พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 227

“เยี่ยนเยี่ยน เหตุใดเจ้าจึงให้พวกข้านำอาหารและสุราเหล่านี้กลับมาด้วยเล่า?” เมิ่งลี่เอ่ยถามขึ้น เมื่อทุกคนขึ้นมาบนรถม้าของตำหนักบูรพากันครบแล้ว “สุราอาหารเหล่านี้ล้วนแต่มียาผสม ทานไม่ได้มิใช่รึ?”

เมิ่งลี่และกู้เหวยต่างวางจานอาหารลงบนที่นั่งข้างตัว โดยที่กู้เหวยไม่ลืมที่จะรีบถอดเสื้อชั้นนอกกลับไปคลุมไหล่เปลือยของเมิ่งลี่อีกครั้ง นางทำได้เพียงก้มศีรษะขอบคุณ แล้วหันกลับไปมองสหายรักอย่างสงสัยเช่นเดียวกับทุกคน

“ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจนำมาให้ผู้ใดทาน เพียงแต่ต้องการนำกลับไปให้หมอหลวงของไท่จื่อตรวจดู เพื่อจะสามารถคิดค้นยาถอนขึ้นมาได้ต่างหากเล่า” ฉินเจียวเยี่ยนกล่าวพลางเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจในตนเอง ยกมือขึ้นเท้าเอว หันไปสบตาพระสวามีอย่างรอคำชม

‘ชมหม่อมฉันสิเพคะ ว่าไท่จื่อเฟยของท่านพี่ปราดเปรื่องมากนัก...’

มุมปากของเซียวชิงเฟิงกระตุกแผ่วเบา

ก่อเรื่องถึงเพียงนี้ ยังต้องการคำชมจากเขาอีกหรือ?

“สร้างเรื่องจนเกิดข่าวลือว่า ไท่จื่อเสด็จไปหอนางโลม หากเสด็จพ่อมากล่าวโทษข้า ข้าจะบอกว่าเป็นเพราะเจ้า”

ฉินเจียวเยี่ยน “...”

‘แหน่ ไม่ชม แล้วยังหาโทษมาให้ข้าอีก เชอะ!’

ไท่จื่อเฟยสะบัดหนี เมินสวามีอย่างสิ้นเชิง แล้วหันไปพูดคุยกับสหายร่วมรบเมื่อครู่แทน “ลี่เอ๋อร์ แล้วทีนี้ เจ้าจะทำอย่างไรกับท่านอารองเล่า?”

เมิ่งลี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน แต่อย่างน้อยที่สุด ข้าก็เบาใจว่า ท่านอารองมิได้ติดนางโลมอย่างที่ท่านอาสะใภ้รองเข้าใจ หากแต่ติดยาวิเศษจากต่างแคว้นแทน”

อืม ข้าว่า ไม่ว่า อารองของเจ้าจะติดส่วนใดก็ไม่น่าเบาใจทั้งสิ้นนา...

ในระหว่างที่ล้อรถม้าของตำหนักบูรพาเคลื่อนที่ไปเรื่อย ๆ สองบุรุษก็แลกเปลี่ยนข่าวสารกันอย่างครบถ้วน ขณะที่สองแม่นางน้อยก็พาพูดคุยเรื่องราวในเรือนหลังของจวนเมิ่งหลี่ปู้ซ่างซู จนกระทั่งรถม้าจอดสนิทที่หน้าตำหนักบูรพา

เซียวชิงเฟิงส่งสัญญาณให้หยางเซิงและตงไฮ่มารับสุราอาหารลงจากรถม้าไปให้หมอหลวงตรวจสอบ พร้อมทั้งไปจัดการธุระบางอย่าง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน