พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 88

บรรยากาศในรถม้ากลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ฉินเจียวเยี่ยนจึงได้เอนตัวไปพิงริมหน้าต่าง เมื่อเห็นว่า รถม้าเคลื่อนออกมานอกเมืองหลวงแล้ว จนปรากฏภาพทิวทัศน์ธรรมชาติสองข้างทาง นางจึงได้แหวกม่านผืนหนาออก

ฉินเจียวเยี่ยนเอามือเท้าคางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถม้า

นึกถึงข่าวสารที่ได้รับเมื่อไม่กี่วันก่อนจากเซียวชิงเฟิงว่า เขาได้สั่งกำลังคนเข้าไปกวาดล้างโจรที่หมู่บ้านฮัวซานเรียบร้อยแล้ว ขอให้นางเดินทางไปไหว้พระที่อารามไป๋อวิ๋นอย่างสบายใจ

นั่นหมายความว่า โจรเหล่านั้นก็ไม่สามารถลักพาตัวนางได้อีกต่อไป

นอกจากนี้ หากสตรีปริศนานางนั้น ยังต้องการลักพาตัวนาง การที่นางไปติดต่อกลุ่มคนของเฟิงอ๋องก็จะเท่ากับเป็นการเดินเข้าไปให้ถูกจับแต่โดยดี โดยที่พวกนางไม่ต้องลงแรงตามหาตัวแต่อย่างใด

แต่ผ่านมาจนถึงวันนี้ วันที่นางจะไปไหว้พระที่อารามไป๋อวิ๋นแล้ว เฟิงอ๋องก็ยังไม่มีการส่งข่าวใดมาเพิ่มเติม นั่นหมายความว่า สตรีนางนั้นไม่ได้ติดต่อกลุ่มโจรที่หมู่บ้านเชิงเขา...

หรือนางจะไปติดต่อโจรกลุ่มอื่น?

ไม่ได้การ คงต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิม

ฉินเจียวเยี่ยนเลื่อนมือไปลูบมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อเบา ๆ เพราะในวันนั้นที่หอไป่ฮวา นอกจากที่เซียวชิงเฟิงจะช่วยนวดนางจนเป็นที่พอใจของเขาแล้ว เขายังได้มอบมีดสั้นให้นางไว้พกติดกายอีกเล่มหนึ่ง เพื่อป้องกันตัวเอง

แต่ไม่รู้ว่า จะเป็นการป้องกันตัวเองจากโจร หรือช่วยให้โจรจับนางง่ายขึ้นเสียก็ไม่รู้

ฉินเจียวเยี่ยนเคยทำสิ่งใดได้ดีเสียที่ใด เฟิงอ๋องไม่กลัวหรือว่า ว่าที่พระชายาจะจับมีดสั้นผิดท่าแทงตัวเองบ้างหรือไร?

ช้าก่อน ถ้าหากเกิดสิ่งใดขึ้น ข้าเพียงแต่ไปแอบซ่อนอยู่ด้านหลังของฉินเยี่ยนฟางก็ได้แล้วนี่

ใช่เลย!! เป้าหมายของสตรีปริศนา คือ การจับตัวข้า แต่ถ้าข้าลากฉินเยี่ยนฟางไปซวยด้วย ก็ย่อมมีโอกาสรอดเป็นแน่

ดีล่ะ แผนการในวันนี้ คือ การเกาะติดฉินเยี่ยนฟางไว้ให้แน่น ๆ

ที่ใดมีฉินเยี่ยนฟาง ย่อมต้องมีฉินเจียวเยี่ยน!!

ฉินเจียวเยี่ยนยกยิ้มยินดีกับความชาญฉลาดของตน นั่งพิงหมอนอิงในรถม้า โยกศีรษะไปมาอย่างอารมณ์ดี ประหนึ่งเห็นทางออกของปัญหาในวันนี้เรียบร้อยแล้ว

ก่อนยามซื่อเพียงเล็กน้อย รถม้าของจวนซ่านเต๋อโหวทั้งสองคันก็เคลื่อนมาจอดสนิทที่บริเวณเชิงเขาฮัวซาน บรรดาสาวใช้ช่วยกันขนสิ่งของและประคองเจ้านายของตนเองลงจากรถม้า

มาถึงแล้วสินะ สถานที่เกิดเหตุสำคัญของเรื่อง...

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู” ชุนเถาเรียกนางเบา ๆ “คุณหนูใหญ่เดินขึ้นไปไกลแล้วนะเจ้าคะ”

“หากยังไม่รีบเดิน เราจะเดินตามไม่ทันนะเจ้าคะ” ชุนหลิ่วกำชับมาอีกเสียง พลางเงยหน้ามองท้องฟ้าที่แสงแดดทวีความร้อนแรงมากขึ้นทุกที “หากถึงอารามช้า คุณหนูอาจจะเป็นลมแดดระหว่างกลางทางได้นะเจ้าคะ”

“เฮ้อ” ฉินเจียวเยี่ยนถอนหายใจอย่างปลงตก

นางเป็นคนขอฉินเยี่ยนฟางมาที่นี่เองแท้ ๆ แต่เพราะโดนคำพูดเพียงประโยคเดียวของฉินเยี่ยนฟางก็ดันเกิดความกลัวขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ไปเถิด สิ่งใดจะเกิดก็ย่อมต้องเกิด...

อย่างไรเสีย ก็ยังมีชุนเถาและชุนหลิ่วอยู่ข้างกาย

ฉินเจียวเยี่ยนเรียกกำลังใจตัวเองกลับมาอีกครั้ง แล้วจับแขนชุนเถาไว้แน่น ดวงหน้าเล็กเชิดขึ้น มองตรงไปตามทางขึ้นเขา เหลือบเห็นแผ่นหลังของพี่สาวต่างมารดาที่เล็กลงเรื่อย ๆ

“เช่นนั้น เราก็ไปกันเถิด”

*ยามซื่อ หมายถึง ช่วงเวลา 09.00-10.59 น.