พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 288

เมื่อออกมาจากจวนจิ้งอ๋อง เยี่ยนอ๋องก็ตรงไปที่ตำหนักแสงซี

เขาเพิ่งจะเดินเข้ามาถึงที่หน้าประตูตำหนักใหญ่ ก็ได้ยินเสียงสนทนาดังราง ๆ มาในตำหนัก

“หลายวันมานี้เหตุใดองค์หญิงถึงไม่ไปที่จวนจิ้งอ๋องแล้ว？”

“เฮ้อ...ถึงแม้ว่านิสัยของท่านพี่พระชายาจะดีมาก แต่ว่าก่อนหน้านี้ข้าได้เอาเรื่องธุรกิจมาข่มขู่จิ้งอ๋อง ก้นบึ้งในใจของเขายังคงไม่พอใจอยู่ เหตุใดข้าจะต้องไปทำให้ตัวเองอับอายด้วย”

ภายในตำหนักใหญ่ ตี้หวู่เหยากำลังนั่งพักหน้าด้วยมือเดียวที่โต๊ะอย่างครุ่นคิด ขมวดคิ้วผูกติดเหมือนกับลูกบาศก์รูบิคไม้ที่ยุ่งเหยิงไปหมด

“เกรงว่าในใจของราชวงศ์ในแคว้นต้าโจวทั้งหมดคงไม่ประทับใจดีต่อข้านัก เหวินกงกง เมื่อก่อนข้าเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า？”

เหวินกงกงพูดด้วยความโกรธและปวดใจว่า “องค์หญิงนั้นมุทะลุจริง ๆ เรื่องนั้นเดิมทีเราสมเหตุสมผล แต่ท่านจะทำแบบนั้นให้ได้...เราเองก็เตือนท่านมาตลอด ใครใช้ให้ท่านไม่ยอมฟังแม้แต่คําเดียว！”

ตี้หวู่เหยาแลบลิ้นออกมา “นั่นก็ไม่ใช่เพราะว่าเสด็จแม่พูดเองหรอกหรือ ถ้าหากว่าข้าตัดสินใจจะแต่งงานไกล ๆ ถึงแคว้นต้าโจวจริง ๆ มาถึงครั้งแรกต้องมีทัศนคติที่แข็งกร้าวหน่อย เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้โดนคนอื่นกดขี่อย่างง่ายดาย...”

เมื่อเยี่ยนอ๋องได้ฟังถึงตรงนี้ ก็แอบหัวเราะในใจ

ที่แท้หญิงสาวคนนี้ไม่ได้เป็นคนเอาแต่ใจจริง ๆ ท่าทีที่แข็งแกร่งก่อนหน้านี้เป็นแค่การป้องกันตัวเองมากกว่า

“บัดนี้ก็ถือได้ว่าสมตามดังปรารถนาของท่านแล้ว ตอนนี้อยากจะหนีก็หนีไม่พ้นแบบนั้น” เหวินกงกงถอนหายใจออกมา อดที่จะพูดไม่ได้ว่า “ฝ่าบาทเยี่ยนอ๋องนั่นหน้าตาก็งดงามท่าทางดี แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นคนนิสัยอย่างไร？”

เมื่อนึกถึงเรื่องในสวนหลวง สีหน้าของตี้หวู่เหยาก็อึมครึมไปเล็กน้อย “เขาเป็นคนนิสัยดี ก็แค่ไม่ค่อยชอบข้าเท่าไร”

เหวินกงกงขมวดคิ้ว จากนั้นพูดขึ้นด้วยความกังวลว่า “ข้าก็เห็นว่าเขาใสใจท่านอยู่มาก เหตุใดองค์หญิงถึงได้พูดคำนี้ออกมา？”

หลายวันมานี้ขอเพียงแค่เยี่ยนอ๋องว่าง ก็จะใช้เวลาส่วนใหญ่กับตี้หวู่เหยา สถานที่มากมายในวังหลวงมากมายเขาก็ไปเป็นเพื่อน

ตี้หวู่เหยาพูดอย่างอึดอัดว่า “เขาก็แค่ขัดพระราชโองการของฮ่องเต้ไม่ได้ จึงต้องไปเป็นเพื่อนข้าก็เท่านั้น”

“ถะ...ถ้าเช่นนั้นจะทำอย่างไรดี แคว้นต้าโจวไม่ใช่แคว้นตงฉู่ ถ้าหากว่าท่านต้องถูกรังแกอยู่ที่นี่เพียงลำพังคนเดียว...”

เมื่อฟังถึงตรงนี้ เยี่ยนอ๋องก็อดที่จะกระแอมออกมาเบา ๆ ไม่ได้ ล้างคอให้ชัดเจนเพื่อตอบอีกฝ่าย

“ข้าไม่ใช่ว่าไม่ชอบองค์หญิง แล้วก็ไม่ใช่เพราะว่าพระราชโองการของท่านพ่อทำให้ข้าต้องไปอยู่เป็นเพื่อนองค์หญิง”

ตี้หวู่เหยาหันไปมองด้วยความตกใจ ไม่รู้ว่าคำพูดเมื่อครู่เขาได้ยินไปตั้งมากมายเท่าไรแล้ว แก้มจึงร้อนขึ้นเล็กน้อย

เยี่ยนอ๋องพยักหน้าสงสัญญาณให้เหวินกงกง “เหวินกงกง ข้ามีคำพูดที่จะคุยกับองค์หญิงเพียงลำพัง”

เหวินกงกงพยักหน้า ถอยกลับไปที่ตำหนักข้างอย่างรู้งาน เหลือเพียงบรรยากาศที่เงียบสงบภายในตำหนักเพียงสองคน

“ท่านอยากจะพูดอะไรกับข้า？”

ตี้หวู่เหยาเชิดคางมองเยี่ยนอ๋อง มือที่บีบลูกบาศก์รูบิคกลับออกแรงเล็กน้อยอย่างประหม่า

“ไม่ต้องประหม่า”

เยี่ยนอ๋องเดินไปนั่งลงข้างกายตี้หวู่เหยา พร้อมกับยิ้มให้นาง สีหน้ามั่นคงและจริงจังที่เห็นได้ยาก

“องค์หญิง...เรื่องที่สวนหลวงก่อนหน้าขี้คือข้าหัวร้อนไปชั่วขณะ ความเข้าใจผิดทําให้เจ้าขุ่นเคืองก่อน เจ้าอย่าเก็บไปคิดเลย”

ส่วนเรื่องนั้นก็ได้ผ่านไปตั้งนานแล้ว แต่เมื่อทั้งสองอยู่ด้วยกันก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย

วันนี้เยี่ยนอ๋องได้เป็นคนพูดขอโทษ ทำให้ตี้หวู่เหยาคาดไม่ถึงเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะอึ้งอยู่กับที่ จากนั้นนางกัดริมฝีปากและถามเบา ๆ ว่า

“ท่านไม่เกลียดข้าหรือ？”