สองวันผ่านไป ตามที่หมอหลวงในจวนเฟิงอ๋องได้แจ้งไว้ว่า อาการของเสี่ยวหงน่าจะออกฤทธิ์รุนแรงแล้ว ฉินเจียวเยี่ยนจึงได้จัดเตรียมผ้าไหมซูโจวที่อยู่ในคลังของจวนเฟิงอ๋องออกมาหลายสิบพับ เพื่อนำไปเป็นข้ออ้างในการกลับจวนซ่านเต๋อโหว
“ท่านแม่” ฉินเจียวเยี่ยนเรียกหลินซื่อในขณะที่ยกชายกระโปรงก้าวเข้ามาในจวน
หลินซื่ออ้าแขนรอรับบุตรสาว พลางถามอย่างสงสัย “เหตุใดเจ้าจึงกลับจวนอีกแล้วเล่า? เมื่อสองวันก่อน เจ้าก็เพิ่งกลับมา เจ้ากลับจวนมารดาบ่อย ๆ เช่นนี้ จะทำให้ผู้คนสงสัยในความสัมพันธ์ของเจ้ากับท่านอ๋องได้นะ”
“ข้าทราบดีเจ้าค่ะ ท่านแม่” ฉินเจียวเยี่ยนปลอบประโลม จูงมารดาและพี่สาวเข้าไปนั่งที่โถงด้านหน้า “พอดี ข้าเจอผ้าไหมซูโจวในคลังของจวนเฟิงอ๋อง จึงคิดว่า หากนำมาให้ท่านแม่และพี่หญิงตัดชุดสวมใส่ คงจะดีไม่น้อย”
“นี่ เจ้าขโมยผ้าไหมออกมารึ?” หลินซื่อจับใจความแล้วถามเสียงสูง ยกมือขึ้นตีแขนฉินเจียวเยี่ยนไม่แรง แต่ก็ไม่เบานัก
ฉินเจียวเยี่ยนสะดุ้งปฏิเสธในทันที “ท่านแม่! อย่ากล่าวหาข้าสิเจ้าคะ ขโมยสิ่งใดกัน ผ้าไหมซูโจวอยู่ในคลังของจวนเฟิงอ๋อง หากลูกไม่มีกุญแจของคลัง แล้วลูกจะนำออกมาได้เยี่ยงไรกัน”
“นอกจากนี้ ข้าก็แจ้งท่านอ๋องแล้ว ท่านอ๋องยังยินดี ให้ข้าหยิบออกมาหลายสิบพับ” ฉินเจียวเยี่ยนพยักหน้าให้ชุนเถาและชุนหลิ่วหยิบผ้าไหมซูโจวออกมาวางหลายสิบผืน “หากข้าขโมยมา ข้าจะสามารถหยิบฉวยมาได้มากเพียงนี้หรือเจ้าคะ? ท่านแม่”
หลินซื่อได้แต่ตบอกตนเองเบา ๆ เพื่อลดอาการตื่นเต้น “ข้าก็นึกว่า เจ้าจะสร้างเรื่องให้แม่อีกแล้ว ไหน ๆ นำผ้าไหมซูโจวมาให้แม่ดูหน่อย”
ด้วยธรรมชาติของสตรีที่รักสวยรักงาม ชื่นชอบเสื้อผ้าอาภรณ์และเครื่องประดับ อีกทั้งหลินซื่อยังเป็นเจ้าของห้องเสื้อยอดนิยมหลายแห่งในเมืองหลวง ดังนั้น การกล่าวถึงเรื่องผ้าจึงกลายเป็นหัวข้อที่สามารถจับหลินซื่อได้อย่างชะงัก
“เอ๊ะ แล้วเสี่ยวหงเล่า? พี่หญิง” ฉินเจียวเยี่ยนแสร้งเอียงคอถาม เมื่อเห็นเพียงเสี่ยวชิงที่ยืนอยู่ด้านหลังฉินเยี่ยนฟาง
ฉินเยี่ยนฟางถอนหายใจเบา ๆ “เสี่ยวหงไม่สบายน่ะ ไม่รู้เป็นอะไร ดื่มยาเท่าใด อาการก็ไม่ดีขึ้น”
“เช่นนั้นหรอกหรือเจ้าคะ” ฉินเจียวเยี่ยนก้มหน้าครุ่นคิด “ชุนหลิ่ว เจ้าจงให้คนไปตามหมอหลวงที่จวนเฟิงอ๋องมาดูอาการเสี่ยวหงหน่อยเถิด”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC