พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 290

“คนนอกล้วนพูดแบบนี้กันหมดหรือ？”

อวิ๋นหลิงเห็นสายตาแอบกระพริบของนาง นัยน์แววตาเผยความซับซ้อนออกมา แต่มองไม่เห็นอารมณ์

“ซ่งเชว่อวี่อายุไม่น้อยแล้ว บัดนี้ยังไม่กำหนดเรื่องการแต่งงาน คนอื่นจะต้องคิดมากอย่างแน่นอน ดังนั้นข้าถึงได้ให้เจ้ารักษาระยะห่างกับนาง”

สายตาของพระชายาเสียนตกลงบนหิมะที่ไม่มีที่สิ้นสุดในเรือน พร้อมกับเม้มริมฝีปาก “จะพูดกับเจ้าตรง ๆว่า หลายวันมานี้ ข้ากําลังช่วยนางหาคู่ชีวิตที่สามารถฝากชีวิตไว้ได้ แต่นางปฏิเสธอย่างอ้อม ๆ ด้วยเหตุผลต่าง ๆ...”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็จะต้องเตรียมป้องกันซ่งเชว่อวี่ไว้ให้ดี นางทำสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผลมาอยู่รอบกายเจ้าทั้งวัน？ไปปรนนิบัติคนอื่นโดยไม่มีเรื่องอะไร ไม่มีใครทำแน่นอนหากไม่หวังผลตอบแทน ถึงแม้ว่าพี่รองจะไม่เหมือนคนปกติ แต่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็เป็นถึงพระโอรส ถ้าหากว่านางโลภมาก ไม่แน่ว่าอาจจะมีแผนร้ายอะไรซ่อนอยู่ก็ได้”

อวิ๋นหลิงจงใจพูดจาเกินจริง นางไม่แน่ใจว่าอันชินอ๋องมีความประสงค์ที่วางให้ซ่งเชว่อวี่เป็นลูกบุญธรรมนั้นคืออะไร แต่ว่าอีกฝ่ายจะต้องไม่ซ่อนความหวังดีไว้แน่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ให้พระชายาเสียนอยู่ห่าง ๆ กับผู้หญิงคนนั้นจะต้องไม่ผิดแน่

พระชายาเสียนฟังอย่างตะลึง กำผ้าเช็ดหน้าให้แน่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

ซ่งเชว่อวี่มีชาติกำเนิดจากหญิงสามัญชน ในเรื่องการแต่งงานก็สามารถเห็นได้ว่าไม่ใช่เป้าหมายของคนรวยไม่รวยอะไร สำหรับนางแล้วพระชายารองเสียนอ๋องก็มีสถานะสูงกว่านาง

ถ้าหากว่าอีกฝ่ายมีความทะเยอทะยานจริงล่ะก็ ถึงแม้ว่าสติปัญญาของเสียนอ๋องจะเสียหาย แต่ก็ถือเป็นทางเลือกที่ไม่เลว...

เมื่อนึกถึงตรงนี้พระชายาเสียนอดที่จะพูดไม่ได้ว่า “พวกเจ้าเองก็เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ชอบท่านหญิงมาก”

อวิ๋นหลิงพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจว่า “เจ้าเชื่อข้า ความรู้สึกที่หกและสายตาของข้านั้นแม่นยำมาก แค่มองก็รู้แล้วว่านางไม่ใช่คนดีอะไร”

“เหตุใดเจ้าถึงได้รู้สึกว่านางไม่ไร้เดียงสาเหมือนหน้าตา？”

อวิ๋นหลิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดขึ้นว่า “เพราะว่านางอัปลักษณ์ คนอัปลักษณ์มักจะมีนิสัยประหลาด”

พระชายาเสียนหุบยิ้มแล้วส่ายหัว “ซ่งเชว่อวี่ไม่ถือว่าเป็นหญิงงาม แต่ก็ไม่ถึงกับอัปลักษณ์นี่”

