พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 187

แม่ทัพกวนนิ่งเงียบไป เขาครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง ดวงตาจ้องมองเบี้ยทหารที่ถูกจัดวางไว้บนแผนที่อย่างไม่วางตา

ประสบการณ์ในสนามรบที่สั่งสมมานานบอกเขาว่า ไม่ว่าการศึกใดก็ไม่ควรประมาท แม้กองทัพของเฟิงอ๋องจะไร้ซึ่งระเบียบและความสามารถ แต่หากมีช่องทางในการตัดทอนกำลังของข้าศึก ไยจึงไม่ทำเล่า?

“แต่ข้าไม่เห็นด้วย” แม่ทัพกวนเอ่ยท้วงด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

หากแต่เซียวชิงหมิงกลับโบกมือไปมาอย่างไม่ยี่หระกับคำทัดทานนั้น “ถือว่าเรื่องนี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง อย่างไร เฟิงอ๋องก็เป็นน้องของข้า ข้ายังหวังที่จะเห็นหน้าเขาที่หน้าเมือง หากท่านวางกับดักแล้วน้องของข้าเกิดตายไป ข้าจะมีหน้าไปทูลเสด็จพ่อได้อย่างไร”

น้ำเสียงของเซียวชิงหมิงมีความหยิ่งลำพองในตนเองเป็นอย่างมาก จนแม่ทัพกวนต้องนิ่งเงียบไปอย่างคร้านจะโต้เถียง เพราะเขารู้ดีว่าความโอหังของหมิงอ๋องนั้นมิอาจเปลี่ยนแปลงได้

“ได้ หากท่านตั้งใจเช่นนั้น แล้วท่านจะรบกับกองทัพเฟิงอ๋องเช่นไร?” แม่ทัพกวนถามกลับด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์

หมิงอ๋องกวาดตามองเบี้ยทหารในเมืองอย่างพิจารณา ก่อนจะเอ่ยถาม “ในเมืองชางหลินมีเครื่องดีดหินหรือไม่?”

“มี แม้จะไม่มาก แต่ก็สามารถดีดหินได้ในระยะหนึ่งร้อยจั้ง” แม่ทัพกวนกล่าว “เช่นนั้น ข้าจะให้ทหารขนเครื่องดีดหินขึ้นไปประจำการไว้บนกำแพงเมือง”

“หากด้านหน้า ท่านอ๋องมิต้องการให้วางกับดัก แต่ข้าคิดว่า ด้านข้างของเมือง อย่างไรก็จำเป็นต้องมีกับดักไว้ หากเฟิงอ๋องกระจายทหารบุกทำลายประตูเมืองทางด้านข้าง เราอาจจะต้องกระจายกำลังตามไปด้วย” แม่ทัพกวนเสนออย่างเป็นห่วง

“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง” เจียงจวินรีบเดินเข้ามารอรับคำสั่ง

“ส่งสารลับกลับไปที่เมืองหลวง”

แม่ทัพกวนเอ่ยถามขัดขึ้นมาด้วยความร้อนใจ “ท่านอ๋องคิดจะทำการสิ่งใด?”

เซียวชิงหมิงหันไปสบตาแม่ทัพกวน นัยน์ตาของเขาเป็นประกายเย็นชาอย่างน่าขนลุก “บอกเจิ่งลีปู้ซ่างซูว่า ข้าต้องการตัวพระชายาเฟิงอ๋อง”