พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 162

ชั้นสามของโรงเตี๊ยม

หลังจากเฟิงจิ่นเฉิงและพวกจากไป ฟงจื่อโจวก็ได้สติกลับมาจากอาการตกใจ

ฟงจื่ออั๋งที่นอนอยู่บนเตียงเห็นเขานั่งยองๆ อยู่ที่ประตู จึงพูดเสียงแหบแห้งว่า “จื่อโจว เมื่อกี้ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?”

“พี่ใหญ่...สตรีที่ช่วยพวกเราคืนนี้คือพระชายาจิ้งอ๋อง!”

ดวงตาของฟงจื่ออั๋งเบิกกว้าง ก่อนจะพูดอย่างประหลาดใจ “เจ้าจะบอกว่านั่นคือพระชายาของปี้เฉิงหรือ?”

ฟงจื่อโจวพยักหน้า แล้วอธิบายสถานการณ์นอกประตูอย่างรวดเร็ว “ข้าได้ยินไม่ผิดแน่”

หูของเขาดีมาก แม้ว่าตอนนี้จะถูกประตูสองบานขวางเอาไว้ แต่ก็ยังได้ยินการสนทนาในห้องตรงข้ามรางๆ

“ดูเหมือนพวกนางจะเจอปัญหาแล้ว”

ขณะที่เขาพูด ฟงจื่อโจวก็หยิบก้อนกระดาษที่อวิ๋นหลิงโยนเข้ามาอย่างเงียบๆ

มีตัวอักษรเล็กๆ อยู่สองสามบรรทัดว่า ผู้บงการคือเฟิงจิ่นเฉิง ถัดมาก็คือมีชายนอนหมดสติอยู่ที่ห้องข้างๆ ฐานะคือสุนัขรับใช้ของตระกูลเฟิง ถามแล้วจะได้ที่อยู่ของข้ากับจวิ้นจู่ โปรดส่งกระดาษนี้ไปที่จวนจิ้งอ๋อง ข้าจะขอบคุณอย่างงามในภายหลัง

ตรงกลางเป็นต่างหูมรกตที่งดงาม ฝีมือประณีตหมายถึงฐานะของเจ้าของไม่ธรรมดา

สีหน้าของฟงจื่อโจวเปลี่ยนไป “นางคือพระชายาจิ้งอ๋องจริงๆ ไม่ผิดแน่”

พี่พวกเขาทั้งพี่น้องเกิดในตระกูลเฟิงแคว้นเป่ยฉิน และเคยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับจิ้งอ๋องอยู่หลายครั้ง เทพสงครามแห่งแคว้นต้าโจว

ครั้งนี้พวกเขาไปต้าโจวเพื่อขอความช่วยเหลือ ระหว่างทางก็ได้ยินสถานการณ์ที่เซียวปี้เฉิงพบเจอมาบ้าง

ว่ากันว่าเขาแต่งงานกับลูกสาวสายตรงของจวนเหวินกั๋วกง มีทักษะทางการแพทย์สูงเป็นพิเศษ สามารถรักษาดวงตาที่บอดสนิทให้หายดีได้ และตอนนี้ก็น่าจะกำลังตั้งท้องอยู่

คำอธิบายทุกอย่าง เข้ากับลักษณ์ของฮูหยินคนเมื่อครู่!

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ จื่อโจวไม่ต้องสนข้า ตอนนี้ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เจ้ารีบไปที่เมืองหลวงไปตามหาคนที่จวนจิ้งอ๋อง”

สตรีหนึ่งในนั้นมีฐานะเป็นพระชายาจิ้งอ๋อง อีกหนึ่งคนก็เป็นจวิ้นจู่ ฟงจื่ออั๋งรู้ได้ทันทีว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับพวกนาง

“ชายในห้องคนนั้นข้าจะเฝ้าเขาไว้เอง”

ฟงจื่อโจวพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม หลังจากเจอชายที่มีหนวดเคราซึ่งหมดสติไปแล้ว ก็มัดเขาให้เร็วที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้เขาหลบหนีไปได้

ฝนข้างนอกหยุดตกแล้ว ฟงจื่อโจวขี่ม้าของตนแล้วควบม้าไปทางเมืองหลวงภายใต้แสงสว่างเล็กน้อย

......

เซียวปี้เฉิงกลับมาที่เมืองหลวงอย่างเหนื่อยล้า

ท่ามกลางสายฝนยามค่ำคืน เขาและฉู่อวิ๋นเจ๋อค้นหาที่เชิงวัดหานซานตลอดทั้งคืน แต่กลับไม่เจอร่องรอยใดๆ

มีถนนหลายสายเล็กใหญ่นอกเมืองหลวง สายฝนในยามค่ำคืนได้ชะล้างรอยเท้าของม้ารถม้าไปจนหมด ไม่เหลือร่องรอยใดๆ

เสด็จพ่อต้องบอกให้ทราบโดยเร็วที่สุด จากนั้นก็ส่งคนไปตามหาตามถนนหลวงทั้งสี่ทิศ ตะวันออก ตะวันตก เหนือ ใต้ที่นอกเมือง!

