พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 268

คนที่มาคือหวงกุ้ยเฟย และนางก็มาพร้อมกับจักรพรรดิจาวเหรินด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

เมื่อถึงงานเลี้ยง นางสังเกตเห็นความสนใจเป็นพิเศษของตี้อวู่เหยาต่ออวิ๋นหลิง

หลังจากงานเลี้ยงจบลง นางสังเกตเห็นว่าองค์หญิงเก้ากำลังจะออกไปในทิศทางเดียวกับอวิ๋นหลิงและภรรยาของเขา ไม่ใช่ห้องนอนที่นางพักอยู่ชั่วคราว ดังนั้นนางจึงให้ความสนใจเป็นพิเศษ

นางใช้ข้ออ้างในการกินเพื่อรบกวนจักรพรรดิจาวเหรินให้ติดตามนางไปรอบ ๆ สวนจักรพรรดิ นางอยากรู้ว่าองค์หญิงเก้าจะทำอะไร แต่นางก็ค้นพบความลับที่น่าตกใจโดยไม่คาดคิด!

“ฝ่าบาท...จักรพรรดิ หวงกุ้ยเฟย...”

ตี้อวู่เหยายังหน้าแดงเมื่อนางเห็นชายคนนั้นมา โดยหวังว่านางจะพบรอยแตกและเข้าไปแทรกแซงทันที

ยามนี้นางรู้สึกตื่นเต้น และนางไม่เคยคิดเลยว่าจะได้พบกับคนอื่นในมุมที่ห่างไกลของสวนจักรพรรดิแห่งนี้

หวงกุ้ยเฟยกลับมามีสติอีกครั้ง และมองดูจักรพรรดิจาวเหรินด้วยความประหลาดใจ "ฝ่าบาท พระองค์ทรงได้ยินหรือไม่ว่าสิ่งที่องค์หญิงเก้าพูดนั้นเป็นเรื่องจริง"

องค์หญิงเก้าแห่งตงฉู่มีอดีตที่ไม่มีใครรู้จักกับจิ้งอ๋องจริงๆ!

สีหน้าของตี้อวู่เหยาเปลี่ยนไป และนางก็ปฏิเสธโดยไม่รู้ตัวว่า "ไม่ ไม่... เมื่อครู่นี้ลมแรงมาก และหวงกุ้ยเฟยคงได้ยินผิด..."

นางรีบชักมือออกพยายามซ่อนป้ายไม้เล็กๆ แต่หวงกุ้ยเฟยกลับมองเห็นมันอย่างฉับไวแล้ว

“ฝ่าบาท องค์หญิงเก้ามีตราทหารของตราทหารอยู่ในมือจริงๆ!”

ไม่ต้องพูดถึงว่าจักรพรรดิจาวเหรินตกตะลึง แม้แต่เซียวปี้เฉิงก็ตกตะลึงและไม่เข้าใจ

เขามั่นใจและยืนยันว่าสิ่งที่องค์หญิงเก้าบรรยายไม่เคยเกิดขึ้นในความรู้สึกของเขาเลย

แต่ไพ่ไม้ในมือของอีกฝ่ายนั้นเป็นเครื่องรางของทหารที่เขามีเจ้าสมบัติที่จะถือได้เท่านั้น!

“ตราทหารอยู่ในมือนางหรือเปล่า?”

อวิ๋นหลิงพยายามอย่างดีที่สุดที่จะรักษาเชือกที่เรียกว่าความสงบในใจไม่ให้ขาด แต่แววตาอาฆาตแค้นในดวงตาของนางกำลังจะรวมตัวเป็นสาร

เซียวปี้เฉิงรู้สึกว่านางจวนจะแตกสลาย และแอบทอดถอนใจในใจว่ามันไม่ดี มีเพียงความรู้สึกว่าหายนะกำลังใกล้เข้ามา

“ตราทหารนั้นเป็นของข้าจริงๆ แต่ข้าสาบานว่าสิ่งที่นางพูดไม่เคยเกิดขึ้น และข้าไม่รู้ว่าทำไมนางถึงมีตราทหารของข้า”

ดวงตาของเขาตึงเครียด เขาลดเสียงลง และอธิบายอย่างกังวลใจ

“อวิ๋นหลิง ถ้าข้าโกหกเพียงครึ่งเดียว บอกให้ข้าโดนฟ้าผ่าและกลายเป็นหมูป่าทันที!”

