเป็นคู่แข่งตำแหน่งรัชทายาทของฉีอ๋อง พระราชโอรสของนางได้

ดูเอาเถิด ขนาดเพิ่งแต่งเข้าจวน มันก็ขู่พ่อบังเกิดเกล้าของมันเสียแล้ว

พระเนตรคมปราดมองคู่บ่าวสาวตรงหน้าที่เดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไร ฮ่องเต้เจิ้นหลงก็ไม่สามารถปฏิเสธความงามของฉินเจียวเยี่ยนที่เคยเห็นในวันงานฉลองได้เลยจริง ๆ

อีกทั้งวันนี้ ท่วงท่าก้าวเดินข้ามอานม้าและกระถางถ่านของฉินเจียวเยี่ยน ราวกับสตรีสูงศักดิ์ที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี จนมาถึงการเหยียบแผ่นกระเบื้อง

เซียวชิงเฟิงเลิกคิ้วคมเล็กน้อย เมื่อเห็นว่า กระเบื้องที่เตรียมไว้ออกจะหนาเป็นพิเศษ ทั้ง ๆ ที่เขาได้ย้ำเตือนหยางเซิงแล้วว่า ให้เลือกแบบบางและเปราะ เพื่อให้ฉินเจียวเยี่ยนเหยียบแตกได้ง่าย ๆ

ฮ่องเต้เจิ้นหลงแย้มรอยสรวลอย่างชั่วร้าย เพราะเขาเพิ่งสั่งขันทีข้างกายไปสับเปลี่ยนเมื่อครู่นี้เอง

ขณะที่ฉินเจียวเยี่ยนไม่ได้รู้สึกกังวลสิ่งใด ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผ้าคลุมศีรษะที่ทำให้นางมองไม่เห็นกระเบื้องที่วางอยู่ข้างหน้า ฉินเจียวเยี่ยนจึงเห็นเพียงสิ่งที่อยู่บริเวณปลายเท้าของนางเท่านั้น

การหยุดชะงักเล็กน้อยของคนข้างตัว ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนต้องเอ่ยถามเสียงเบา

“มีสิ่งใดหรือเพคะ?”