เซียวชิงเฟิงไม่ต่อความ เดินลิ่วไปรับรองแขก รับคารวะจอกเหล้ามงคลจากบรรดาราชวงศ์และขุนนางที่มาแสดงความยินดีกันอย่างคับคั่ง
เสียงร้องรำของคณะงิ้วเจื้อยแจ้วอยู่บนเวทีที่เรือนหน้า แขกเหรื่อสังสรรค์สนทนาถึงความยิ่งใหญ่ของขบวนสินเดิมของเจ้าสาว และความโอ่อ่าของจวนเฟิงอ๋อง
“เฟิงอ๋องเมาเสียแล้วหรือ?” หนิงซูเฟยยกผ้าขึ้นมาปิดปากแล้วหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นท่าทางการยืนโซเซของเซียวชิงเฟิง “เมาเช่นนี้ พระชายาคงจะกังวลใจแย่”
ฉีอ๋องกล่าวยิ้ม ๆ “กระหม่อมว่า ให้คนไปส่งเสด็จพี่เถิด หมู่เฟย”
เสด็จพี่หนอ เสด็จพี่ อยากรีบไปเข้าหอกับเจ้าสาวคนสวยก็ไม่บอก แสร้งทำเป็นเมาเช่นนี้ ผู้ใดจะเชื่อกัน?
ท่านเป็นอ๋องเจ้าสำราญของเมืองหลวงเชียวนะ ดื่มเหล้ามงคลเพียงห้าจอกก็เมาเสียแล้ว
ชื่อเสียงของท่านจะไปอยู่ที่ใด!?
“ไป ให้คนพยุงน้องหกกลับเรือนเถิด ให้น้องสะใภ้ช่วยดูแล” หมิงอ๋องที่ยืนอยู่ข้างฉีอ๋องร้องสั่งอย่างยิ้ม ๆ
หยางเซิงและตงไฮ่เดินเข้าไปช่วยพยุงร่างเซียวชิงเฟิงซ้ายขวา ช่วยกันประคองเฟิงอ๋องพาเดินออกจากเรือนรับรองตรงไปยังเรือนอี้หง
เมื่อเสียงครึกครื้นค่อย ๆ เงียบลงตามระยะทางที่ห่างมากขึ้น ท่าทางโซเซของใครบางคนก็ค่อย ๆ ลดลงด้วยเช่นกัน
“ไม่ต้องประคองแล้ว” ร่างอ่อนปวกเปียกกลับมายืดหลังตรง ดวงหน้าคมคายเฉยเมย
หยางเซิงและตงไฮ่รีบปล่อยมือมายืนอยู่ด้านหลัง ทั้งสองคนสบสายตากันอย่างอ่อนใจ ยิ่งมองคนตรงหน้าที่แทบจะวิ่งกลับเรือนอี้หง พวกเขาก็ยิ่งเหนื่อยใจ
ผู้ใดจะไปคาดคิดกันว่า แม่ทัพหน้ากากเหล็กผู้น่าเกรงขามจะมีวันเช่นนี้ด้วย?
ต่อไป พวกเขาคงต้องเกาะชายกระโปรงของพระชายาให้แน่น ๆ
หากทำสิ่งใดผิดพลาดไป ขอเพียงอ้างพระชายา ชีวิตของพวกเขาต้องยืนยาวนานอย่างแน่นอน!!
บานประตูของเรือนอี้หงเปิดกว้างอีกครั้ง ทำให้เห็นร่างอรชรในชุดคลุมบางเบาก้าวออกมาจากห้องสรงน้ำด้านข้าง โดยมีชุนเถาและชุนหลิ่วช่วยประคอง
ฉินเจียวเยี่ยนที่หันมาเห็นเขาเดินเข้าเรือนมาพอดี จึงเรียกด้วยความเคยชิน “ท่านอ๋อง”
“เพิ่งอาบน้ำเสร็จหรือ?” เซียวชิงเฟิงถาม สูดกลิ่นดอกเหมยหอมกรุ่นที่ลอยฟุ้งไปทั่วเรือน

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC