พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 224

เมิ่งลี่ “...”

กู้เหวย “...”

ใช่ พวกเขาลืมความจริงที่สำคัญที่สุดไป บัดนี้ พวกเขาต้องหาทางออกจากหออวี่หลินอย่างปลอดภัยให้ได้เสียก่อน

ด้วยตัวตนยามที่ฉินเจียวเยี่ยนและเมิ่งลี่เข้ามานั้น ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนและกู้เหวยสามารถเดินออกไปได้อย่างไร้ปัญหา หากแต่เมิ่งลี่ในชุดนางโลมนี่สิ จะออกไปได้อย่างไร ไม่ให้ผิดสังเกต กอปรกับการล้อมหออวี่หลินของหลิงอี้ชวนแล้วด้วย

จนถึงบัดนี้ พวกเขาทั้งสามคนยังได้ยินเสียงองครักษ์ตระกูลหลิงกระจายกำลัง เพื่อตามหาผู้บุกรุกคนนั้นอยู่เลย แม้ว่าเหตุการณ์จะดูปกติสุข แต่ลึก ๆ แล้ว ในใจของพวกเขาล้วนแต่ประหวั่นพรั่นพรึงด้วยเหตุที่ต่างกัน

เมิ่งลี่: ข้าจะถูกจับได้หรือไม่นะ? หากถูกจับได้ ข้าก็คงจะหมดโอกาสช่วยท่านอารองแล้ว

กู้เหวย: หากถูกจับได้ หลิงอี้ชวนก็อาจจะไหวตัวทัน แล้วรีบทำลายหลักฐานเป็นแน่แท้

ฉินเจียวเยี่ยน: อืม ข้าถูกจับได้ ความก็จะถึงหูท่านพี่ ไม่แคล้วโดนท่านพี่ลงโทษจนลงจากเตียงไม่ได้อีกแน่ ๆ

ทั้งสามต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องอื้ออึงดังขึ้นที่หน้าหออวี่หลินอย่างตื่นเต้นตกใจ

“ไท่จื่อ... ไท่จื่อเสด็จมาหออวี่หลิน...”

ฉินเจียวเยี่ยนเบิกตากว้าง เมื่อได้ยินคำนั้น นางผุดลุกขึ้นวิ่งตรงไปที่หน้าต่างในทันใด สองมือเกาะขอบหน้าต่าง ดวงตาจิ้งจอกมองต่ำลงไปจึงได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพเซียนเยื้องย่างลงมาจากรถม้าที่ประทับตราตำหนักบูรพา

ร่างสูงกำยำในชุดสีดำขลิบทองฉายแววดุดันเย็นชา ดวงตาดอกท้อกวาดตามองทุกคนที่อยู่รายล้อมอย่างเฉยเมย หางตาคู่สวยสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวบางอย่างจากด้านบน จึงได้เงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ

ภาพแม่นางน้อยของเขาในชุดบุรุษคุ้นตากำลังโบกมือให้เขาไปมา ดวงหน้าหวานยิ้มระรื่น ไร้ความรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องลำบากเดินทางมาถึงที่นี่ ริมฝีปากเล็กขยับเป็นคำพูดไม่มีเสียงที่เขาสามารถอ่านออกได้อย่างชัดเจนว่า ‘ช่วยด้วย’

เซียวชิงเฟิงอยากยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองอย่างนึกระอากับฤทธิ์เดชของไท่จื่อเฟยของเขา มุมปากยกวาดรอยโค้งอย่างเหนื่อยใจ ส่งผลให้ใบหน้าเย็นชาหล่อละมุนขึ้นหลายส่วน

ไท่จื่อขยับปากพูดแบบไม่มีเสียงส่งกลับขึ้นไปหาแม่นางน้อยบนชั้นสองด้วยเช่นกัน

‘ข้าจะขึ้นไปจัดการเจ้าแน่’

ฉินเจียวเยี่ยนหยุดมือที่โบกสะบัดไปมาทันที ใบหน้าตึงและรอยยิ้มแข็งค้าง ร่างนิ่งไม่ไหวติ่ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน