พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 125

“ท่านอ๋อง ตื่นเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เสียงปลุกจากคนสนิทดังขึ้น ทำให้เซียวชิงฉีที่กำลังหลับพักผ่อนบนเตียงนุ่มต้องพลิกตัวหนีเสียงนั้นด้วยความหงุดหงิด

“ข้าเพิ่งจะได้นอนเองนะ เฉินฟู่” เซียวชิงฉีดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้า ราวกับต้องการตัดขาดไม่ได้ยินเสียงใดอีกต่อไป

เฉินฟู่ “โธ่ ท่านอ๋อง ก็ท่านร่ำสุรากับเจ้าเมืองชางหลินถึงยามโฉ่ว ท่านจึงเพิ่งจะได้บรรทมอย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวชิงฉีนิ่งเงียบไป ทำให้เฉินฟู่เข้าใจว่า ชายหนุ่มกำลังคิดทบทวนคำที่เขากล่าว จนกระทั่งได้ยินเสียงกรนเบา ๆ ลอดออกมาจากผ้าห่ม เขาจึงได้รู้ว่า ท่านอ๋องของเขาบรรทมหลับสนิทไปอีกแล้ว

“ท่านอ๋อง” เฉินฟู่ลากเสียงอย่างละเหี่ยใจ พลางครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดี ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อนึกถึงจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของฉีอ๋อง “หนิงซูเฟยเสด็จมาแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ! ท่านอ๋องมิยอมตื่นเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

“ห้ะ! อะไรนะ ข้าตื่นแล้ว ข้าตื่นแล้ว หมู่เฟย” ใบหน้าหล่อเหลาที่เร่งรีบปัดผ้าห่มลงจากตัว เบิกสองตาออกกว้าง เพื่อยืนยันว่าตนเองตื่นเต็มสองตาดีแล้ว “ท่านห้ามหยิกข้านะ! หืม?”

เซียวชิงฉีร้องโวยวาย พลางกวาดสายตามองไปรอบตัว ก่อนจะเห็นเพียงเฉินฟู่คนสนิทที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไร้วี่แววของมารดาบังเกิดเกล้าในห้องพักรับรอง “เจ้าหลอกข้า!”

“หากกระหม่อมไม่หลอก แล้วท่านอ๋องจะตื่นหรือพ่ะย่ะค่ะ?” เฉินฟู่ย้อนถาม พลางช่วยเก็บที่นอน “ท่านอ๋องรีบแต่งตัวเถิด ป่านนี้ ขบวนได้จัดเตรียมไว้แล้วเรียบร้อยแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ขบวน?” เซียวชิงฉีทวนคำอย่างงงงวย แล้วจึงนึกขึ้นได้ “จริงด้วย ขบวนขนเสบียง ไป! ไป! ช่วยข้าแต่งตัวเร็วเข้า!”

เฉินฟู่หยิบชุดเดินทางที่ได้เตรียมไว้ขึ้นมาสวมใส่ให้เจ้านายอย่างรวดเร็ว พลางอธิบายสถานการณ์ “เมื่อยามเหม่า รองแม่ทัพหลิวได้เข้ามารายงานว่า จะเริ่มตั้งขบวนเกวียนที่นอกเมืองพ่ะย่ะค่ะ”

“เมื่อท่านอ๋องพร้อมแล้ว ก็จะสามารถออกเดินทางได้ทุกเมื่อ” เฉินฟู่ช่วยตรวจสอบความเรียบร้อยครั้งสุดท้าย “คิดดูแล้ว ช่างโชคดีนะพ่ะย่ะค่ะ ที่ได้รองแม่ทัพหลิวมาช่วยดูแลขบวน”

“นั่นสิ ตั้งแต่เมื่อวานที่เมืองหลงชวนแล้ว เขาก็ให้ขบวนออกมาตั้งรอข้าที่นอกเมือง เมื่อข้าเสร็จกิจเรียบร้อยแล้ว ก็สามารถออกเดินทางได้ตลอดเวลา ข้าไม่จำเป็นต้องห่วงขบวนเสบียงเลย” เซียวชิงฉีพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“เช่นนี้ จึงทำให้เราถึงเมืองซีเหยาได้ทันตามกำหนดเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวชิงฉี “ใช่แล้ว หากงานนี้ได้รับคำชมจากเสด็จพ่อ อย่างไร ข้าจะรายงานความดีความชอบของรองแม่ทัพหลิวด้วย เจ้าว่าดีหรือไม่?”

“ท่านอ๋อง...” เฉินฟู่หวังจะห้ามปราม หากหนิงซูเฟยรู้เข้าคงไม่ชอบใจนัก เพราะแทนที่เซียวชิงฉีจะได้เฉิดฉาย สร้างความมั่นใจให้แก่ทหารที่หน้าขบวน กลับกลายเป็นนอนตื่นสายแล้วขี่ม้าตามขบวนไปทีหลัง

เซียวชิงฉีรู้ในทันที เมื่อได้ยินเสียงคนสนิทเรียก “ข้าขอนอนต่ออีกครู่เดียว อย่างไร ควบม้าไปย่อมตามทันขบวนเสบียงอยู่แล้ว เจ้าจะกลัวไปไย?”

สิ้นเสียง เซียวชิงฉีก็มุดตัวกลับเข้าไปในผ้าห่ม ไม่กี่ลมหายใจ เสียงกรนของเขาก็ดังลอดออกมาอย่างเป็นจังหวะ

เฉินฟู่ “...”

*ยามเหม่า หมายถึง ช่วงเวลา 05.00-06.59 น.

*ยามโฉ่ว หมายถึง ช่วงเวลา 01.00-02.59 น.