เซียวปี้เฉิงกำลังจะกลับจวนรายงานเฉียวเย่ แต่จู่ๆ ลู่ฉีก็ยื่นจดหมายมาให้

“ท่านอ๋อง จดหมายนี้มีคนยัดใส่มือให้ข้าเมื่อครู่นี้ ขอให้ข้าส่งให้ท่าน! ยังบอกอีกว่าถ้าท่านไม่อ่าน ท่านจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน”

หลังจากลู่ฉีบ่นพึมพำเสร็จแล้ว เซียวปี้เฉิงก็ขมวดคิ้ว เปิดจดหมายอ่านอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

ต้องการทราบเบาะแสของฉู่อวิ๋นหลิงและเวินหวยหยู จนได้รู้ว่าอยู่ที่ห้องหมายเลขหนึ่งที่โรงเตี๊ยมว่างกุย

“ไปกันเถอะ! ไปที่โรงเตี๊ยมว่างกุยเดี๋ยวนี้!”

ไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะไปโรงเตี๊ยมในช่วงเวลาสำคัญที่พระชายาเกิดเรื่องแบบนี้ทำไม

ลู่ฉีตัวสั่นอยู่พักหนึ่ง แต่สีหน้าของเซียวปี้เฉิงดูน่ากลัวมากจนเขาไม่กล้าส่งเสียง

เซียวปี้เฉิงไปที่โรงเตี๊ยมว่างกุยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และรีบเปิดประตูห้องหนึ่งอย่างเร่งรีบ

บนโต๊ะมีอาหารร้อนๆ วางอยู่ และด้านข้างก็เป็นเหยือกเหล้าอุ่นๆ

หญิงสาวในชุดสีเขียวมรกตก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “หม่อมฉันถวายพระพรจิ้งอ๋องเพคะ คุณหนูของข้ารอท่านมานานแล้ว”

“ข้าสัญญากับท่าน ตราบใดที่ฉู่อวิ๋นหลิงมอบตำแหน่งพระชายาจิ้งอ๋องให้ข้า ข้าก็จะไม่ทำอะไรนาง แม้แต่เด็กในท้องของนาง...จากนี้ไป ข้าก็จะดูแลเหมือนลูกตัวเอง”

เส้นเลือดสีเขียวบนหน้าผากเซียวปี้เฉิงเต้นตุบๆ ราวกับว่าได้ยินเรื่องตลก เขาหัวเราะเยาะ น้ำเสียงเย็นชาทำให้คนเหมือนตกลงไปในห้องน้ำแข็ง

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”

หลังจากพูดจบ เขาก็ขยับหอกในมือโดยไม่ลังเล

“อย่างเจ้าก็คิดว่าคู่ควรกับตำแหน่งพระชายาจิ้งอ๋องแล้วหรือ!”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความขยะแขยง เฟิงจิ่งเหวยรู้สึกถึงความเจ็บปวดและความเย็นที่คอของนาง เลือดไหลออกมาจากคอของนางไม่หยุด

นางเป็นหญิงสาวสูงศักดิ์ที่ถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมมาตั้งแต่เด็ก เมื่อได้รับความคับแค้นใจนี้ นางก็ถอยออกไปด้วยสีหน้าหวาดกลัวทันที

เฟิงจิ่งเหวยปิดคอของนางด้วยใบหน้าที่ซีดขาว ตัวสั่นไปหมด ไม่คิดว่าเซียวปี้เฉิงจะทำเช่นนี้กับนางจริงๆ

ปี้ลั่วรีบวิ่งเข้าไปด้วยความตื่นตระหนก “คุณหนู!”

“ข้าจะให้โอกาสครั้งสุดท้ายแก่เจ้า อวิ๋นหลิงอยู่ที่ไหน บอกข้ามา!”

หลังจากได้ยินเสียงความโกรธและเจตนาฆ่าในน้ำเสียงของเซียวปี้เฉิง เฟิงจิ่งเหวยก็กัดฟัน หัวใจของนางเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ และความปรารถนาอยากให้ม้าป่าตัวนี้เชื่องของนางก็ยิ่งเพิ่มสูงขึ้น

“ท่านอ๋อง! หากท่านลงมือที่นี่ ไม่เพียงแต่ฉู่อวิ๋นหลิงต้องทุกข์ทรมาน ตัวท่านเองก็ไม่มีทางจบลงด้วยดี!”

นางไม่เชื่อว่าเซียวปี้เฉิงจะกล้าฆ่านางจริงๆ

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าหรือ?”

ดวงตาของเซียวปี้เฉิงแดงก่ำ ความโกรธที่กระหายเลือดในดวงตาของเขาไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป

“หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องอวิ๋นหลิงแม้แต่ปลายเล็บ ข้าจะบดขยี้ตระกูลเฟิงของเจ้าทันที และคนแรกที่หัวจะหลุดออกจากบ่าก็คือปู่ของเจ้า!”

หลังจากพูดจบ เขาก็แทงเฟิงจิ่งเหวยอย่างดุร้าย ไม่มีความลังเลเลยสักนิด