พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 203

“เขาวางแผนเพื่อเล่นกลอุบายอันขมขื่นหรือไม่ โดยคิดว่าเสด็จพ่อจะเห็นใจและผ่อนปรนต่อฮ่องเฮาเฟิง?”

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้ว และมักคาดเดาเกี่ยวกับรุ่ยอ๋องด้วยความอาฆาตพยาบาทอย่างที่สุด

“เจ้าไม่ต้องสนใจเขาหรอก ปล่อยให้เขาไป”

“ไม่! ไม่ได้แสดง!” การแสดงออกของหรงฉานกลายเป็นเร่งด่วนมากขึ้น “ข้าเห็นสภาพของเขาแล้ว และเขาก็อยู่ในสภาพย่ำแย่จริงๆ แล้วคืนนั้น..….”

เมื่อพูดถึงตอนนี้ นางชะงักอีกครั้ง หยุดคำพูดทันที

“เกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น?”

สีหน้าของหรงฉานดูผิดธรรมชาติเล็กน้อย “คืนนั้นเขาดื่มไปมาก และกลับมาตากฝน คิดดูแล้วเขาอาจจะป่วยจริงๆ”

อวิ๋นหลิงหรี่ตาลงอย่างสงสัย รู้สึกได้ถึงพฤติกรรมแปลกๆของหรงฉาน

ในขณะนี้ จักรพรรดิจาวเหรินซึ่งได้ข่าวก็ส่งฝูกงกงไปกระจายข่าวเช่นกัน

“พระชายาจิ้งอ๋อง ฝ่าบาททรงขอให้ท่านเข้าเฝ้าที่จวนรุ่ยอ๋องเพื่อให้การรักษาแก่รุ่ยอ๋อง”

อวิ๋นหลิงรู้สึกไม่พอใจ นางไม่ต้องการแม้แต่จะรักษาสุนัขหรือรักษารุ่ยอ๋อง แต่เห็นได้ชัดว่าจักรพรรดิจาวเหรินให้ความสำคัญกับลูกชายคนโตที่เกิดกับภรรยาคนสำคัญของเขา โดยใช้คำว่า “ขอ” ด้วยซ้ำ

เมื่อสองสามวันก่อน จักรพรรดิจาวเหรินรู้สึกไม่สบาย เขาไม่แม้แต่จะขอให้นางตรวจชีพจร แต่ตอนนี้รุ่ยอ๋องเกิดเรื่องขึ้น เขาไม่สามารถนั่งนิ่งๆได้

อวิ๋นหลิงเม้มริมฝีปาก ใบหน้าของนางเคร่งขรึม “อย่าเสียเวลาไปมากกว่านี้เลย เร็วเข้า”

ไม่ใช่ว่านางเต็มใจที่จะเผชิญหน้ากับจักรพรรดิจาวเหริน แต่นางไม่ค่อยเห็นหรงฉานกระวนกระวายมากนัก โดยปกตินางจะดูนิ่งเฉย

ท้ายที่สุด หรงฉานไม่รู้ว่าฮองเฮาเฟิงวางยานาง

เซียวปี้เฉิงยืนขึ้นทันทีเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “ถ้าเจ้าไป ข้าจะไปกับเจ้า”

พวกเขาฝากต้าเป่าเอ้อร์เป่าไว้กับพระเจ้าหลวงและแม่นมเฉิน ดังนั้นเซียวปี้เฉิงจึงสบายใจ จวนรุ่ยอ๋องเป็นเหมือนถ้ำของเผ่าทูเจวีย ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้อวิ๋นหลิงเสี่ยงตัวเองคนเดียว

“งั้นเรามาดูกันดีกว่า ว่าตายหรือยัง”

เมื่อหรงฉานได้ยินคำพูดของอวิ๋นหลิง ดูค่อนข้างอาย นางรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างอวิ๋นหลิงและรุ่ยอ๋องนั้นไม่น่ายินดี แต่ดูเหมือนว่าจะเลวร้ายกว่าที่นางคิดไว้

ไม่รู้ว่ารุ่ยอ๋องไปทำอะไร เมื่อเขาไปที่จวนจิ้งอ๋องครั้งล่าสุด เขาต้องทำให้อวิ๋นหลิงโกรธอีกแน่นอน

ขณะที่เดินทาง อวิ๋นหลิงสังเกตเห็นว่าท่าทางการเดินของหรงฉานนั้นดูผิดปกติ

“เจ้าเดินแปลกๆ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?”

หรงฉานชะงักไปครู่หนึ่ง จู่ๆใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดง นางยิ้มอย่างเชื่องช้าและพูดว่า “ข้ากำลังรีบเดินทางมาที่นี่และเผลอขาบิด ไม่มีอะไรร้ายแรง”

พูดจบ นางก็รีบเข้าไปในรถม้า

การจ้องมองของอวิ๋นหลิงจับจ้องไปที่ใบหน้าของหรงฉานโดยไม่รู้ตัว และนางอดไม่ได้ที่จะมองนางอีกสองสามครั้ง

หลังจากที่เซียวปี้เฉิงขึ้นรถม้าอีกคัน อวิ๋นหลิงก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านสังเกตเห็นว่าหรงฉานดูแตกต่างจากเมื่อก่อนหรือไม่?”

เซียวปี้เฉิงดูงงงวย “นางแตกต่างยังไง ตาสองข้างจมูกเดียวยังเหมือนเดิมไม่ใช่หรือ?”

อวิ๋นหลิงเม้มริมฝีปากและนิ่งเงียบ

หรงฉานยังคงมีพฤติกรรมของเด็กหญิงตัวเล็กๆที่เอาแต่ใจและไร้เดียงสา แต่คำใบ้ของความไร้เดียงสาดูเหมือนจะหายไปในชั่วข้ามคืน มีเสน่ห์ที่มุมตาและคิ้วของนาง

นางสวยขึ้น

อวิ๋นหลิงคิดว่า บางทีมันอาจเป็นเพียงผลลัพธ์ของเด็กผู้หญิงอายุสิบแปด

ภายในรถม้า หรงฉานสูดลมหายใจลึก สายตาของนางซับซ้อน เพื่ออธิบายสถานการณ์ระหว่างนางกับรุ่ยอ๋อง นางต้องเริ่มจากเมื่อห้าวันก่อน

“……”

ในคืนที่มืดมนนั้น มีฝนตกโปรยปรายในฤดูใบไม้ร่วง

รุ่ยอ๋องเจรจากับจักรพรรดิจาวเหริน ได้รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของฮองเฮาเฟิง และหัวใจของเขาก็ถูกกระทบกระเทือนอย่างมาก

ด้วยความที่เป็นคนที่ไม่ค่อยแตะสุรา เขาจึงไปร้านสุราหลายแห่งในเมืองหลวงและดื่มสุราจนหมดขวดก่อนจะกลับจวนในช่วงดึกของคืน