ไม่ไกลนักความคิดของหวงกุ้ยเฟยก็เปลี่ยนไปหลายพันครั้งในทันที เมื่อนึกถึงทุกสิ่งที่นางได้ยินเมื่อครู่นางอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างยินดีให้กับอวิ๋นหลิง

เห็นได้ชัดว่าตี้หวู่เหยาพุ่งเข้าหาเซียวปี้เฉิง หากทั้งสองคนทำตัวผิดปกติจริงๆ พวกเขาจะไม่สามารถหลีกหนีผลที่ตามมาจากความรับผิดชอบได้อย่างแน่นอน

นังเด้กชั่วนั่นกล้าเผชิญหน้าและข่มขู่นางเพราะเรื่องของเวินหวยหยู แต่ยามนี้นางกำลังเผชิญหน้ากับองค์หญิงเก้าแห่งตงฉู่ แล้วนางจะหยิ่งผยองขนาดนี้ได้ยังไง?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หวงกุ้ยเฟยก็มองดูความตื่นเต้นและเปล่งเสียงของนางอย่างมากด้วยสีหน้ากังวลและจริงจัง

“ฝ่าบาท องค์หญิงเก้าเป็นองค์หญิงผู้สง่างาม เซียวปี้เฉิงได้ทำเช่นนี้และได้ให้สัญญาไว้แล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะไม่อธิบาย”

“ไม่อย่างนั้นถ้ามันออกมาแล้วคนรู้เรื่องนี้ ข้าจะชี้แจงพวกเขายังไง?”

ขณะนี้งานเลี้ยงเพิ่งจบลงและยังมีคนจำนวนมากในห้องโถงที่ยังไม่จากไป ความปั่นป่วนครั้งใหญ่เช่นนี้สามารถดึงดูดผู้คนได้อย่างง่ายดาย

หากเรื่องนี้แพร่กระจาย เซียวปี้เฉิงจะไม่สามารถกำจัดตี้หวู่เหยาได้

เมื่อมองจากหางตานางก็มองเห็นแสงตะเกียงที่เข้ามาใกล้มุมสวนจักรพรรดิซึ่งอยู่ไม่ไกล หวงกุ้ยเฟยอดไม่ได้ที่จะขดริมฝีปากของนาง

จักรพรรดิจาวเหรินก็ทำให้ใบหน้าของเขามืดลงและรีบขัดจังหวะพวกเขาด้วยการขมวดคิ้ว

“พอ พอ ทุกคน หุบปากซะ! ข้างนอกหนาวมาก ถ้ามีอะไรทำก็กลับไปที่วังแล้วพูดออกมา”

อย่างไรก็ตาม อวิ๋นหลิงระงับความโกรธของนางมาทั้งวัน และนางก็ระเบิดทันทีเมื่อตระหนักถึงความคิดอันชั่วร้ายของหวงกุ้ยเฟย

“เจ้าเป็นคนเดียวที่เสียงดังและเจ้าเป็นคนเดียวที่ตะโกนได้ใช่ไหม?”

นางกระโดดขึ้นมาทันที ชี้ไปที่จมูกของหวงกุ้ยเฟยและสาปแช่ง

“เจ้ากังวลหรือ? เจ้ากลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้และเจ้าอยากให้ทุกคนรู้เกี่ยวกับปัญหาและก่อปัญหาให้ข้า!”

“บังอาจ...! กล้าดียังไงมาพูดกับข้าแบบนี้!”

ใบหน้าของหวงกุ้ยเฟยเปลี่ยนเป็นสีเขียวแดง แม้ว่าใบหน้าของนางจะเขินอายแต่นางก็รู้สึกมีความสุขในใจ

สตรีผู้นี้เย่อหยิ่งและไร้การควบคุมจนนางตะโกนดังกว่าที่นางทำซึ่งเล่นด้วยมือของนางเอง