“ถ้าเช่นนั้นก็ต้องดูแล้วว่าเปรียบเทียบกับใคร นางอยู่ต่อหน้าข้าไม่ใช่คนอัปลักษณ์หรือ สาวใช้ข้างกายของข้ายังสวยกว่านาง”

ตงชิงฉลาด จื่อเถาน่ารัก ซ่งเชว่อวี่ไม่สามารถเทียบกับพวกนางได้เลยจริง ๆ

พระชายาเสียนขำท่าทางที่ดูมีเหตุมีผลของอวิ๋นหลิง ความเศร้าโศกระหว่างคิ้วหายไปเล็กน้อย

จึงตบมืออวิ๋นหลิง พระชายาเสียนพูดอย่างสนิทสนมว่า “ข้ารู้ คำพูดพวกนี้ของเจ้าต่างก็หวังดีกับข้า ข้าจะจำไว้”

ช่วงนี้นางใกล้ชิดสนิทกับซ่งเชว่อวี่ได้ดี แต่ก็ไม่ถึงขั้นมีมิตรภาพรักกันเหมือนอวิ๋นหลิง ทั้งสองคนเทียบกันแล้ว แน่นอนว่าต้องอยู่ข้างอวิ๋นหลิงมากกว่า

อวิ๋นหลิงเห็นพระชายาเสียนฟังคำพูดของตัวเองแล้ว ก็วางใจขึ้นมามาก

......

ตอนที่พระชายาเสียนกลับจวน ฟ้าก็สลัวจนไม่ชัดเจนแล้ว มีคนจุดไฟภายในห้อง รอนางกลับบ้าน

เมื่อเห็นเงาของนาง เสียนอ๋องก็ลุกขึ้นยืนต้อนรับโดยไม่ตั้งใจ “อาชิ่น！เจ้ากลับมาแล้ว...วันนี้ยุ่งมากหรือ？”

พระชายาเสียนส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ยุ่ง ปี้เฉิงได้เขียนรายชื่อของขวัญปีใหม่แทนน้องสะใภ้สามแล้ว ไม่ต้องใหข้าช่วย”

สีหน้าของเสียนอ๋องถึงได้ผ่อนคลายลง จากนั้นรินชาร้อนให้นางอย่างอ่อนโยน

“อาชิ่นดื่ม”

“ฉางซวี่ ช่วงนี้ท่านพูดได้คล่องมากแล้ว”

พระชายาเสียนมองผู้ชายตรงหน้า เหม่อลอยเล็กน้อย

ภายใต้แสงไฟที่สลัว ผมของเขาดำกริบ ใบหน้าใสและมีเสน่ห์ แววตาใสและไร้เดียงสาเหมือนเด็กทารก ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครมองออกว่าผู้ชายคนนี้มีสติไม่ค่อยสมประกอบเล็กน้อย

เสียนอ๋องยิ้มให้นางอย่างซื่อ ๆ “เป็นเพราะเสด็จอาใหญ่...หมอที่หามา...สุดยอดมาก！”

คนอื่นได้ยินอย่างเดียว อันชินอ๋องมีเพื่อนสนิทเป็นหมอในยุทธภพคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าความสามารถในด้านการรักษานี้จะธรรมดา แต่ก็ดูแลและสอนคนพูดติดอ่างและคนพิการทางสติปัญญาได้เป็นอย่างดี

อันที่จริงแล้ว คนผู้นั้นเป็นที่ปรึกษาภายใต้บังคับบัญชาของพวกเขา

ในสองเดือนนี้มานี้ เสียนอ๋องทางเข้าออกจวนอันชินอ๋องบ่อยครั้ง ในนามของการเรียนการสอนด้านการรักษา ประการแรกคือการเตรียมปูทางสําหรับการกำจัดเรื่องการปลอมตัวในอีกไม่กี่เดือน ประการที่สองเพื่อความสะดวกในการวางแผนสมคบคิด

พระชายาเสียนนึกถึงเขาที่มักจะไปที่จวนอันชินอ๋อง จากนั้นก็นึกถึงคำพูดของอวิ๋นหลิง อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นเบา ๆ ว่า