พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 122

รุ่งอรุณของวันที่สามหลังพิธีวิวาห์ แสงสีทองอ่อนโยนสาดส่องผ่านผ้าม่านแพรเนื้อละเอียดในห้องบรรทมของเรือนอี้หง ฉินเจียวเยี่ยนในชุดผ้าไหมสีชมพูอ่อนปักลายดอกเหมย เกล้าผมเรียบง่ายแต่ยังคงความสดใสของแม่นางน้อย

นางมองไปยังเซียวชิงเฟิงที่กำลังตรวจตราความเรียบร้อยของหีบของขวัญที่อยู่ด้านนอก

“ท่านพี่ ของขวัญทั้งหมดเตรียมเรียบร้อยดีแล้วหรือไม่เพคะ?” ฉินเจียวเยี่ยนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวานใส ขณะที่ชุนเถาช่วยประคองนางก้าวออกจากเรือน

เซียวชิงเฟิงหันกลับมาส่งยิ้มละไมให้พระชายา “เรียบร้อยแล้ว รับรองว่าสมฐานะพระชายาของข้าอย่างแน่นอน”

ขบวนเสด็จเล็ก ๆ เคลื่อนออกจากจวนเฟินอ๋อง รถม้าประดับประดาอย่างเรียบหรูนำหน้า ตามด้วยเกวียนบรรทุกหีบของขวัญที่ปิดคลุมด้วยผ้าไหมเนื้อดี ทหารองครักษ์ในชุดเกราะสีเงินขนาบข้างอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ตลอดการเดินทาง ฉินเจียวเยี่ยนมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความคิดถึงจวนซ่านเต๋อโหว แม้จะเป็นเพียงสามวัน แต่ความรู้สึกผูกพันกับบิดามารดาก็ยังคงแน่นแฟ้น

เซียวชิงเฟิงสังเกตเห็นความเงียบของพระชายา จึงเอื้อมมือไปกุมมือเรียวของนางเบา ๆ “คิดถึงท่านพ่อท่านแม่หรือ?”

ฉินเจียวเยี่ยนพยักหน้าเล็กน้อย “เพคะ แม้ว่า หม่อมฉันจะโดนดุบ่อย ๆ แต่พอไม่ได้ยินเสียงดุแล้ว ก็รู้สึกแปลกอยู่บ้างเช่นกัน”

“ที่แท้ เสี่ยวเยี่ยนชอบให้ดุนี่เอง” เซียวชิงเฟิงกลั้วหัวเราะ “เช่นนั้น ข้าจะได้ดุเจ้าบ่อย ๆ ”

“หม่อมฉันเพียงแต่รู้สึกแปลก แต่มิได้ต้องการเสียหน่อยเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนมองค้อน ยู่ปากอย่างไม่ชอบใจ

“เอาเถอะ ข้าจะบอกท่านพ่อตา ท่านแม่ยายให้ ว่าเจ้าอยากได้ยินเสียงดุ”

แม่นางน้อยยกแขนขึ้นมากอดอก พลางถลึงตาใส่เขา “เหตุใดหม่อมฉันจึงรู้สึกว่า หลัง ๆ มา หม่อมฉันเริ่มคุยกับท่านพี่ไม่รู้เรื่องก็ไม่รู้”

เมื่อได้เห็นท่าทางแง่งอนของนาง เซียวชิงเฟิงก็ทนไม่ไหวที่จะต้องหัวเราะออกมา “ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ฉินเจียวเยี่ยน คือ สิ่งที่สร้างความอภิรมย์ให้แก่ชีวิตที่น่าเบื่อของเขาจริง ๆ ...

เมื่อรถม้าของจวนเฟิงอ๋องเคลื่อนมาถึงหน้าจวนซ่านเต๋อโหว ทหารยามที่เฝ้าอยู่ต่างรีบเปิดประตูและคุกเข่าทำความเคารพ ทันทีที่รถม้าจอดสนิท หยางเซิงก็รีบเข้ามาเปิดประตูรถม้าให้ทั้งสองคน

ส่วนหลินซื่อได้แต่จับมือฉินเจียวเยี่ยน พร้อมทั้งมีฉินเยี่ยนฟางประกบข้างไม่ห่าง ต่างพากันสนทนาถามไถ่ด้วยบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความสุขและความอบอุ่น

ไม่เพียงแต่เซียวชิงเฟิงที่จัดเตรียมของขวัญให้แก่จวนซ่านเต๋อโหว แต่ซ่านเต๋อโหวและหลินซื่อก็ได้เตรียมของรับไหว้ให้แก่เซียวชิงเฟิงและฉินเจียวเยี่ยนด้วยเช่นกัน

ทั้งห้าคนนั่งโต๊ะรับประทานอาหารมื้อเช้าร่วมกัน

ยิ่งได้เห็นเซียวชิงเฟิงคอยคีบอาหารใส่ถ้วยให้แก่ฉินเจียวเยี่ยน ก็ยิ่งสร้างรอยยิ้มให้แก่ซ่านเต๋อโหวและหลินซื่อ ทำให้พวกเขารู้สึกปลาบปลื้มและวางใจในชีวิตแต่งงานของฉินเจียวเยี่ยนเป็นอย่างยิ่ง

“อา จริงสิ พี่หญิง” ฉินเจียวเยี่ยนเอ่ยขึ้น ในขณะที่มีข้าวเต็มปาก

“เยี่ยนเอ๋อร์ เคี้ยวข้าวให้หมดก่อนสิ ลูก แล้วค่อยพูด” หลินซื่อบ่นอย่างระอา บุตรสาวของนางคนนี้ แม้จะออกเรือนไปแล้ว ก็ยังไม่วายให้นางต้องอบรมอยู่ร่ำไป

“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ท่านแม่” ฉินเจียวเยี่ยนส่งยิ้มประจบ ก่อนจะหันไปมองพี่สาว “ข้าอยากจะขอยืมตัวเสี่ยวหงสักครู่ได้หรือไม่เจ้าคะ? ในวันอภิเษก เสี่ยวหงแต่งหน้าได้ถูกใจข้านัก จึงอยากจะให้เสี่ยวหงช่วยสอนชุนเถา ชุนหลิ่วบ้างเจ้าค่ะ”